Mama potrzebna od zaraz

Bezbronne szczeniątko wypatrzył pewien chłopiec na radomskim osiedlu. W kępie trawy za garażami maleńka sunia leżała nieruchomo i cichutko popiskiwała. Na szczęście początek października był ciepły, bo w innym wypadku nie wytrzymałaby tam nawet kilku godzin. Zziębnięta trafiła do Ani – wolontariuszki, która została jej pierwszą przybraną mamą. Okazało się, że maluch jest zdrowy i przy właściwej opiece da się go odchować.
Rychło pojawiły się jednak problemy np. ze znalezieniem w Radomiu specjalnego mleka dla tak małego szczeniaczka. Cztery dni maleńka Sonia spędziła ogrzewana termoforem i karmiona przez Anię. Na początku była tak wygłodzona, że nie przeszkadzał jej smoczek – ale wkrótce zaczęło jej bardzo brakować psiej mamy. Ania pomocy szukała m.in. na forach internetowych. W ten sposób Sonia trafiła do Warszawy, bo u nas właśnie się oszczeniła buldożka Zuzia. Jej historia jest równie smutna – znaleziono ją w lesie pod Serockiem. Była wygłodzona, miała rany na szyi, a poza tym okazało się, że jest w ostatnim tygodniu ciąży. Poprzez wolontariuszy i internet trafiła do nas na „tymczas”. Wkrótce urodziła siedem ślicznych szczeniaczków.

Jeżofretka wśród buldożków
Martwiliśmy się, czy Zuzia przyjmie obce dziecko. Na wszelki wypadek postanowiliśmy trochę pomóc losowi. Owinęliśmy Sonię w koc, w którym spały pozostałe maluchy – aby pachniała tak jak Zuzia i jej dzieci. Potem zabraliśmy suczce dwa szczeniaki, a po jakimś czasie oddaliśmy trzy… Z zapartym tchem obserwowaliśmy, co zrobi psia mama.
Przez chwilę wydawała się zaniepokojona. Trącała maluchy nosem, obwąchiwała, zdawała się je liczyć. Chyba wiedziała, że to stworzenie przypominające skrzyżowanie jeża z fretką, ta płacząca nastroszona kulka nie jest jej prawdziwym dzieckiem. Wreszcie oddzieliła nosem Sonię od reszty rodzeństwa i wylizała ją od końca ogona po czubek nosa. Nasza radość nie miała granic, bo oznaczało to, że maleńka suczka została oficjalnie przyjęta do rodziny.
Sonia razem z pozostałymi maluchami zamieszkała w szufladzie w łazience. Przede wszystkim musiała się nauczyć, że nie dostaje już mleka z butelki. Zdążyła się bowiem przyzwyczaić, że płyn sam – bez potrzeby ssania – wlatuje do pyszczka… Gdy maluchy jadły, pilnowaliśmy więc, by suczka też dopchała się do mamki.

Uciekinier z szuflady
Dopiero teraz okazało się, że Sonia w chwili znalezienia musiała mieć najwyżej trzy dni. Gdy jej przybrane rodzeństwo otwierało już oczy, ona wciąż jeszcze była ślepa. Mimo to szybko nadrobiła zaległości i jako jedno z pierwszych szczeniąt odważyła się opuścić bezpieczną szufladę…
Teraz robi już wszystko to, co jej starsi bracia i siostry. Gdy w szufladzie nasila się ruch i któreś ze szczeniąt pcha się do mamy – Sonia nie pozostaje w tyle.
Początkowo myśleliśmy, że będzie podobna do owczarka kaukaskiego, ale gdy podrosła okazało się, że zapowiada się raczej na psa średniej wielkości. Jest bardzo bystra.
Taka liczba szczeniaków oczywiście przewróciła do góry nogami nasze życie domowe. Na zmianę dokarmiamy maluchy butelką, by trochę pomóc Zuzi. Nie możemy przy tym zaniedbywać naszych innych psów, bo one też wiele przeszły. Mamy suczkę wyrzuconą przez pseudohodowcę, bo nie mogła już rodzić, i uratowanego pieska z jednym płucem. Staramy się pomagać przede wszystkim buldogom francuskim, bo pokochaliśmy tę rasę. Oczywiście nie bylibyśmy w stanie robić tego sami – ta pomoc jest efektem działań grupy ludzi, którzy organizują transport, szukają funduszy czy dają ogłoszenia adopcyjne.
Na szczęście Zuzia i jej dzieci znalazły już opiekunów. Z wszystkich psów, które wzięliśmy na „tymczas”, tylko Sonia nie ma jeszcze domu…