Pchły – występowanie, cykl rozwojowy, choroby

U psów najczęściej spotykanymi gatunkami pcheł są: pchła kocia (Ctenocephalides felis) oraz pchła psia (Ctenocephalides canis). Występują one praktycznie na całym świecie i bez problemu przenoszą się z czworonoga na człowieka!

Na samym zwierzęciu widzimy jedynie dorosłe pchły. Ta zauważalna ilość to tylko kropla w morzu tego, co się dzieje w naszym otoczeniu. Dorosłe osobniki to zaledwie 5% pchlej populacji. Pozostałe pasożyty ukrywają się w środowisku – dywanach, legowiskach, ubraniach i innych ciepłych oraz zacienionych miejscach.

Cykl rozwojowy pcheł możemy podzielić na cztery etapy: jajo, larwa, poczwarka oraz postać dorosła. Samice pcheł składają lepkie jaja w sierści zwierząt – nawet do pięciu tysięcy w ciągu całego swojego życia! Często zdarza się tak, że jaja odpadają i rozwijają się w zakamarkach naszego domu. Z nich, po 2-5 dniach, wylęgają się larwy, które ukrywają się w pobliżu psa, w miejscach gdzie nie ma dostępu światła, czyli np. w szczelinach podłóg czy dywanach. Larwy odżywiają się martwą materią organiczną, a po 1-2 tygodniach przepoczwarzają się – zamykają się w kokonie i w postaci poczwarki czekają na dogodny moment do inwazji. Jest to stadium, w którym pchły są najodporniejsze na działanie środowiska. Czynnikami stymulującymi do dalszego rozwoju są: odpowiednia temperatura, wilgotność, zawartość dwutlenku węgla oraz drgania otoczenia (dźwięki). Zaraz po wykluciu z kokonu, dorosła pchła musi znaleźć żywiciela, ponieważ (na całe szczęście) jest stosunkowo delikatna. Gdy przyjmie wystarczającą ilość pokarmu (krwi), po 24-28 godzinach zaczyna się rozmnażać i w tej fazie może żyć nawet do 100 dni. Gdyby jednak nie znalazła żywiciela – zaledwie po kilku dniach głodówki umiera.

Poza uciążliwym swędzeniem i drapaniem, istnieje jeszcze kilka innych, przykrych skutków bytowania pcheł. U zwierzęcia może wystąpić APZS – alergiczne pchle zapalenie skóry – czyli reakcja alergiczna organizmu na pewne substancje występujące w pchlej ślinie. Ponadto, w przypadku bardzo młodych lub schorowanych zwierząt i silnego zapchlenia pojawia się anemia, która jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia. Jest ona związana ze stosunkiem ilości krwi pobranej przez pchły do tej krążącej u psa – co wyjaśnia, dlaczego zapchlenie jest szczególnie niebezpieczne w przypadku bardzo młodych i niewielkich gabarytowo szczeniąt.

Istnieje także kilka chorób, których wektorem jest pchła:

1. Tasiemczyca (Dipylidium caninum)
2. Riketsjoza
3. Hemoplazmoza
4. Bartoneloza

Jak widać, pchły to nie tylko denerwujący, nieproszeni goście. To także groźni nosiciele licznych chorób. Pamiętajmy, że wybicie dorosłych pcheł nie jest trudne – prawdziwym problemem są poczwarki, które są niezwykle odporne na działanie czynników zewnętrznych.

PLCACPRA00001m