Psy z ojczyzny Conrado

Psy hiszpańskich ras przeważnie nie nadają się dla początkujących właścicieli. Nie wszystkie też można spotkać w Polsce. Oto niektóre z nich

Newsy o psach

Opublikowano: 23 czerwca 2005

Mastif hiszpański (II gr. FCI)
Od średniowiecza pomagał w wypasaniu stad owiec, dziś także towarzyszy pasterzom, a ponadto pilnuje gospodarstw.

To pies bardzo duży, masywny, ale proporcjonalnie zbudowany, o mocnym kośćcu; wysokość psów w kłębie min. 77 cm, suk min. 72 cm; sierść gęsta, gruba, średniej długości, gładka; każde umaszczenie dopuszczalne, ale wyżej cenione jednolite: żółte, płowe, czerwone, czarne, wilczaste, a także kombinacje tych kolorów, pręgowane i łaciate, dopuszczalne białe znaczenia.

Ma zrównoważony charakter, cechuje go odwaga, nieufność wobec obcych, stanowczość i nieustępliwość. To doskonały stróż, intruzów częściej odstrasza okazałym wyglądem niż agresją, ale sprowokowany potrafi być bardzo gwałtowny. Trudny w szkoleniu, nie jest psem dla każdego, potrzebuje doświadczonego i odpowiedzialnego właściciela; najlepiej czuje się w domu z ogrodem.

Mastif pirenejski (II gr. FCI)
Dawniej używano go do obrony przed drapieżnikami, głównie wilkami i niedźwiedziami, obecnie najczęściej pełni funkcję stróża. To pies bardzo duży, harmonijnie zbudowany, bardzo silny; minimalna wysokość psów w kłębie 77cm, suk 72 cm; sierść gęsta, gruba, średniej długości; maść biała, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu, mogą występować łaty w kolorze złotożółtym, brązowym, czarnym, srebrnym, jasnobeżowym, piaskowym lub marmurkowym.

Jest spokojny i przyjacielski wobec ludzi, ale jednocześnie odważny i nieustępliwy, gdy zajdzie taka potrzeba. Zwykle z pobłażaniem traktuje mniejsze czworonogi. Inteligentny, dość chętnie się uczy. Doskonale poradzi sobie w roli stróża. Potrzebuje domu z ogrodem, konieczny jest jednak bliski kontakt z rodziną.

Dogo Canario (II gr. FCI – rasa uznana wstępnie)
Pochodzi z wysp Teneryfa i Gran Canaria, został wyhodowany do pilnowania gospodarstw i zaganiania stad bydła, używano go także do walk psów. Wyhodowano go z krzyżówek bardino majorero z molosami przywiezionymi na Wyspy Kanaryjskie.

To pies średniej wielkości, proporcjonalnie zbudowany; wysokość psów w kłębie 59-64 cm, suk 55-59 cm; sierść krótka, twarda, bez podszerstka; aść pręgowana od ciemnoszarej do płowej, dopuszczalne białe znaczenia na piersi i końcach łap.

Jest wierny i opiekuńczy wobec dzieci. Pojętny, chętny do nauki i pracy, świetnie sprawdza się w roli stróża i obrońcy. Choć nie jest typowym psem do towarzystwa, to doskonale dostosowuje się do tej roli. Wymaga doświadczonego opiekuna, starannego wychowania i wczesnej socjalizacji.

Ca de bou – pies z Majorki (II gr. FCI)
Pochodzi od psów używanych w XVIII w. w Hiszpanii do walk psów i szczucia byka. To pies średniego wzrostu, o nieco wydłużonej sylwetce, mocny, silny i potężnie zbudowany; wysokość psów w kłębie 55-58 cm, suk 52-55 cm; włos krótki, szorstki w dotyku, z gęstym podszerstkiem; maść pręgowana, płowa lub czarna, dopuszczalne białe znaczenia na piersi, łapach i głowie, pożądana czarna maska.

Jest spokojny, zrównoważony i pewny siebie. Przyjazny wobec ludzi, dobrze czuje się w rodzinach z dziećmi. Ma silny instynkt terytorialny i jest doskonałym stróżem. Problem mogą stanowić jego kontakty z innymi psami – dotyczy to głównie samców. Inteligentny, chętnie się uczy. Wymaga zrównoważonego właściciela i konsekwentnego wychowania.

Inne rasy hiszpańskie