13.08.2015
Pchły – występowanie, cykl rozwojowy, choroby
psy.pl
Ten tekst przeczytasz w 2 minuty
U psów najczęściej spotykanymi gatunkami pcheł są: pchła kocia (Ctenocephalides felis) oraz pchła psia (Ctenocephalides canis). Występują one praktycznie na całym świecie i bez problemu przenoszą się z czworonoga na człowieka!
U psów najczęściej spotykanymi gatunkami pcheł są: pchła kocia (Ctenocephalides felis) oraz pchła psia (Ctenocephalides canis). Występują one praktycznie na całym świecie i bez problemu przenoszą się z czworonoga na człowieka!
Na samym zwierzęciu widzimy jedynie dorosłe pchły. Ta zauważalna ilość to tylko kropla w morzu tego, co się dzieje w naszym otoczeniu. Dorosłe osobniki to zaledwie 5% pchlej populacji. Pozostałe pasożyty ukrywają się w środowisku – dywanach, legowiskach, ubraniach i innych ciepłych oraz zacienionych miejscach.
Cykl rozwojowy pcheł możemy podzielić na cztery etapy: jajo, larwa, poczwarka oraz postać dorosła. Samice pcheł składają lepkie jaja w sierści zwierząt – nawet do pięciu tysięcy w ciągu całego swojego życia! Często zdarza się tak, że jaja odpadają i rozwijają się w zakamarkach naszego domu. Z nich, po 2-5 dniach, wylęgają się larwy, które ukrywają się w pobliżu psa, w miejscach gdzie nie ma dostępu światła, czyli np. w szczelinach podłóg czy dywanach. Larwy odżywiają się martwą materią organiczną, a po 1-2 tygodniach przepoczwarzają się – zamykają się w kokonie i w postaci poczwarki czekają na dogodny moment do inwazji. Jest to stadium, w którym pchły są najodporniejsze na działanie środowiska. Czynnikami stymulującymi do dalszego rozwoju są: odpowiednia temperatura, wilgotność, zawartość dwutlenku węgla oraz drgania otoczenia (dźwięki). Zaraz po wykluciu z kokonu, dorosła pchła musi znaleźć żywiciela, ponieważ (na całe szczęście) jest stosunkowo delikatna. Gdy przyjmie wystarczającą ilość pokarmu (krwi), po 24-28 godzinach zaczyna się rozmnażać i w tej fazie może żyć nawet do 100 dni. Gdyby jednak nie znalazła żywiciela – zaledwie po kilku dniach głodówki umiera.
Poza uciążliwym swędzeniem i drapaniem, istnieje jeszcze kilka innych, przykrych skutków bytowania pcheł. U zwierzęcia może wystąpić APZS – alergiczne pchle zapalenie skóry – czyli reakcja alergiczna organizmu na pewne substancje występujące w pchlej ślinie. Ponadto, w przypadku bardzo młodych lub schorowanych zwierząt i silnego zapchlenia pojawia się anemia, która jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia. Jest ona związana ze stosunkiem ilości krwi pobranej przez pchły do tej krążącej u psa – co wyjaśnia, dlaczego zapchlenie jest szczególnie niebezpieczne w przypadku bardzo młodych i niewielkich gabarytowo szczeniąt.
Istnieje także kilka chorób, których wektorem jest pchła:
- Tasiemczyca (Dipylidium caninum)
- Riketsjoza
- Hemoplazmoza
- Bartoneloza
Jak widać, pchły to nie tylko denerwujący, nieproszeni goście. To także groźni nosiciele licznych chorób. Pamiętajmy, że wybicie dorosłych pcheł nie jest trudne – prawdziwym problemem są poczwarki, które są niezwykle odporne na działanie czynników zewnętrznych.
Psy.pl to portalu tworzony przez specjalistów, ekspertów ale przede wszystkim przez miłośników zwierząt.