SPANIEL BRETOŃSKI

Charakter rasy spaniel bretoński

Ten pełen energii pies myśliwski w domu zachowuje się spokojnie. Jak wiele ras pokrewnych, bretończyk nie wykazuje agresji w stosunku do ludzi ani psów. Jest cierpliwy i tolerancyjny wobec dzieci – choć oczywiście zabawy psa z dzieckiem powinny odbywać się pod nadzorem. Ostrożności wymagają kontakty psa tej rasy z małymi zwierzętami domowymi, ze względu na instynkt myśliwski.

Nieduże rozmiary i miły charakter sprawiają, że bretończyk to odpowiedni pies dla myśliwego mieszkającego w bloku. Z tych samych przyczyn dobrze sprawdza się jako towarzysz. Dla psa tej rasy najważniejszy jest kontakt z człowiekiem. Bretończyk to pies wręcz wpatrzony w swojego pana, bardzo wierny.

Umiejętności

Bretończyk nie jest płochaczem, lecz psem wystawiającym – kiedyś wystawiał kładąc się na ziemi, obecnie w trakcie wystawiania nie kładzie się, ale przyjmuje typową „stójkę” – zwykle z uniesioną jedną łapą. Bretończyk do dziś hodowany jest przede wszystkim jako pies myśliwski.

Myśliwi cenią go za pasję, szybkie, wytrwałe i szerokie okładanie pola, doskonały węch i chęć aportowania. Używa się go do polowania na wszelkie ptactwo, a czasem też na inną zwierzynę. Chętnie spędza cały dzień na polowaniu. Nie zniechęcą go nawet trudne warunki atmosferyczne.

Szkolenie i wychowanie

Spaniel bretoński jest podatny na szkolenie, toteż można go polecić nawet początkującym właścicielom.Wprawdzie bywa uparty, ale lepsze rezultaty przynosi stosowanie nagród niż zmuszanie go do posłuszeństwa siłą. Ostro traktując bretończyka, łatwo można go złamać psychicznie.

Dla kogo ta rasa

Pies ten nadaje się na towarzysza rodziny, pod warunkiem, że zapewni mu się ruch i jakieś zajęcie.

Wady i zalety rasy spaniel bretoński

Wady

• wymaga dużo ruchu i zajęcia
• jest wrażliwy i wymaga delikatnego podejścia
• ma silny instynkt łowiecki

Zalety

• wszechstronny pies myśliwski
• miły towarzysz rodziny
• przyjazny wobec dzieci
• nieagresywny wobec psów
• łatwy w układaniu
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy spaniel bretoński

Dzięki wieloletniej selekcji pod kątem użytkowości, spaniele bretońskie są z reguły zdrowe, wytrzymałe i odporne, miewają jednak skłonność do tycia.

Żywienie

Spaniel bretoński nie jest pod tym względem specjalnie wymagający, można podawać mu zarówno gotowe karmy, jak i karmić np. BARF-em.

Pielęgnacja

Spaniele bretońskie linieją umiarkowanie, a szata nie wymaga żmudnej pielęgnacji.

Historia rasy spaniel bretoński

Spaniel bretoński, jak nazwa wskazuje, pochodzi z Bretanii – regionu położonego w północnej Francji. Zamożni bretońscy chłopi używali do polowań różnych lokalnych ras psów myśliwskich. Były wśród nich spaniele sterego typu, w tym niewielkie, czarno-białe, krótkoogoniaste psy zwane „les fougueux” („pełen werwy, animuszu, zapału”) i wiele ras wyżłów, zwanych po francusku „braque”.

Na przełomie XVIII i XIX wieku polowania we Francji stały się modne wśród angielskiej arystokracji. Anglicy przywozili ze sobą między innymi setery angielskie. Gdy wracali do ojczyzny, psy często zostawiali w miejscowych psiarniach do następnego sezonu łowieckiego. Czasami wydostawały się one z zamknięcia i dochodziło do niezaplanowanych krzyżówek z miejscowymi psami.

Francuscy myśliwi szybko zorientowali się, że potomstwo ich psów i seterów ma cechy doskonałych psów myśliwskich, zaczęli więc celowo krzyżować je między sobą. W ten sposób doszło do powstania nowej rasy – spaniela bretońskiego. W 1907 roku hodowcy tych psów założyli pierwszy klub rasy, a rok później Society Central Canine zatwierdziło pierwszy wzorzec.

Francuska nazwa rasy „epagneul breton”, nie przekłada się dosłownie jako „spaniel bretoński”. Słowo „epagneul” pochodzi prawdopodobnie od „s’espanir” – „położyć się”, i wskazuje na dawny styl pracy psów wystawiających zwierzynę, które kładły się po jej zwietrzeniu.

Niektóre psy rodzą się z naturalnie krótkimi ogonami, ale coraz częściej można zobaczyć ogony długie. We Francji rasa ta jest najliczniejsza z rodzimych ras myśliwskich. Poza tym jednak nigdzie na świecie nie jest popularna. Do Polski pierwsze spaniele bretońskie trafiły w latach 80. XX wieku za sprawą Marii Komorowskiej (hodowla Bretonka). Obecnie jest kilka hodowli.

Wzorzec rasy spaniel bretoński

Spaniel bretoński – grupa VII FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 95

• Kraj pochodzenia: Francja
• Charakter: inteligentny, zrównoważony, łagodny w stosunku do ludzi i innych psów, o dużych zdolnościach przystosowawczych; pełen pasji pies myśliwski na różnego typu zwierzynę
• Wielkość: psy 48-51 cm (tolerancja +/- 1 cm), suki 47-50 cm (tolerancja +/- 1 cm); wzrost idealny: 48-49 cm Waga: nie sprecyzowana we wzorcu, ok. 15-18 kg
• Szata: miękka, ale nie jedwabista, gładka lub lekko falista; na głowie i przodzie kończyn włos krótki; tył kończyn i brzuch ozdobione są lekkim piórem
• Maść: biało-pomarańczowa, biało-czarna, biało-czekoladowa, trójkolorowa (czarno-biała z podpalaniami lub czekoladowo-biała z podpalaniami); przy wszystkich umaszczeniach częsta jest dereszowatość (przemieszanie włosów barwnych z białymi)
• Długość życia: 13-16 lat
• Podatność na szkolenie: bardzo duża
• Aktywność: potrzebuje dużo ruchu, ale potrafi przystosować się także do spokojniejszego trybu życia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny
• Możliwość nabycia szczeniaka: w Polsce jest mało hodowli, na szczenię trzeba czasem poczekać
• Cena psa z rodowodem: 3000-3500 zł

Ciekawostki o rasie spaniel bretoński

Bretończyk nie jest, jak inne spaniele, płochaczem, lecz psem wystawiającym. Dlatego zaliczono go do grupy wyżłów.