Amstaf czy bokser

Zanim się zdecydujesz na zakup psa z myślą o „obronie” – zastanów się, jakie ma to być szkolenie. Czym się różni poważne szkolenie obronne od szkolenia sportowego? To pierwsze odbywają głównie psy służbowe – policyjne czy wojskowe. Przygotowuje ono psa do działania w sytuacji realnego zagrożenia. Początkowo szkoli się go na bazie popędu łowieckiego – łupem jest rękaw pozoranta. Jednak później następuje etap pracy w popędzie walki – pies faktycznie zaczyna walczyć z pozorantem. Tylko nieliczne czworonogi nadają się do tego typu szkolenia. Muszą być mocne psychicznie, zdolne wytrzymać silną presję i lubić rywalizację.
Z kolei w obronie sportowej, na przykład IPO, zasadniczo pracuje się z psem w popędzie łowieckim, choć z niektórymi czworonogami, znajdującymi się w rękach doświadczonych przewodników, przechodzi się czasem do pracy w popędzie walki. Odbywa się to dość płynnie – pies może do pewnego momentu traktować pozoranta jak kumpla w zabawie, a potem jak rywala w walce o rękaw. Jednak nawet tu celem szkolenia jest nadal tylko sport – tyle że dostarczający jeszcze większej dawki adrenaliny. Mimo to nie jest to zabawa dla przeciętnego Reksia ani przeciętnego Kowalskiego!
Skoro do szkolenia sportowego wystarczy popęd łowiecki, to oczywiście teoretycznie w kierunku obrony sportowo-zabawowej możemy wyszkolić prawie każdego psa, nawet labradora! Jednak nikogo chyba nie dziwi, że większość osób decydujących się na takie szkolenie ma psa, który w mniemaniu ogółu może być niebezpieczny. Zarówno amstaf, jak i bokser spełniają to kryterium. Oba mogą budzić respekt wyglądem. Amstaf jest nieco mniejszy, ale bardziej niż bokser kojarzony jako pies groźny. Bokser z kolei nie wywołuje już tak negatywnych skojarzeń, ale sam wygląd jego pyska potrafi wystraszyć.

Jeśli chodzi o faktyczne nastawienie do ludzi, współcześnie jedne i drugie są w większości psami z natury bardzo przyjaznymi, także w stosunku do obcych. Przodek amstafa, pitbullterrier, pierwotnie został wyhodowany jako pies do walk i do dziś ma w sobie dużo agresji wobec pobratymców. Jednak hodowcy walczących pitbuli nie chcieli, aby przenosiły one tę agresję na ludzi, bo uniemożliwiłoby to rozdzielenie ich podczas walki. Z kolei bokser – wyhodowany jako pies stróżujący i obrończy – miał dawniej większe predyspozycje do okazywania agresji wobec ludzi. Były to psy z natury nieufne. Jednak współczesnym bokserom bardzo złagodzono charakter. Prawie każdy, kto miał do czynienia z psami tej rasy, potwierdzi, że są zwykle bardzo przyjacielskie wobec obcych.
Z tego powodu zarówno większość bokserów, jak i amstafów niezbyt się nadaje do szkolenia w kierunku poważnej obrony – ale jedne i drugie mają silny instynkt łowiecki. Jednak nie jest on jedynym ważnym komponentem potrzebnym do dobrego wyszkolenia psa w kierunku obrony, choćby czysto sportowej.
Historycznie rzecz biorąc, boksery zostały wyhodowane do współpracy z człowiekiem. Szkolą się łatwo i szybko, są kontaktowe i żywiołowe. Bywa jednak, że mało doświadczony przewodnik nie radzi sobie z psem tej rasy. Te inteligentne psy czasem to wykorzystują.
Największe różnice między amstafem a bokserem dotyczą pobudliwości. Boksera łatwo pobudzić, ale też stosunkowo łatwo wyciszyć. Natomiast amstaf właśnie pod tym względem może sprawiać najwięcej kłopotów. Wynika to przede wszystkim z tego, że u amstafa pobudzanie przebiega w nietypowy sposób. Przedstawiciel tej rasy, nawet bawiąc się z innym czworonogiem, osiąga w pewnym momencie taki poziom pobudzenia, że zabawa nagle może przejść w agresję. Rozładowuje w ten sposób nagromadzone emocje.
Podobnie bywa ze szkoleniem obronnym. Generalnie amstafa trudno pobudzić do agresji na człowieka, gdyż jest do niego bardzo pozytywnie nastawiony. Jednak szarpanie się rękawem w pewnym momencie może przejść w tryb walki, z którego psa tej rasy trudno potem wyprowadzić. Jest w takiej sytuacji trudniejszy do wyciszenia niż bokser. Przeciętny przewodnik raczej sobie z tym nie poradzi.
Dlatego też zwykłemu Kowalskiemu myślącemu o szkoleniu obronnym poleca się jednak boksera. Ten wesoły pies o nieskomplikowanej psychice może być nie tylko świetnym towarzyszem, ale też dobrym sportowcem. Większość bokserów nie ma popędu walki, ale doskonale pracuje w popędzie łowieckim. Trzeba jedynie wiedzieć, że u tych szkolonych w obronie zdarzają się problemy natury „technicznej”. W wypadku wielu psów tej rasy trudności nastręcza nauczenie dobrego chwytu, co wynika ze zbyt krótkiej kufy. Jeśli natomiast chodzi o szkolenie w kierunku posłuszeństwa sportowego czy tropienia, które stanowią obok obrony integralną część IPO, obie rasy uczą się łatwo i chętnie pracują.
Zakup każdego psa wiąże się z wzięciem na siebie odpowiedzialności – za zwierzę, ale również za jego zachowanie w stosunku do otoczenia. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że podjęcie się szkolenia obronnego jeszcze tę odpowiedzialność zwiększa.

Za pomoc dziękujemy Agnieszce Boczuli, Jadwidze Chodzeń i Marcinowi Luciakowi