Obecnie krzywica dotyka szczenięta stosunkowo rzadko. Najczęstszą jej przyczyną są zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforowej, będące następstwem niedoboru witaminy D. Rzadziej krzywicę powoduje wrodzona lub nabyta oporność na działanie tej witaminy. Mówimy wtedy o krzywicach witamino-D-opornych, których jest kilka rodzajów.
Właściciele podejrzewają krzywicę u szczenięcia, gdy zaczyna ono kuleć. Zwykle jednak nie mają racji, bo taki objaw towarzyszy najczęściej np. enostozie – młodzieńczemu aseptycznemu zapaleniu kości – lub gnilcowi. W przypadku kulawizny trzeba także brać pod uwagę dysplazję stawów łokciowych i biodrowych czy osteochondrozę. Przypuszcza się też czasem, że zwierzak może cierpieć na krzywicę, gdy ma powiększone, pogrubiałe nadgarstki i przekrzywia łapy podczas chodzenia. Problem ten dotyczy zazwyczaj szczeniąt psów dużych ras, które szybko rosną. I tu jednak nie zawsze przyczyną jest krzywica. Zwykle powodem jest nierównomierny rozwój kości, mięśni i ścięgien. Po pewnym czasie wszystko wraca do normy.
Rozstrzygającym badaniem potwierdzającym, że pies cierpi na krzywicę, lub wykluczającym to schorzenie jest rentgen. Daje on też odpowiedź na pytanie, co jest powodem zaistniałych kłopotów ortopedycznych. Przestrzegam przed podawaniem szczenięciu witaminy D na własną rękę, bez uprzedniego przeprowadzenia tego badania.
-
tzw. różaniec krzywiczy, czyli wyczuwalne i widoczne pogrubienie połączeń chrzęstno-kostnych żeber
-
„bransolety krzywicze” – wyraźnie szersze obrysy przynasadowe kości przed- ramiennych i podudowych
-
rozmiękanie kości potylicy
-
odkształcenie linii kręgosłupa i ostatnich żeber
-
zniekształcenie miednicy, szpotawość lub koślawość kończyn
-
osłabienie mięśni brzucha i obwisły brzuszek, tzw. żabi brzuch
- osłabienie zdolności ruchowych szczenięcia
- zaburzenia wyrzynania zębów i wymiany zębów mlecznych na stałe