Przyjaciel i stróż państwa Starowiczów

Państwo Starowiczowie dopiero zamierzają rozpocząć swoją przygodę z psami – tym większego namysłu wymaga wybór czworołapego domownika.

Przyszłego oddanego towarzysza dzieci trzeba szukać w hodowli, w której szczenięta, zanim zostaną wydane, mają możliwość częstej zabawy z dziećmi i są od pierwszych dni życia celowo socjalizowane. Mowy nie ma o kupowaniu przypadkowego zwierzątka pod wystawą czy na placu targowym, szczeniaka odchowanego w izolacji od ludzi lub wzrastającego obok matki uwiązanej na łańcuchu. Czas przeznaczony na kontakty z psem musi być podwojony przynajmniej w pierwszych dwóch latach – nawet najstaranniej wybrane szczenię nie wychowa się samo.

Leonberger – spokojny i cichy…
Spośród psów dużych ras preferowanych przez państwa Starowiczów proponujemy zastanowić się nad leonbergerem (fot. 1). Ten złocisty, lwi, rudawy czy piaskowy z czarną maską olbrzym (pies dorasta do 80 cm, suczka do 75-cm) bardzo lubi towarzystwo dzieci i zachowuje wobec nich wystarczającą ostrożność. Nie jest zbyt powściągliwy w okazywaniu uczuć – przeciwnie, potrzebuje na co dzień kontaktu z człowiekiem i ciepłej, rodzinnej atmosfery. Samą wielkością zniechęca niepożądanych gości. Nie jest jednak hałaśliwy i niespecjalnie nadaje się do roli dzwonka alarmowego, chociaż własności swojej czy domowników może pilnować spontanicznie.

…lecz wymaga towarzystwa
Leonberger źle znosi samotność. Nie powinien być trzymany w kojcu, w izolacji. Chociaż chętnie poddaje się szkoleniu, nie ma szybkości reakcji bordera czy malinois, więc trzeba znacznie dłużej czekać na efekty pracy. W obecności właścicieli nie przejawia na ogół żadnych zachowań agresywnych i w domu zachowuje się spokojnie. Długotrwałe przebywanie – razem z ludźmi – w ogrodzie wzmocni piękną szatę, wymagającą tylko regularnego szczotkowania. Jak każdy przedstawiciel olbrzymich ras szybko rośnie, toteż w pierwszym roku życia potrzebuje wyjątkowo bogatego odżywiania i ostrożnego dawkowania ruchu.

Podhalan – czujny i opiekuńczy…
Jeśli złocisty olbrzym swoimi gabarytami jednak nieco przerasta oczekiwania czytelników, to jest przecież tylko o numer mniejsze, najprawdziwsze polskie białe złoto – czyli zdecydowanie za mało popularny we własnym kraju owczarek podhalański (fot.2). Zdumiewające, jak często w przydomowych ogrodach rolę stróża pełnią psy ras wschodnich, azjatyckich, a jak minimalne jest zainteresowanie zrównoważonym, serdecznym wobec domowników i łatwym w szkoleniu podhalanem! Tymczasem za naszą zachodnią granicą nikogo nie dziwi owczarek podhalański występujący w konkursach psów tropiących, a nawet… ratowników wodnych!
To nieprawda, że pies tej rasy nie uchowa się na nizinach, że można go kupić tylko na zakopiańskim targowisku – bo właśnie tam kupować szczeniaka nie należy! Bez specjalnego trudu znajdzie się dobrych hodowców, stwarzających białym puchatym kuleczkom optymalne warunki rozwoju fizycznego i psychicznego.
Podhalana nie trzeba uczyć stróżowania – jest nieustannie czujny. Opiekuńczy wobec innych zwierząt domowych, nie przejawia wobec nich żadnej wrogości ani chęci do kłusownictwa. Nie wymaga ustawicznej obecności ukochanego pana, powinien jednak koniecznie – jeśli ma być także towarzyszem spacerów – poznawać świat i ludzi od szczeniaka.

…ale bardziej niezależny
Ten zrównoważony i pewny siebie pies jest lojalnym przyjacielem całej rodziny. Traktuje „własne” dzieci życzliwie i opiekuńczo. Szkoli się nadspodziewanie chętnie, ale wymaga systematycznej spokojnej pracy i zdecydowanie większej niż leonberger kontroli zachowania wobec obcych ludzi – zwłaszcza gdyby próbowali oni otworzyć furtkę do ogrodu…

W wypadku obu tych ras łatwiej będzie początkującym właścicielom zapanować nad suczką niż nad psem. W obu zdarzają się zwierzęta lękliwe i – zwłaszcza samce – agresywne wobec innych psów.

Wybór jest naprawdę trudny – spokojniejszy i cichszy leonberger wymaga jednak poświęcenia mu więcej czasu na co dzień i ciągłego kontaktu z człowiekiem. Częściej też niż podhalan miewa problemy ze zdrowiem. Pozornie mniej wymagający owczarek podhalański może się okazać znacznie trudniejszym psem w układaniu, aż nazbyt samodzielnym stróżem i przejawiać zbyt wiele chęci do podejmowania decyzji na własną łapę. Chociaż nie jest nadmiernie pobudliwy, to na pewno będzie sygnalizował szczekaniem zbliżanie się nieproszonych gości. Proponujemy zatem złożenie razem z dziećmi wizyty w dobrych hodowlach każdej z prezentowanych ras i podjęcie decyzji dopiero po dłuższym bezpośrednim kontakcie oraz zawarciu bliższej znajomości z przyszłą mamą szczeniaków.