BEAGLE

Wygląd rasy beagle

Beagle to średniej wielkości pies o mocnej i zwartej budowie. Przedstawiciele tej rasy mogą ważyć 9-13 kg. Średniej długości głowa beage'a jest zaopatrzona w długie, zwisające i zaokrąglone na końcach uszy i czarny nos. Prosty tułów o głębokiej klatce piersiowej jest zakończony mocnym i dobrze owłosionym ogonem.

Beagle mają dwuwarstwową sierść złożoną z gęstego podszerstka i krótkich, sztywnych włosów okrywowych przypominających igiełki. W rasie tej akceptuje się umaszczenie

• trójbarwne (łaty w kolorze czerwonym, płowym, czarnym lub cytrynowym na białym tle),
• białe w łaty (borsucze, zajęcze, cytrynowe),
• białe z czerwonym, płowym, cytrynowym lub czarnym,
• jednolicie białe.

Najpopularniejszym umaszczeniem u beagle'i jest białe z czarnymi i płowymi lub czerwonymi łatami.

Charakter i usposobienie rasy beagle

Beagle od wieków był używany do polowań, domowym ulubieńcem stał się stosunkowo niedawno. W odróżnieniu od wielu innych gończych, beagle mocno się przywiązuje do opiekuna. Wybierając go na towarzysza rodziny, trzeba jednak pamiętać, że jego zachowanie w niektórych sytuacjach będzie podyktowane instynktem myśliwskim. Beagle ma wesołe usposobienie, zawadiacką naturę, jest pełen energii, inicjatywy, a przy tym to psiak odważny i zrównoważony. Jest przyjazny i łagodny nie tylko w stosunku do członków rodziny, ale także wobec obcych osób, dlatego nie sprawdzi się jako stróż czy obrońca.

Pozbawiony agresji beagle świetnie nadaje się na kompana dla starszych dzieci. Uwielbia pieszczoty, jest zawsze chętny do zabawy, niezmordowany i skory do figli. Jednak nawet najłagodniejszy beagle zaczepiany w czasie odpoczynku czy niedelikatnie traktowany może zawarczeć lub kłapnąć pyskiem. Dlatego zabawy z dziećmi powinny być nadzorowane, a sam beagle powinien mieć możliwość odejścia i schronienia się na posłaniu, kiedy poczuje się przytłoczony.

Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom. Najlepiej się czuje, gdy rodzina jest w komplecie. Chętnie przebywa też w grupie psów, zwłaszcza własnej rasy. Beagle bez problemu dogada się także z kotem lub innym zwierzęciem domowym. Rzadko się zdarza, aby wdawał się w bójki z obcymi psami.

Żywiołowy beagle potrzebuje dużo ruchu. Nie wystarczą mu krótkie spacery wokół bloku czy przebywanie wyłącznie w ogródku – z pewnością znajdzie wtedy sam sposób na nudę i na przykład przekopie trawnik. Psy tej rasy znane są z tego, że często uciekają, szczególnie zostawione bez opieki w ogrodzie. Dzieje się tak, gdyż czworonogi te, choć wyglądają jak pluszowe pieski, w rzeczywistości są zwierzakami o bardzo silnym instynkcie myśliwskim. Znudzone, pozostawione same sobie, pozbawione regularnych spacerów i ciekawych aktywności potrafią wyruszyć na poszukiwanie wrażeń we własnym zakresie. Beagle, któremu zapewni się odpowiednią ilość ruchu i aktywności umysłowej, nie sprawia zazwyczaj większych problemów. Wybierając się z nim na spacer, nie wolno zapominać, że beagle ma skłonności do gonienia szybko poruszających się obiektów, ptaków czy innych małych zwierząt. W mieście spuszczenie go ze smyczy może się skończyć wypadkiem. Na łące lub w polu beagle potrafi znacznie się oddalić od opiekuna, zwłaszcza gdy zwietrzy ciekawy trop.

Umiejętności

Beagle to utalentowany pies myśliwski. Wytrzymały, silny, niezmordowany w pogoni, o bardzo czułym węchu. Cechy te sprawiają, że jest psem gończym na prawie każdą zwierzynę – zające, króliki, lisy, dziki, jelenie i ptactwo. Doskonale radzi sobie jako płochacz i posokowiec, dobrze aportuje z lądu, a po odpowiednim ułożeniu także z wody. Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai. Miłośnicy rasy organizują próby polowe i konkursy sprawdzające wrodzone umiejętności psów, a wiele beagle’i jest wciąż wykorzystywanych użytkowo.

