POSOKOWIEC BAWARSKI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec

Charakter rasy posokowiec bawarski

Chociaż posokowiec bawarski to typowy pies myśliwski, który powinien trafiać do ludzi zajmujących się łowiectwem, to jego nieodpartemu urokowi ulegają również osoby niezwiązane z tą dziedziną. Zrównoważony, energiczny, wesoły, z dużym temperamentem jest chętnie wybierany na towarzysza rodziny.

Nie zawsze jednak przyszli właściciele zdają sobie sprawę, że przedstawiciel rasy posokowiec bawarski ma silny instynkt myśliwski, który może przysporzyć kłopotów, jeśli puszczony luzem zwierzak znajdzie ciekawy trop. Posokowiec potrzebuje dużo ruchu, zajęć i przestrzeni – nie wystarczy mu spacer na smyczy czy wypuszczenie do przydomowego ogródka.

To wulkan energii – chętnie aportuje, biega przy rowerze (nie należy jednak zmuszać go do takiego wysiłku przed ukończeniem pierwszego roku życia) czy towarzyszy właścicielowi w joggingu.

Mocno przywiązany do opiekuna posokowiec bawarski źle znosi samotność i brak uwagi. Pozostawienie go samemu sobie może spowodować, że stanie się nieposłuszny i uciążliwy dla otoczenia.

Posokowiec jest odważny, pewny siebie, niekiedy wręcz zapalczywy, co jest cechą pożądaną u psa myśliwskiego. Z natury nieagresywny, bywa powściągliwy i nieufny wobec nieznajomych. Dobrze dogaduje się z dziećmi, ale jego wychowaniem i szkoleniem powinna się zająć wyłącznie osoba dorosła. Toleruje inne psy i może dzielić z nimi dom, zwłaszcza jeśli są tej samej rasy. Poprawnie układają się też jego stosunki z obcymi czworonogami, ale zaatakowany na pewno będzie się bronił.

Umiejętności

Posokowca bawarskiego wyhodowano do tropienia dolnym wiatrem postrzałków grubej zwierzyny – głównie dzików i jeleni. Jest wytrwały, pełen zapału, potrafi podjąć trop w każdych warunkach, niezależnie od pogody czy ukształtowania terenu.

Rasa poddawana jest próbom pracy – do uzyskania tytułu interchampiona (międzynarodowego championa piękności) konieczny jest dyplom użytkowości. Polski Związek Łowiecki co roku organizuje imprezy dla posokowców, które mają na celu sprawdzenie ich wrodzonych zdolności myśliwskich. Mogą brać w nich udział tylko psy rodowodowe, zarejestrowane w związku kynologicznym.

W konkursach pracy uczestniczą czworonogi powyżej dziewiątego miesiąca życia (nie ma określonej górnej granicy wieku). Farbę (krew zwierzyny) układa się dzień lub nawet dwa dni wcześniej na odcinku około kilometra. Czas przeznaczony na wypracowanie śladu zależy od jego wieku i wynosi od 45 minut do godziny. Oceniana jest praca psa na tropie, zachowanie przy martwej zwierzynie, posłuszeństwo wobec przewodnika, tzw. odłożenie – w czasie tej próby psa zostawia się samego w pozycji „siad” lub „waruj” i ocenia się jego reakcję na strzały. Dodatkowe punkty można zdobyć za oznajmianie (pies po odnalezieniu zdobyczy wraca do myśliwego i doprowadza go do niej) oraz oszczekiwanie (pies zostaje przy zwierzynie i oszczekuje ją).

Cieszące się w ostatnich latach dużo mniejszym zainteresowaniem próby pracy są przeznaczone dla psów w wieku od dziewięciu miesięcy do trzech lat. Przeprowadzane są w podobny sposób jak konkursy, ale psom stawia się mniejsze wymagania. Ścieżka śladu jest krótsza (ok. 600 m) i świeższa. Psy mają 45 minut na dotarcie po farbie do zwierzyny. W czasie próby ocenia się pracę na tropie, zachowanie przy martwej zwierzynie i posłuszeństwo.

Kolejnym sprawdzianem umiejętności posokowców jest praca w naturalnym łowisku. Wszystkie konkurencje przeprowadza się wyłącznie na tzw. czarnej stopie, czyli ziemi niepokrytej śniegiem. Sędziowie mogą przyznać dyplomy I, II lub III stopnia, w zależności od zdobytych ocen i liczby punktów.

