Opowieść wyróżniona w konkursie „Spacer po szczęście” – III

Moim zdaniem, pies wnosi w życie człowieka ogromną radość. Z „uśmiechniętym” pyskiem i oczami, machając radośnie ogonem, nie pozwala nam się smucić. Oprócz tego, pies towarzyszy nam często wiele lat. Staje się członkiem rodziny. Żyje w naszym domu, jeździ z nami na wakacje, choruje, stroi fochy i ma humory, psoci, rozśmiesza i rozczula… 

Cieszy nasze serca swoim przywiązaniem i wiernością, cechami, które coraz rzadziej spotkać można u ludzi. 
To on uczy nas miłości do zwierząt i to on daje miłość od siebie, która jest czystym spełnieniem idei miłości: bezgraniczna, ufna i nie żądająca nic w zamian. 
Pies to najwspanialszy przyjaciel na dobre i na złe! Zawsze potrafi wyczuć nastrój i na swój sposób zmienić atmosferę, podejść, przytulić się… Jest przy nas w radości i cierpieniu, jak na prawdziwego przyjaciela przystało. 
Na prawie wszystkich zdjęciach rodzinnych on jest z nami i do końca tak już pozostaje. Bo jest członkiem rodziny. 
Roztacza wokół siebie aurę radości i miłości. Już podczas pierwszych dni w nowym domu pokazuje nam, że to my jesteśmy dla niego najważniejszymi osobami na świecie i nie odstępuje nas ani na krok… 
Gdy widzi, że wychodzimy na spacer, jego radość sięga zenitu, napełniając radością i nas samych. Uwielbiamy patrzeć na jego wybryki i psoty, każda chwila spędzona razem jest dla nas skarbem. 
Gdy mamy zły dzień lub coś się stało złego, zawsze przychodzi, trąca nas nosem, spogląda cudownymi oczkami, jakby chciał powiedzieć "wszystko będzie dobrze" i przytula się. 
Pies to szczęście na czterech łapach. Powinniśmy uczyć się od niego miłości i radości życia.