OWCZAREK KATALOŃSKI

Charakter rasy owczarek kataloński

Owczarek kataloński zarówno pod względem wyglądu, jak i psychiki jest typowym psem pasterskim. W stosunku do obcych zachowuje rezerwę. Nie okazuje lęku, ale nie przejawia też zainteresowania kontaktami z nieznajomymi.

Prawidłowo socjalizowany będzie jednak tolerował głaskanie przez obcą osobę. Ma temperament typowy dla wielu ras pasterskich, także dla naszego PON-a.

Lubi ruch i zajęcia, ale może się także przystosować do mniej aktywnego trybu życia. Nie będzie cierpiał, zostając sam w domu, jeśli potem pójdzie na dłuższy spacer. Każdą propozycję wspólnych zajęć powita z radością, o wiele ważniejszy jest jednak dla niego kontakt z rodziną. Nie jest to pies, który dobrze się czuje w kojcu, odizolowany od ludzkiego stada.

Umiejętności

Pierwotnym zajęciem katalończyka było zaganianie owiec – prowadzenie stada i dbanie o to, by się nie rozpierzchło. Nie polegało to jednak tylko na wykonywaniu komend pasterza, często pies musiał wykazywać inicjatywę. Dlatego, choć wierny, nie jest ślepo posłuszny. Jest czujny i dobrze się sprawdza w roli stróża. Dobrze radzi sobie w agility i innych psich sportach.

Szkolenie i wychowanie

To czworonóg inteligentny, szybko i chętnie się uczy. Źle jednak znosi szkolenie oparte na przymusie. Choć potrafi poradzić sobie nawet z bykiem, nie jest bardzo twardy.

Dla kogo ta rasa

Owczarka katalońskiego można polecić jako towarzysza dla osób średnio aktywnych. Z jego wychowaniem powinien poradzić sobie także początkujący właściciel.

Wady i zalety rasy owczarek kataloński

Wady

• wymaga sporo ruchu i zajęcia
• potrzebuje sporo socjalizacji
• na długiej szacie znosi sporo śmieci i błota
• wymaga regularnej pielęgnacji

Zalety

• miły towarzysz rodziny
• czujny stróż
• nadaje się do psich sportów
• zdrowy i odporny

Zdrowie rasy owczarek kataloński

Jako typowy pastuch pies tej rasy jest zdrowy i odporny. Zdarza się jednak, że cierpi na dysplazję biodrową.

Żywienie

Katalończyk nie ma szczególnych wymagań żywieniowych. Można podawać mu gotowe karmy, jak i pokarm przygotowywany w domu.

Pielęgnacja

Pielęgnacja katalończyka nie sprawia specjalnych problemów. Jego włos jest dość szorstki i średnio długi, więc nawet po kąpieli się nie filcuje. Wystarczy wyszczotkować go raz na kilka dni.

Reklama

Historia rasy owczarek kataloński

To jedna z kudłatych ras pasterskich, jakich wiele żyje w Europie. Przypuszcza się, że owczarki katalońskie wywodzą się od teriera tybetańskiego. Kiedy i w jaki sposób rozpowszechniły się na naszym kontynencie, trudno dziś precyzyjnie określić.

Przypuszcza się, że najpierw teriery tybetańskie dotarły do krajów basenu Morza Śródziemnego, skąd rozprzestrzeniły się dalej podczas ekspansji cesarstwa rzymskiego. W różnych rejonach krzyżowały się z miejscowymi psami.

Pod wpływem lokalnego klimatu, ukształtowania terenu, a także potrzeb i oczekiwań miejscowej ludności rozpoczęła się ewolucja tak zwanych ras lokalnych. Na Półwyspie Pirenejskim powstało kilka bardzo podobnych do siebie – w Portugalii owczarek portugalski (Căo da Serra de Aires), we Francji najmniejszy z tej trójki owczarek pirenejski, a w Hiszpanii – owczarek kataloński.

Katalończyk pochodzi ze wschodniej części Pirenejów. Z tych rejonów rozprzestrzenił się później na całą Katalonię. Do dziś można tam spotkać pierwotne, pracujące psy tej rasy, choć większość z nich nie ma rodowodów. Są obecne nawet na nadmorskich pastwiskach Costa Brava.

Natomiast podczas hiszpańskiej wojny domowej katalończyki służyły jako psy łącznikowe i stróżujące. Pierwszego owczarka katalońskiego wpisano do księgi rodowodowej w 1915 roku. W kolejnych latach na wystawach w Hiszpanii pojawiały się pojedyncze psy tej rasy i zdobywały nagrody, choć nie istniał jeszcze wzorzec.

Powstał on dopiero w 1924 r. To właśnie wtedy w Barcelonie wystawiono m.in. psa Tac i suczkę Iris – posłużyły one do jego stworzenia. Został on zatwierdzony przez FCI w 1929 roku.

Podobnie jak ich bliskiemu kuzynowi owczarkowi pirenejskiemu również pracującym katalończykom zwyczajowo kopiowano uszy i ogon. Jednak w przeciwieństwie do tego pierwszego wystawowym owczarkom katalońskim niczego się nie obcina. O ile w wypadku pirenejczyków przetrwała odmiana gładkowłosa (choć jest rzadsza), to wydaje się, że gładkowłose katalończyki wyginęły. Nawet jeśli żyją gdzieś jeszcze wśród psów pracujących, to nie znalazły zbyt wielu entuzjastów.

Największą popularnością – poza swoją ojczyzną – katalończyk cieszy się w Finlandii oraz w Niemczech i Szwecji. Do Polski pierwsza suczka tej rasy przyjechała w 2005 roku.

Wzorzec rasy owczarek kataloński

Owczarek kataloński – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 87

• Kraj pochodzenia: Hiszpania
• Charakter: zrównoważony, aktywny, inteligentny, wierny, doskonały towarzysz, dobry stróż
• Wielkość: psy 47-55 cm, suki 45-53 cm
• Waga: psy 20-30 kg, suki 15-25 kg
• Szata: długa, prosta lub lekko falista, szorstka, z obfitym podszerstkiem; na głowie tworzy brodę, wąsy i brwi, które nie zasłaniają oczu
• Maść: płowa, ruda lub sobolowa (płowa lub ruda z czarnymi włosami) w różnych odcieniach; szara, czarna, szara podpalana, czarna podpalana; szczenięta z reguły rodzą się ciemniejsze, a z wiekiem ich szata się rozjaśnia – rozjaśniona u dorosłego psa nigdy nie ma jednolitej barwy, ale składa się z mieszaniny włosów w różnych kolorach
• Długość życia: 12-14 lat
• Podatność na szkolenie: duża
• Aktywność: katalończyk lubi ruch i zajęcia, ale przystosuje się też do spokojniejszego trybu życia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: odporny
• Możliwość nabycia szczeniaka: w Polsce działają pojedyncze hodowle a szczenięta rodzą się sporadycznie
• Cena za psa z rodowodem: ok. 4000 zł

Ciekawostki o rasie owczarek kataloński

Oficjalną maskotką Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku w Barcelonie był Cobi, owczarek kataloński w stylu kubistycznym, zaprojektowany przez hiszpańskiego artystę Javiera Mariscala.

Imię Cobi pochodzi od nazwy komitetu organizacyjnego olimpiady – Barcelona Olympic Organising Comittee (COOB). Wizerunek Cobiego znalazł się na wielu pamiątkach.

Doczekał się on nawet własnego serialu telewizyjnego „Cobi Troupe”. Według Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego stał się on jedną z najpopularniejszych olimpijskich maskotek.