Doskonały węch beagle’a sprawia, że psy tej rasy dobrze sprawdzą się w takich sportach jak  nosework i tropienie użytkowe. Niektóre osobniki sprawdzają się w dogoterapii. Obecnie beagle coraz częściej pełni funkcję psa do towarzystwa. Chętnie będzie też towarzyszył biegaczowi lub rowerzyście oraz podczas dogtrekkingu. Służby celne na lotniskach i policja czasami szkolą beagle’e do wykrywania przemycanej żywności lub narkotyków.

Szkolenie i wychowanie

Beagle to zwierzak inteligentny, ale jednocześnie dość uparty i samodzielny. Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców. Jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.

Beagle powinien poznać podstawowe komendy, ale nie należy oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa. Zdarza się, że jego myśliwska natura daje o sobie znać w najmniej odpowiednim momencie. Dlatego ważne jest szczelne ogrodzenie posesji i wyprowadzanie psa na dłuższe spacery na lince.

Szczenięta beagle’a od pierwszych chwil w nowym domu wymagają zdecydowanego, ale ciepłego wychowania. Błędy opiekuna beagle potrafi szybko wykorzystać, a oduczenie złych nawyków bywa bardzo trudne. Dlatego ważne jest, by opiekun szczeniaka rasy beagle zapisał się z podopiecznym na zajęcia z psiego przedszkola, a następnie z podstawowego posłuszeństwa.

Dla kogo ta rasa

Beagle nie nadaje się dla ludzi pochłoniętych pracą i spędzających większość dnia poza domem. Osoby szukające bezwzględnie posłusznego przyjaciela również nie powinny decydować się na tę rasę. Opiekun beagle’a musi być aktywny, wyrozumiały, cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny. Powinien też móc poświęcić swojemu psu dużo czasu i uwagi. Przedstawiciel tej rasy może mieszkać wszędzie, choć najlepiej się czuje w domu z ogrodem. Przystosuje się także do życia w mieszkaniu, jeśli tylko będzie miał możliwość rozładowania rozpierającej go energii. Beagle może być doskonałym towarzyszem zarówno większej rodziny i dzieci, jak i samotnej osoby.

Wady i zalety rasy beagle

Beagle – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• jego instynkt myśliwski może sprawiać kłopoty na spacerach
• wymaga dużo ruchu i uwagi
• bywa uparty

Zalety

• wesoły
• łagodny wobec ludzi i psów
• wytrzymały i odporny
• łatwy w pielęgnacji
• może uprawiać psie sporty
• jest dobrym psem użytkowym

Zdrowie rasy beagle

Beagle jest długowieczny (może żyć nawet 16 lat) i rzadko choruje. To pies odporny na warunki atmosferyczne, mimo to nie powinien przebywać cały rok na zewnątrz. Zimowe spacery mu nie zaszkodzą, ale pies zmarznie pozostawiony na kilka godzin w ogrodzie. Latem należy mu zapewnić zacienione miejsce do odpoczynku.

Najczęstszymi przypadłościami tej rasy są:

• zbyt wąskie kanaliki łzowe,
• wiśniowe oko (wypadanie gruczołu trzeciej powieki),
• choroba zwyrodnieniowa stawów,
• niedoczynność tarczycy,
• padaczka,
• cukrzyca,
• nawracające zapalenie kanałów słuchowych.

Opiekun beagle'a powinien zapewnić pupilowi odpowiednią profilaktykę zdrowotną obejmującą przede wszystkim szczepienia ochronne i zabezpieczanie przed pasożytami zewnętrznymi. 

Żywienie rasy beagle

Psy rasy beagle nie wymagają specjalnej diety. Mogą być karmione suchą karmą, a także puszkami lub dietą przygotowywaną w domu. BARF lub dietę domową trzeba jednak odpowiednio suplementować, by nie wywołać u psa niedoboru witamin i składników mineralnych.

Większość psów tej rasy ma doskonały apetyt, a przez to skłonności do tycia i zbierania odpadków na spacerach. Dzienną dawkę pokarmu dobrze jest podzielić na dwie porcje. Dzięki temu beagle nie będzie głodny w ciągu dnia i będzie miał mniejszą skłonność do żebrania i szukania śmieci na spacerach.