Osoby niezainteresowane myślistwem, które chcą zapewnić swojemu pupilowi zajęcie, mogą uprawiać z nim niektóre sporty, np. agility, flyball, czy frisbee.

Szkolenie i wychowanie

Posokowiec bawarski jest inteligentny i chętnie współpracuje z człowiekiem, ale potrafi być też uparty. Rodzaj wykonywanej pracy wymagał od niego pewnej dozy samodzielności, dlatego czasami próbuje postawić na swoim. Od początku należy ćwiczyć z nim podstawowe posłuszeństwo, które jest niezbędne przy późniejszym szkoleniu użytkowym – przygotowanie psa do pracy w łowisku może trwać nawet kilka lat.

Szczenięta od pierwszych chwil w domu wymagają odpowiedniego wychowania i socjalizacji – bardzo przydatne są zajęcia w psim przedszkolu. Małego posokowca powinno się też zabierać w nowe miejsca, umożliwić mu kontakt z ludźmi, innymi psami, nieznanymi sytuacjami i dźwiękami. Dobrym wstępem do późniejszych lekcji tropienia jest zabawa w szukanie ukrytych smakołyków, podczas której szczenię uczy się wykorzystywać węch.

Dla kogo ta rasa

W wielu krajach posokowce bawarskie znajdują się wyłącznie w rękach myśliwych, w Polsce jest inaczej. Przedstawiciel tej rasy potrzebuje konsekwentnego, cierpliwego, aktywnego właściciela, który poświęci mu czas, zapewni odpowiednią ilość ruchu i zajęcia. Duże doświadczenie nie jest wymagane, chociaż wskazana jest podstawowa wiedza na temat wychowywania psów.

Wady i zalety rasy posokowiec bawarski

Posokowiec bawarski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

ma silny instynkt myśliwski
samodzielny i dość uparty
bywa hałaśliwy
nie lubi samotności
w młodym wieku może przejawiać skłonności niszczycielskie

Zalety

mocno przywiązany do właściciela
aktywny i energiczny
doskonały pies użytkowy
inteligentny, chętnie współpracuje z człowiekiem
toleruje inne psy
łatwy w pielęgnacji

GOŃCZY SŁOWACKI

POSOKOWIEC HANOWERSKI

Zdrowie rasy posokowiec bawarski

Posokowiec bawarski to raczej zdrowa rasa. Sporadycznie mogą wystąpić skłonności do dysplazji stawów biodrowych (w wielu krajach bada się psy hodowlane w kierunku tej choroby, w Polsce nie ma takiego obowiązku).

Zamiłowanie posokowca do węszenia w trawie i zaroślach powoduje, że zdarzają mu się nawracające zapalenia spojówek oraz grudkowe zapalenie trzeciej powieki. Niektóre czworonogi wykazują skłonności do zbierania odpadków, co może prowadzić do kłopotów żołądkowych.

Możliwe są także uszkodzenia ogona spowodowane uderzaniem, np. o meble, a także inne urazy (zwichnięcia, zranienia) wynikające ze specyfiki pracy w trudnym terenie. Posokowiec miewa tendencję do odkładania się kamienia nazębnego, który trzeba systematycznie usuwać – można w tym celu podawać specjalne czyszczące gryzaki lub myć psu zęby pastą i szczoteczką.

Przedstawiciel tej rasy – choć sierść ma krótką – jest dość odporny na warunki atmosferyczne. Dobrze znosi zarówno niskie, jak i wysokie temperatury, choć niektóre posokowce nie przepadają za deszczem ani wilgocią.

Żywienie

Dieta posokowca powinna być dostosowana do jego trybu życia i aktywności. Psy pracujące potrzebują karmy wysokoenergetycznej, domowemu ulubieńcowi wystarczy jedzenie o średniej zawartości białka.

Psu rasy posokowiec bawarski można podawać gotową karmę wysokiej klasy dla średnich ras lub przygotowywać domowe posiłki, które należy uzupełnić odpowiednimi preparatami wapniowo-witaminowymi. Niektórzy hodowcy stosują też dietę BARF – naturalne, surowe pożywienie. Dzienną porcję można podzielić na dwa posiłki.

