Poznają po oddechu

Heberlein przeprowadziła mające tego dowieść badania na grupie kilkunastu psów. Najpierw pokazała im, gdzie ukryła smakołyki na wyznaczonym terenie, następnie poleciła im ich szukać, ale wcześniej niektóre usunęła. Część psów nie znalazła więc nic do jedzenia. Kolejny krok polegał  na tym, że kolejno do psów, które znalazły jedzenie, i do tych oszukanych dołączyło kolejnych kilkanaście czworonogów – one nie wiedziały, gdzie są ukryte smakołyki. Część tych ostatnich wąchała pyski zwierzaków z pierwszej grupy.
Następnie Heberlein poleciła psom z drugiej grupy szukać smakołyków (ukryła je w pudełkach, by psy nie mogły trafić, wesząc ich zapach) i okazało się, że jeśli pies z pierwszej grupy nie znalazł jedzenia, to ten z drugiej nie kierował się do żadnego rogu wyznaczonego terenu. Natomiast w wypadku psów z pierwszej grupy, które jedzenie znalazły, także ich pobratymcy z drugiej grupy kierowali się do miejsca ukrycia smakołyków – zwłaszcza jeśli wcześniej obwąchali ich pyski.
Zdaniem Heberlein potwierdza to, że psy – podobnie jak inne zwierzęta: małpy czy pszczoły – potrafią przekazywać sobie informacje o jedzeniu. MC