Pielęgnacja rasy beagle

Beagle linieje najczęściej raz do roku, ale za to dość intensywnie. Jego twardy włos łatwo się wbija w dywany czy obicia mebli. Poza okresem wymiany szaty, beagle’a wystarczy wyczesać raz w tygodniu gumową rękawicą. Kąpiemy go w miarę potrzeb w szamponie dla psów krótkowłosych. Na co dzień można przetrzeć go wilgotnym ręcznikiem z włosem i pod włos – usuniemy w ten sposób kurz i martwą sierść.

Podczas czesania i kąpieli należy sprawdzać, czy na skórze psa nie pojawiły się zmiany mogące świadczyć o obecności pasożytów skórnych - na przykład pcheł lub wszy. Na szczególną uwagę zasługują pachy, szyja i pachwiny, czyli miejsca, w które najczęściej wgryzają się kleszcze mogące przenosić potencjalnie śmiertelne choroby odkleszczowe. 

Raz na jakiś czas sprawdzamy uszy i skracamy pazury – jeśli pies nie ściera ich w naturalny sposób. Warto też przyzwyczaić pupila do szczoteczki i pasty do zębów. W wypadku silnego odkładania się kamienia nazębnego, konieczne może się okazać usunięcie go przez weterynarza.

Akcesoria

Beagle’e to aktywne psy, które wymagają swobody na długich spacerach. Warto jednak zapobiegać ich ucieczkom poprzez wyprowadzanie ich na długiej lince. Psy tej rasy powinny być prowadzone na szelkach typu guard, które uchronią ich szyję i kręgosłup od urazów możliwych przy gwałtownych szarpnięciach na smyczy.

Zabawki dla beagle’a muszą być wykonane z solidnych materiałów – najlepsze są z twardej gumy, np. piłki czy ringo, należy natomiast unikać małych, łatwych do pogryzienia i połknięcia przedmiotów. Dobrze sprawdzają się kongi, czyli zabawki z otworami, w których umieszcza się suchą lub wilgotną karmę – zwykle zajmują psa przez dłuższy czas. Beagle’e muszą mieć wygodne, dostosowane do ich wielkości legowisko. Psiakowi tej rasy warto także wprowadzić klatkę kennelową, która może być pomocna podczas podróży, ale zapewni też psu poczucie bezpieczeństwa w pełnym ludzi domu.

 

Historia rasy beagle

Beagle to stara angielska rasa psów gończych. Jej historia nie jest dokładnie znana. Niektóre źródła wywodzą ją ze starożytnej Grecji – wzmianki o niewielkich psach gończych w typie beagle’a pojawiają się w pismach Ksenofonta, ich wizerunki można dostrzec też na ceramice pochodzącej z tamtego okresu. Inne hipotezy mówią o wikingach i Celtach, którzy ruszając na podbój Brytanii, zabrali z sobą niewielkie czworonogi. Istnieje również teoria, jakoby protoplasta beagle’a dotarł na Wyspy Brytyjskie w 1066 roku wraz z Wilhelmem Zdobywcą.

Ponoć wśród przywiezionych wówczas psów znalazły się białe gończe zwane talbotami. Od nich pochodzą prawdopodobnie tzw. southern hounds, będące przodkami wielu angielskich psów gończych, w tym także beagle’a. Angielskie psy gończe krzyżowano podobno z greyhoundami, aby poprawić ich szybkość i skuteczność w polowaniu na grubą zwierzynę. Później dodano być może także krwi gończych z południowej Francji, które słynęły z doskonałego węchu i dobrej pracy na tropie.

Nazwa „beagle” pierwszy raz pojawiła się w książce z 1475 roku, opisującej codzienne życie drobnej szlachty. Nie wiadomo, skąd się wzięło to określenie – niektórzy uważają, że pochodzi od celtyckiego wyrazu „beag” (mały). Inni, że wywodzi się ze średniowiecznej francuszczyzny, w której słowo „beaquele” oznaczało rozwarte gardło albo wycie.