Akcesoria

Zabawki posokowca powinny być wykonane z mocnych materiałów – najlepiej z lanej gumy (piłki, ringo). Dobrze sprawdzają się też bawełniane sznury, ale nie należy się nimi przeciągać z szczeniakiem w okresie wymiany zębów, bo może to doprowadzić do deformacji zgryzu.

Na spacery wyprowadzamy pupila w dobrze dopasowanej obroży lub szelkach i na smyczy – przydatne są długie linki z obrotowym karabińczykiem, ponieważ zapewniają psu swobodę ruchu, a jednocześnie pomagają w nauce przywoływania.

Polecane przez redakcję

Reklama

Reklama

Sprawdź jakie przysmaki wybrać dla swojego psa!

Reklama

Karma z niskim potencjałem alergennym!

Reklama

Karma z dodatkiem sarniny - nowy przysmak?

Reklama

Jaka nagroda najbardziej spodoba się Twojmu psu?

Historia rasy posokowiec bawarski

Przodkami większości ras myśliwskich – do których należy posokowiec bawarski – są zapewne dawne psy Celtów. Pierwsze wzmianki o nich można znaleźć w pracy „Kynegeticus” napisanej przez Flaviusa Arrianusa, namiestnika rzymskiego żyjącego w II w. n.e. W tamtym czasie wyróżniano już różne typy wąsko wyspecjalizowanych psów myśliwskich.

Według niektórych źródeł najlepsze czworonogi do polowań hodowano na obszarze dzisiejszej Francji i to one odegrały decydującą rolę w tworzeniu średniowiecznego tropowca, od którego podobno wywodzą się posokowce (wzmianki o nich pojawiły się na dworze książąt hanowerskich).

Istniały dwa typy psów, które prawdopodobnie nie stanowiły oddzielnych ras, a ich nazwy odnosiły się do rodzaju wykonywanej pracy. Leithundów używano podczas polowań par force (konno, ze sforą psów) na jelenie – do wytropienia zwierzyny przed rozpoczęciem pogoni przez złaję lub do odnajdywania zagubionego tropu w trakcie polowania. Z czasem ich rolę ograniczono wyłącznie do tropienia zwierzyny na długim otoku (rzemieniu). Wyhodowano kilka odmian takich psów, zwanych der Spurhund (tropowiec), które odznaczały się dość ciężką budową ciała, powolnymi chodami, zamiłowaniem do pracy dolnym wiatrem i brakiem skłonności do gonienia zwierzyny.

Gdy wynaleziono broń palną, zmieniły się metody polowania. Tropowiec pracujący na zimnym śladzie stracił na znaczeniu, wzrosło natomiast zapotrzebowanie na psa, który potrafiłby iść po farbie, czyli krwi zranionego zwierzęcia. W połowie XIX w. niemieccy hodowcy wyselekcjonowali rasę psów nazwaną der Schweisshund. Polskie określenie „posokowiec” wywodzi się od słowa „posoka”, które oznacza – podobnie jak niemieckie „der Schweiss” – krew grubego zwierza.

Początkowo istniały trzy odmiany tych czworonogów różniące się nieco budową i maścią. Z czasem dzięki odpowiedniej selekcji udało się wyhodować rasę dość wyrównaną w typie, która znana jest dziś jako posokowiec hanowerski. Wykorzystywano go głównie na nizinnych łowiskach przy tropieniu postrzelonych jeleni – do pracy w górzystym terenie okazał się zbyt ciężki.

W drugiej połowie XIX w., prawdopodobnie dzięki krzyżówkom posokowców hanowerskich z występującymi w Bawarii górskimi psami gończymi i ogarem tyrolskim, baron Joseph v. Karg-Bebenburg de Reichenhal stworzył współczesnego posokowca bawarskiego – był on mniejszy od swojego kuzyna i miał lżejszą budowę.

Według niektórych teorii w żyłach posokowców bawarskich może płynąć również krew jamników, o czym miały świadczyć lekko krzywe łapy u pierwszych wyhodowanych osobników i kufa podobna do jamniczej.

Na odbywającej się w marcu 1883 r. w Niemczech wystawie pojawiły się posokowce bawarskie, z których kilka reprezentowało podobny typ. Do opracowania zatwierdzonego w tym samym roku wzorca rasy posłużyły pies Hirschmann i suka Diana, które pierwsze wpisano do niemieckiej księgi rodowodowej. W 1912 r. w Monachium powstał Klub Posokowca Bawarskiego.