Sztuka niejedzenia
Jak nauczyć psa nieprzyjmowania pokarmu od obcych?
LEKCJA 1
Właściciel trzyma psa na smyczy, pomocnik podchodzi i wyciąga rękę ze smakołykiem. Właściciel karci psa szarpnięciem smyczą w wypadku próby podjęcia jedzenia bez słowa, po czym głośno chwali psa, jeśli ten zrezygnował z jedzenia.
LEKCJA 2
Po kilku próbach pies sam zacznie odwracać głowę od wyciągniętej dłoni pomocnika. Wtedy właściciel nagradza pupila smakołykiem, by podkreślić, że brać od obcego jest źle, a od pana – dobrze. Zarówno rodzaje przynęt, jak i pomocników należy zmieniać.
LEKCJA 3
Pies zostaje przywiązany np. do drzewa, właściciel się chowa. Pomocnik podchodzi ze smakołykiem; w wypadku próby zjedzenia sam karci psa, np. „prztyczkiem” w nos, strumieniem wody z „dyngusówki” czy lekko nadeptując mu na łapę. Gdy pies już nie chce jeść z ręki, pomocnik daje właścicielowi umówiony sygnał, po czym ten drugi natychmiast chwali psa i nagradza smakołykiem.
LEKCJA 4
Powtarzamy lekcje od 1 do 3, z tą różnicą, że pokarm nie jest podawany z ręki, lecz podrzucany na ziemię, w pobliżu psa. Nawet po doskonałym opanowaniu tej umiejętności należy ją psu przypominać, najlepiej… przez całe życie
-
Pies nieprzyjmujący pokarmu od obcych w razie nieobecności właściciela umrze z głodu. Nieprawda – nie da się tak wyszkolić psa, by „popełnił samobójstwo”.
-
Nieprzyjmowanie pokarmu od obcych skutecznie zabezpieczy przed otruciem. Niestety, nie ma stuprocentowej gwarancji, że pies nie ulegnie pokusie. Najczęściej ta umiejętność przydaje się… przy grillu – pies nie żebrze u gości.
-
Nieprzyjmowania pokarmu można nauczyć tylko przy użyciu metod przyjemnych dla psa. Nieprawda – ale stosowanie wzmocnień pozytywnych jest nieodzowne.
-
Najtrudniej jest oduczyć brania pokarmu od obcych psa łakomego. Przeciwnie – jeśli pies bardzo chce coś zjeść, można go równie intensywnie od tego zamiaru odwodzić smakołykami…
-
Można osiągnąć sukces w szkoleniu, podrzucając psu pokarm z pieprzem. To wyjątkowo zły pomysł, szkodliwy dla zdrowia i nieskuteczny, bo negatywne doznania smakowe następują jakiś czas po zjedzeniu – uniemożliwia to psu wyciągnięcie wniosków z „lekcji”.