Psy w typie beagle’a szybko zyskały uznanie i popularność wśród zamożnej szlachty i królów. Od czasów panowania Henryka VIII i jego córki Elżbiety I – wielkiej miłośniczki rasy – występowały również w wersji szorstko-, a nawet długowłosej. Większy nacisk kładziono bowiem na walory użytkowe psów, a mniej przejmowano się ich wyglądem. Królowa Elżbieta I wyhodowała własny miniaturowy typ – jej beagle’a można było bez trudu zabrać na polowanie w kieszeni płaszcza, a w koszach przy siodle mieściło się ich podobno aż 10. Z zamiłowania do polowań z tymi czworonogami słynęli również królowie Jakub I, Karol II i Jerzy IV.

Z czasem beagle’e zaczęto trzymać w wielkich złajach liczących po kilkadziesiąt psów. Na posiadanie takich psiarni mogli sobie pozwolić tylko bogaci właściciele dużych majątków. Mniej zamożni ziemianie mieli zwykle kilka czworonogów, z którymi polowali na drobną zwierzynę. Równolegle rozwinęły się dwa odmienne typy psów używanych do polowania na króliki: southern hounds – wolniej pracujące, o długich uszach i głębokim, niskim głosie – oraz mniejsze i szybsze – northern countries beagles. W połowie XVIII wieku wśród angielskich myśliwych coraz większe zainteresowanie budziły konne polowania na lisa z udziałem foxhoundów, dlatego beagle znacznie stracił na popularności – nieliczne złaje pozostały jedynie w Walii i Irlandii.

Współczesną hodowlą beagle’a zajął się w połowie XIX wieku Reverend Phillip Honeywood w swoim majątku w Essex. Jego czworonogi były psami użytkowymi, ale prezentowały już w miarę wyrównany typ. Pierwszym hodowcą, który zwrócił uwagę na ich wygląd, był Thomas Johnson – jego beagle’e nie tylko dobrze pracowały, ale były również efektowne.

W 1890 roku powstał Beagle Club w Anglii, a w 1895 roku opracowano wzorzec, który z niewielkimi poprawkami obowiązuje do dziś. Do Stanów Zjednoczonych rasa dotarła w połowie XIX wieku. W 1888 roku założono American Beagle Club, przekształcony później w National Beagle Club. Pierwszą specjalistyczną wystawę zorganizowano w 1891 roku. W czasie II wojny światowej beagle w Wielkiej Brytanii prawie wyginął. Odbudowa rasy była możliwa dzięki sprowadzaniu czworonogów ze Stanów Zjednoczonych, dokąd kiedyś trafiły psy z czołowych angielskich hodowli.

Beagle w Polsce

W Polsce pojedyncze beagle’e pojawiły się już w latach 70. XX wieku, ale pierwsze hodowle – oparte na importach z Czech, Danii, a potem także Finlandii – zaczęły powstawać dopiero na początku lat 90. ubiegłego wieku.

Wzorzec rasy beagle

Beagle – grupa VI FCI, sekcja 3.1, nr wzorca 161

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Charakter: wesoły, odważny, energiczny i zdecydowany, czujny i inteligentny; ruchliwy i sympatyczny
• Wielkość: minimalna wysokość w kłębie – 33 cm, maksymalna – 40 cm
• Waga: psy 10-11 kg, suki 9-10 kg
• Szata: krótka i gęsta, odporna na warunki atmosferyczne
• Maść: każda dopuszczalna u psów gończych z wyjątkiem wątrobianej; koniec ogona musi być biały
• Długość życia: 12-16 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3000-5000 zł

Czy beagle to trudna rasa?

Beagle są bardzo łagodnie i nie wykazują agresji, dlatego są często postrzegane za łatwe kanapowce... Opiekun musi zdawać sobie sprawę, że jest to rasa myśliwska wyhodowana do samodzielnej pracy. Czworonogi te odznaczają się silnym instynktem myśliwskim, bywają uparte i nie należą do psów ślepo posłusznych opiekunowi. To wszystko sprawia, że beagle może być trudną rasą dla początkujących opiekunów. Oczywiście nie znaczy to, że beagle'a nie da się wychować! Trzeba jednak poświęcić psu bardzo dużo czasu, szkolić go konsekwentnie i z wyczuciem, a nade wszystko zapewnić mu dużo ruchu i ciekawe zajęcie, które zaangażuje jego wyczulone zmysły.

Ile kosztuje szczeniak beagla?