Lekarz radzi przez telefon

– Statystycznie u 60-70 proc. starszych psów stwierdzany jest przerost prostaty. Przyczyną choroby są prawdopodobnie zaburzenia hormonalne. Powiększony gruczoł krokowy uciska na cewkę moczową przez co pies ma kłopoty z siusianiem. Taki stan może prowadzić do całkowitej niewydolności nerek. Pęcherz moczowy jest silnie wypełniony, a jego ściany ulegają znacznemu pogrubieniu. Aby usunąć zalegający mocz, psa należy cewnikować. Pies z powiększonym gruczołem krokowym bardzo często ma również objawy zaparcia, a oddawanie kału sprawia mu silny ból.
Jeżeli przerost prostaty u starszego psa jest stosunkowo umiarkowany, po wykonaniu zabiegu kastracji ulegnie on stopniowemu zmniejszeniu, jednak pod warunkiem, że psa leczymy również hormonalnie. Zaawansowana choroba prostaty u psa wymaga interwencji chirurgicznej szczególnie, gdy jej przyczyną jest nowotwór. U starszych psów najbardziej niebezpiecznym nowotworem prostaty jest gruczolakorak, który daje przerzuty do węzłów chłonnych miednicy, płuc, nerek, nadnerczy, jąder, a nawet do serca, kości i centralnego układu nerwowego. Tylko jeśli wykryjemy go we wczesnym stadium – za pomocą badania rentgenowskiego i histopatologicznego – i usuniemy prostatę wraz z guzem jest szansa, że pies przeżyje. Na szczęście gruczolakoraki prostaty stanowią tylko kilka procent klinicznie stwierdzanych schorzeń prostaty u psów. W większości są to torbiele prostaty, które można rozpoznać po wydobywającej się z cewki moczowej wydzielinie. W zaawansowanych przypadkach pies odczuwa bóle brzucha, ma zgarbioną sylwetkę, trudności z oddawaniem moczu i kału oraz gorączkę. Zdarza się, że torbiel znacznie się rozrasta – niekiedy może zajmować całą tylną część jamy brzusznej i sięgać aż pod pępek. Zwierzę, u którego stwierdzono torbielowatość prostaty z reguły poddawane jest zabiegowi trzebienia wraz z leczeniem hormonalnym, zaś w przypadku ropni – kuracji antybiotykowej. Duże pojedyncze torbiele operuje się.