Jak najbardziej
Coraz częściej spotykam się z zarzutem, że bardziej chyba kocham zwierzęta (a już na pewno psy) niż ludzi. No więc to nie tak. Kocham jednych i drugich.
Ludzi kocham nie za coś, tylko mimo czegoś, a nierzadko mimo wszystko, a zwierzęta za wszystko. Psy między innymi za bezwarunkową miłość i wierność, ale głównie za to, że to, co ludzkie, jest im obce.
Jak choćby zakłamanie, hipokryzja, zawiść, pęd do kariery, miłość do disco polo, niechęć do starszych czy wrogość do myślących, kochających lub wyglądających inaczej.
My, ludzie, często tak mamy. Psy nigdy. Nawet w najmniejszym stopniu.
I to by było na tyle, gdyby nie list, opublikowany niedawno w jednym z kolorowych pisemek.
Autorkę dziwi otóż, żeby nie powiedzieć oburza, to, że dla jej sąsiadki, silnie starszej pani, mieszkającej z córką, zięciem i wnukami, bliższym i ważniejszym od nich, wydaje się kundel ze schroniska.
Ona, oczywiście, nie ma nic przeciw psom, ale jak to możliwe, żeby zwierzę było ważniejsze od rodziny?
A jednak medycyna zna takie przypadki. Trochę z powodów, o których wspomniałam powyżej, a trochę dlatego, że rodziny się nie wybiera. A psa jak najbardziej.