BROHOLMER

Charakter rasy broholmer

Z wyglądu broholmer przypomina typowego molosa. Od mastifa angielskiego jest jednak lżejszy. W Danii uznawany jest za narodowy skarb.

Umiejętności

W Danii broholmery szkoli się m.in. w kierunku obrony. Te czujne psy nawet bez specjalnego szkolenia dobrze sprawdzą się w roli stróża. W stosunku do dzieci i innych zwierząt domowych broholmer jest opiekuńczy i cierpliwy. To pies rodzinny, nie nadaje się do trzymania na wybiegu czy w kojcu. Na co dzień potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem. Jest dość aktywny i wymaga sporo ruchu.

Szkolenie i wychowanie

Broholmer jest psem pojętnym i podatnym na szkolenie. Rasa została wyhodowana jako pies stróżujący, więc może wykazywać pewną niezależność. Najlepiej sprawdzają się w przypadku tego psa metody pozytywne w połączeniu z konsekwencją.

Dla kogo ta rasa

Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. Miłośnicy rasy twierdzą, że kto raz miał broholmera, pozostanie wierny tej rasie. Przyczynia się do tego fakt, że klub rasy dopuszcza do hodowli tylko psy o dobrym charakterze.

Wady i zalety rasy broholmer

Wady

• kosztowny w utrzymaniu
• ze względu na rozmiary niezbyt nadaje się do trzymania w mieszkaniu
• nie nadaje się do życia w kojcu

Zalety

• łatwy w układaniu
• łagodny i zrównoważony
• opiekuńczy wobec dzieci
• nieskomplikowana pielęgnacja
• zdrowy jak na rasę olbrzymią

Zdrowie rasy broholmer

Jak to u dużych psów, w rasie zdarza się dysplazja bioder i łokci, jednak duński klub wymaga od właścicieli wykonywania prześwietleń, co skutecznie ogranicza występowanie tych chorób. Sporadycznie zdarzają się problemy skórne, ale psy na nie podatne są eliminowane z hodowli.

Żywienie

Jako rasa olbrzymia, szczególnie w okresie wzrostu broholmer potrzebuje zbilansowanej karmy dobrej jakości, zapewniającej wszystkie niezbędne składniki. Nawet u psów dorosłych dzienna dawka pokarmowa powinna być rozłożona na 2-3 mniejsze porcje ze względu na ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka.

Pielęgnacja

Rasa nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji – w okresie linienia najlepiej szczotkować psa codziennie i co jakiś czas kąpać. Ponadto należy kontrolować stan uszu.

Reklama

Historia rasy broholmer

Broholmer, zwany inaczej dogiem lub mastifem duńskim, to stara duńska rasa, którą odtworzono na bazie nielicznych zachowanych przy życiu osobników. Przodkami dogów duńskich były prawdopodobnie molosy przywiezione z Brytanii na tereny Danii przez wikingów. Później skrzyżowano je z dawnymi dogami niemieckimi, a w XVII wieku z mastifami angielskimi.

Duńskie dogi towarzyszyły szlachcie i stróżowały w jej posiadłościach. W chłopskich gospodarstwach pilnowały bydła i pędziły je na targ. Dlatego nazywano je psami rzeźnickimi. Brały też udział w polowaniach na dziki. Ceniono je bardzo na dworze królewskim. Wielkimi miłośnikami tych psów byli król Fryderyk VII i jego małżonka księżna Danner. Interesujące, że niezależnie od płci każdy broholmer króla nosił imię Tyrk, a każdy pies księżnej nazywał się Holger.

Około 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested – dążąc do wyrównania typu – rozpoczął planową hodowlę. Szczenięta rozdawał za darmo, ale tylko osobom, które zobowiązały się wspierać rozwój rasy. Stała się ona wtedy dość popularna, a na cześć Sehesteda nadano jej miano „broholmer” – od zamku Broholm, posiadłości hrabiego.

W latach 1859-1929 hodowlę broholmerów prowadziło również zoo w Kopenhadze. Urodziło się tam łącznie około 200 szczeniąt. Suki broholmerki pomagały odchowywać też małe lwiątka. W 1886 r. odbyła się pierwsza w Danii wystawa psów rasowych i wtedy też stworzono wzorzec.

Niestety w dwudziestoleciu międzywojennym nastąpił trudny czas dla broholmerów. Do upadku rasy przyczyniły się choroby, na które psy stały się podatne w wyniku częstego krzyżowania blisko spokrewnionych osobników. Poza tym duże psy stały się mniej modne ze względu na wysokie koszty ich utrzymania. Po wojnie rasę uznano za wymarłą.

W 1974 r. miłośnik rasy Jette Weis opublikował artykuł zatytułowany „Na tropach broholmera” i rozpoczął poszukiwania psów odpowiadających wzorcowi z 1886 r. Podczas rekonstrukcji rasy okazało się, że broholmery występują nie tylko w preferowanym na dworach umaszczeniu płowym, ale i w czarnym. Te ostatnie można było spotkać głównie u myśliwych i leśników. W tym samym roku przy DKK (duński związek kynologiczny) utworzono Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych.

Do niedawna istniał całkowity zakaz eksportu broholmerów poza Danię. W 1982 r. FCI zatwierdził wzorzec rasy, a od 2001 r. możliwa jest sprzedaż psów do innych krajów, ale obwarowana licznymi warunkami.

Aby zostać właścicielem broholmera, trzeba się zapisać do duńskiego klubu rasy. Cena szczenięcia jest ustalona odgórnie, a kupujący musi się zobowiązać na piśmie do przestrzegania wymogów klubu. Cena obejmuje składkę na rzecz klubu rasy oraz kaucję za wykonanie w przyszłości prześwietleń, testów psychicznych i przeglądu eksterieru.

Wzorzec rasy broholmer

Broholmer – grupa II FCI, sekcja 2.1, nr wzorca 315

• Kraj pochodzenia: Dania
• Charakter: pies zrównoważony, spokojny, przyjacielski, a jednocześnie czujny i odważny
• Wielkość: psy – min. 75 cm, suki – min. 70 cm
• Waga: psy 50-70 kg, suki 40-60 kg
• Szata: krótka i twarda
• Maść: płowa w różnych odcieniach lub czarna; dopuszczalne są białe znaczenia na piersi, łapach i końcu ogona
• Długość życia: 10-12 lat
• Aktywność: potrzebuje stosunkowo dużo ruchu
• Koszty utrzymania: od 400 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: odporny; jak każdy duży pies jest podatny na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych, ale obowiązkowe badania pozwalają kontrolować te problemy
• Możliwość nabycia szczeniaka: aby kupić szczenię, trzeba zostać członkiem duńskiego klubu rasy i zobowiązać się do przestrzegania jego przepisów
• Cena psa z rodowodem: 2000 euro (obowiązująca cena ustalona przez klub rasy)

Ciekawostki o rasie broholmer

Wielkim miłośnikiem psów tej rasy był król Fryderyk VII oraz księżna Danner.

Duński klub rasy prowadzi bardzo restrykcyjną politykę hodowlaną. Początkowo za granicę sprzedawano tylko samce. Suczka, która trafiła do Polski, była pierwszym sprzedanym legalnie za granicę szczeniakiem.