Gdy organizm walczy sam ze sobą
Psy może uczulać wiele rzeczy - pyłki, roztocza, pokarm, ukąszenie pchły czy tworzywo, z którego zrobiona jest miska lub zabawka. Istnieje też autoalergia, która rozwija się bez udziału wymienionych czynników
Autoagresja – nazywana także autoalergią – to wynik reakcji obronnej organizmu, która skierowana jest przeciwko antygenom własnych komórek. Inaczej mówiąc, organizm uznaje własne komórki i tkanki za wroga i do ich niszczenia wykorzystuje swój układ odpornościowy. Skutkiem tego są różne choroby.
Pęcherzyca liściasta to najczęstsza dolegliwość tego typu. Ujawnia się zwykle w wieku 3-5 lat i objawia pęcherzykowatymi wykwitami skórnymi wokół oczu, nosa i warg. Potem pęcherzyki pękają i przybierają postać płaskich owrzodzeń. Predysponowane do tej choroby są m.in. akita, doberman, jamnik, border collie, nowofundland i labrador. Jej odmianą jest pęcherzyca rumieniowata, która wywołuje symetryczne zmiany skórne na głowie i uszach, nasilające się latem. Dość często cierpią na nią owczarki niemieckie i szkockie. Z kolei pęcherzyca zwykła objawia się krostami, pęcherzami i nadżerkami w miejscach, gdzie skóra przechodzi w błonę śluzową, i w samych błonach (np. usta, nozdrza, powieki). Może dochodzić nawet do zapalenia i utraty pazurów. To nieuleczalna postać pęcherzycy. Jej odmianą jest pęcherzyca bujająca, z charakterystycznymi brodawkowatymi zmianami przekształcającymi się w strupki – najczęściej na uszach, czasem na tułowiu.
Toczeń rumieniowaty ogniskowy zwykle nie daje objawów ogólnych, lecz ogranicza się do skóry pyska, która jest zaczerwieniona i się łuszczy. Nasila się to w lecie i wtedy następuje odbarwienie lusterka nosowego, które pęka i pokrywa się strupkami. Szczególnie podatne na toczeń są collie.
Zespół Voght-Koyanagi-Harada cechuje się odbarwieniem skóry i sierści oraz zapaleniem błony naczyniowej gałki ocznej (mogącym prowadzić do ślepoty). Najczęściej występuje u psów rasy akita inu, ale spotyka się go też u seterów, goldenów, samojedów, bernardynów i szetlandów.
Z kolei zespół eozynofilowy to kilka jednostek chorobowych, na które składają się: tarczka eozynofilowa (skóra brzucha i ud pokrywa się żółtopomarańczowymi zmianami), ziarniniak eozynofilowy (w jamie ustnej i na tylnych łapach powstają guzki i wrzody) i wrzód eozynofilowy (skóra w miejscu zmiany – najczęściej na górnej wardze – jest wybrzuszona, zaczerwieniona i wilgotna).
Nużliwość mięśni występuje zwłaszcza u spanieli, foksterierów, Jack Russell terrierów. Główny objaw to osłabienie zwierzęcia, szybkie męczenie się, chwiejny chód, słabość tylnych kończyn, ulewanie pokarmu zaraz po zjedzeniu.
Eozynofilowe zapalenie mięśni najczęściej zdarza się u owczarków niemieckich, rottweilerów i dobermanów. Charakteryzuje się zapaleniem mięśni żwaczowych – pies nie może zamknąć lub otworzyć pyska. Schorzenia te rozpoznaje się na podstawie wywiadu z właścicielem zwierzęcia, badań klinicznych, badań krwi i testów alergicznych. Rozstrzygające znaczenie ma jednak badanie histopatologiczne. Leczenie trwa długo, a często wymaga podawania leków do końca życia.