Glisty u psa - objawy, leczenie i profilaktyka

Każdy domowy psiak wychodzący na spacery narażony jest na zarobaczenie. Wśród najczęściej rozpoznawanych pasożytów wewnętrznych u psów wymienia się glistę psią (Toxocara canis). Po czym poznać, że pies ma glisty i jak się ich pozbyć?

Jak wygląda glista psia?

Glista psia (Toxocara canis) to gatunek nicienia bytujący w organizmie psów, a także lisów i wilków. Dorosłe glisty przypominają długi, cienki makaron bladożółtego koloru i mogą osiągać nawet 20 cm długości. Jaja glisty psiej mają lekko podłużny kształt, jednak nie są dostrzegalne gołym okiem - można wykryć je podczas badania kału psa.

Jak pies zaraża się glistą?

Dorosłe samice glisty psiej mogą składać dziennie nawet 20 000 jaj, które są następnie wydalane przez psa i przedostają się do środowiska. Po upływie około trzech tygodni jaja stają się inwazyjne - gdy zostaną zjedzone przez psa, wykluwają się z nich larwy, które następnie zaczynają wędrówkę po organizmie czworonoga. Pies może zarazić się glistą podczas:

• jedzenia zanieczyszczonej trawy podczas spaceru,
• picia wody z kałuży,
• wylizywania łap po spacerze,
• zjedzenia żywiciela pośredniego (np. myszy).

Glista może także przeniknąć do organizmu szczeniaka podczas życia płodowego (zakażenie śródmaciczne) lub wraz z mlekiem zarobaczonej suki (droga laktogenna). Dlatego tak ważne jest odrobaczanie przeznaczonych do rozrodu suk jeszcze przed kryciem oraz odrobaczanie szczeniąt w pierwszych tygodniach życia.

Glisty u szczeniaka - objawy

Szczenięta poniżej 5 tygodnia życia są najbardziej narażone na inwazję glist ze względu na słabo rozwinięte mechanizmy obronne organizmu. Z połkniętych przez szczeniaka jaj glisty wykluwają się larwy, które wraz z krwią przedostają się do wątroby, a następnie do serca zwierzęcia. Stamtąd docierają do płuc i tchawicy - drażniące działanie pasożytów wywołuje kaszel, dzięki któremu glisty trafiają do pyska psa i zostają przez niego połknięte. Po tej wędrówce glisty osiadają w jelicie cienkim szczeniaka i zaczynają rozmnażanie, pobierając substancje odżywcze z jelit i powodując uszkodzenia ścian jelita.

Inwazja glist będzie powodować u szczeniaka takie objawy, jak:

• kaszel, duszności,
• utrata masy ciała,
• wzdęcie brzucha,
• zahamowanie wzrostu,
• wymioty,
• biegunki (także z krwią),
• zaparcia,
• wylizywanie odbytu,
• saneczkowanie.

W przypadku silnych inwazji dorosłe glisty mogą być widoczne w kale i wymiotach psiaka. W skrajnych sytuacjach nagromadzone w przewodzie pokarmowym szczeniaka glisty mogą zablokować mu jelita, co będzie prowadzić do śmierci.

Glista u psa dorosłego - objawy

U psów dorosłych larwy glisty po wykluciu się w jelitach migrują do wątroby, płuc, mięśni, nerek i gruczołów mlekowych, gdzie ulegają otorbieniu. Może to powodować stany zapalne narządów. Do rozwoju pasożytów w przewodzie pokarmowym dorosłych psów dochodzi stosunkowo rzadko - na zarobaczenie narażone są głównie osłabione czworonogi i starsze zwierzęta. Podczas ciąży u suk dochodzi do aktywacji larw, które przedostają się do łożyska i płodów oraz do mleka pobieranego przez szczenięta.

Czy można się zarazić glistą od psa?

Człowiek nie jest żywicielem ostatecznym glisty psiej, dlatego u ludzi pasożyty te nie będą rozwijać się w jelitach. Toksokaroza u człowieka może wywołać zespół "larwy trzewnej wędrującej" związany z migracją larw i ich otorbianiem się w narządach wewnętrznych (głównie w wątrobie i śledzionie, rzadziej w gałkach ocznych lub mózgu).

Toksokaroza u ludzi dotyczy przede wszystkim dzieci, które mają kontakt z inwazyjnymi jajami podczas zabawy w piaskownicach zanieczyszczonych odchodami zwierząt. Rzadziej dochodzi do zakażenia opiekunów zarobaczonego psa - jaja wydalane przez czworonoga muszą spędzić poza organizmem zwierzaka kilka tygodni, by stanowić zagrożenie dla innych osobników.

Jak rozpoznać, że pies ma glisty?

W przypadku wystąpienia u psa lub szczeniaka objawów mogących wskazywać na zarobaczenie, konieczna będzie wizyta u lekarza weterynarii. Rozpoznanie glistnicy u psa stawia się na podstawie wyników badania kału czworonoga albo obecności dorosłych pasożytów w odchodach lub wymiotach, dlatego na wizytę warto zabrać ze sobą próbkę kału pupila lub zrobić zdjęcia wydalonych przez niego glist. Przyspieszy to diagnostykę i umożliwi szybkie wprowadzenie leczenia.

Jak pozbyć się glisty psiej?

Leczenie glisty u psa polega na podawaniu środków odrobaczających zawierających takie substancje, jak prazykwantel, embonian pyrantelu i fenbendazol. Tabletki na odrobaczanie należy podawać zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii, który dobierze dawkę oraz częstotliwość podania do stopnia zaawansowania inwazji, stanu zdrowia psa i jego wieku. W przypadku silnie zarobaczonych szczeniąt konieczne może być także podawanie kroplówek, które pomogą ustabilizować stan malucha.

Glista u psa - profilaktyka

Uchronienie psa przed kontaktem z jajami pasożytów jest praktycznie niemożliwe - zwierzak może napotkać je na każdym spacerze, jedząc trawę lub liżąc łapy po powrocie do domu. Trzeba jednak pamiętać, że zarobaczenie (szczególnie u szczeniąt) stanowi poważne zagrożenie dla życia i może prowadzić do niebezpiecznych powikłań. Dlatego niezwykle ważna jest profilaktyka, która zmniejszy ryzyko rozwoju silnej inwazji glist u psa.

Podstawowym zabiegiem jest profilaktyczne odrobaczanie psów - zarówno dorosłych, jak i suk w ciąży oraz szczeniąt - które zwalcza inwazję pasożytów wewnętrznych już w początkowym stadium i nie dopuszcza do silnego zarobaczenia. W tym celu warto wybierać tabletki odrobaczające zawierające kilka substancji czynnych, takie jak InPar, które w swoim składzie łączą prazykwantel, embonian pyrantelu i fenbendazol. Złożony skład tabletek InPar pozwala na wyeliminowanie nie tylko glist, ale także innych powszechnie spotykanych u psów pasożytów, takich jak tasiemce, włosogłówki i tęgoryjce.

Tabletki na odrobaczanie należy podawać szczeniakom od 2-3 tygodnia życia co 14 dni do momentu ukończenia 8. tygodnia życia. Starsze szczenięta powinny być odrobaczane co 4 tygodnie do wieku 6 miesięcy, a psy starsze niż pół roku należy odrobaczać raz na 3 miesiące.

Artykuł powstał we współpracy z marką InPar.