Takie pytanie…
Parę dni temu pani redaktor z jednego z kolorowych pisemek spytała mnie, dlaczego kocham psy. Odpowiedziałam, jak himalaiści pytani, dlaczego zdobywają ośmiotysięczniki. Bo są.
– Ale ludzie – nie odpuszczała – też są. A pani często powtarza, za Oscarem Wildem, że „im bardziej poznaje ludzi, tym bardziej kocha zwierzęta”. Zwłaszcza psy. Dlaczego?
– Bo są wspaniałe.
– A ludzie?
– Różni.
– Psy też są różne.
– Ale różnią się pięknie. A ludzie niekoniecznie.
– I nie zgadza się pani – spytała zaczepnie – że człowiek to brzmi dumnie?
– To prawda.
– A jednak! – nie ukrywała satysfakcji, że, jak sądziła, przyłapała mnie na niekonsekwencji.
– To prawda – musiałam ją rozczarować – że się z tym nie zgadzam. Zdecydowanie bliżej mi do tego, co powiedział kiedyś Marek Edelman. Mianowicie, że człowiek…
– Już się boję! – bąknęła niechętnie.
– Ja też. Że większość „dumnych” się oburzy. Przypominam więc, że to nie moje, tylko pana Edelmana. Cytuję po literkach: „Człowiek to jest coś wyjątkowo ohydnego. Wystarczy tylko dać mu szansę”.
– Dać szansę – wyraźnie nie zrozumiała – na co?
– Na zrobienie czegoś wyjątkowo ohydnego. Na przykład, skoro zaczęła pani naszą rozmowę od psów, na powieszenie szczennej suki. Za karę, że puszczalska. No bo ile razy można topić szczeniaki? – tłumaczył gospodarz, o którym pisała niedawno jedna z gazet.
I dlatego, tak jak pisałam ostatnio, swój 1% przekazałam w tym roku na fundację zajmującą się sterylizacją wiejskich suczek.
A mieszkańcom Warszawy przypominam, że do 15 grudnia trwa akcja dofinansowania przez miasto zabiegów sterylizacji i kastracji psów oraz kotów. Płacimy tylko połowę. A o ile mniej będzie psich, i kocich, nieszczęść?
Takie pytanie. A na wszystkie inne odpowiedzi na stronie urzędu miasta.