COTON DE TULEAR

Charakter rasy coton de Tulear

Coton de Tulear ma spory temperament, wesołe usposobienie, jest energiczny i pełen radości życia do późnej starości. Bardzo przywiązuje się do rodziny, nikogo nie faworyzuje.

Pies tej rasy nie lubi samotności i wymaga dużo uwagi, dlatego osoby spędzające większość czasu poza domem nie powinny się na niego decydować. Zaniedbany i zostawiony samemu sobie coton de Tulear może cierpieć na lęk separacyjny, który objawia się niszczeniem rzeczy, uporczywym szczekaniem lub wyciem.

Coton jest przyjazny, łatwo nawiązuje kontakty z otoczeniem i chętnie wszędzie towarzyszy właścicielowi. Choć z reguły jest otwarty i pewny siebie, to zdarzają się również osobniki nieśmiałe, które potrzebują więcej czasu, aby zaakceptować nieznajomych. Pies tej rasy odznacza się czujnością i zawsze sygnalizuje, gdy dzieje się coś podejrzanego. Bywa jednak nadgorliwy, a przez to czasem nadmiernie hałaśliwy.

Coton do Tulear to doskonały przyjaciel dla starszych dzieci – cierpliwy, łagodny, a przy tym niezmordowany w zabawie. Może się jednak nie sprawdzić jako kompan kilkuletnich maluchów – jak większość małych psów nie lubi bowiem niedelikatnego traktowania.

Dobrze się czuje w towarzystwie pobratymców (zwłaszcza tej samej rasy), dogada się też z obcymi czworonogami. Na ogół akceptuje małe zwierzęta domowe, ale trzeba pamiętać, że nadal drzemie w nim instynkt łowiecki.

Niewielkie rozmiary czynią z cotona doskonałego psa do mieszkania. Nie zapominajmy jednak, że pod efektowną szatą kryje się prawdziwy sportowiec. Ten zwierzak nie lubi bezczynności – jest energiczny, aktywny, wymaga sporo ruchu i ćwiczeń.

Umiejętności

W swojej ojczyźnie cotony żyły na swobodzie i same musiały o siebie zadbać, w czym pomagały im wrodzony spryt, zwinność i wytrzymałość. Aby zdobyć pożywienie, polowały na drobne zwierzęta.

Współczesny przedstawiciel rasy jest typowym psem do towarzystwa. W wielu krajach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie czy Francji, psy rasy coton de Tulear wykorzystuje się w dogoterapii. Nazywa się je psami antydepresyjnymi, doskonale sprawdzają się jako zwierzęta wizytujące w szpitalach i domach opieki. Można uprawiać z nimi niektóre sporty, np. agility, obedience, flyball, taniec z psem.

Szkolenie i wychowanie

Coton de Tulear jest inteligentny, bystry i lubi się uczyć. Jego chęć przypodobania się właścicielowi i dobry apetyt sprawiają, że szkolenie nie powinno przysporzyć większych trudności. Naukę najlepiej zacząć już z małym szczeniakiem, np. w psim przedszkolu.

Coton chętnie wykonuje polecenia, jeśli zostanie odpowiednio zmotywowany – ulubiony smakołyk czy pochwała zachęcą go do współpracy. Zbyt ostre traktowanie może natomiast zastraszyć psiaka i nadszarpnąć jego zaufanie do właściciela.

Szczenięta rasy coton de Tulear wymagają łagodnego, ale stanowczego wychowania. Mimo niewielkiego wzrostu psy te mają dość silny charakter, dlatego nie należy pozwalać im na wszystko. Słabość czy niezdecydowanie opiekuna szybko wykorzystają.

Do 12. tygodnia życia wszystkie psy przechodzą okres socjalizacji. Trzeba im wówczas dostarczyć jak najwięcej bodźców – szczenięta rasy coton de Tulear powinny poznawać inne zwierzęta, ludzi w różnym wieku i nowe sytuacje. W tym czasie pojawiają się także odruchy lękowe, dlatego należy zadbać o to, aby maluch się czegoś nie przestraszył lub nie został poturbowany przez innego czworonoga.

Dla kogo ta rasa

Coton de Tulear to doskonały pies rodzinny. Nie wymaga dużego doświadczenia, ale potrzebuje sporo uwagi ze strony właściciela, regularnego ruchu i systematycznej pielęgnacji. Potrafi przystosować się do różnych warunków, dlatego można polecić go zarówno rodzinom z dziećmi, jak i osobom starszym.

Wady i zalety rasy coton de Tulear

Coton de Tulear - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• pies wystawowy wymaga starannej pielęgnacji
• bywa hałaśliwy

Zalety

• przywiązany do rodziny
• dobry przyjaciel dla dzieci
• czujny i bystry
• inteligentny, chętnie się uczy
• można uprawiać z nim niektóre psie sporty
• akceptuje inne psy i zwierzęta domowe

Zdrowie rasy coton de Tulear

Coton de Tulear jest psem odpornym, długowiecznym i rzadko chorującym. W rasie zdarzają się predyspozycje do zwichnięcia rzepek (patella luxation) i postępującego zaniku siatkówki (PRA). Jedynym sposobem, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tych schorzeń, są badania zwierząt używanych do rozrodu (w wielu krajach badania okulistyczne są warunkiem dopuszczenia do hodowli).

Cotony – jak większość psów o białym umaszczeniu – mogą cierpieć na alergie skórne, najczęściej spowodowane błędami żywieniowymi. W starszym wieku czasem pojawiają się problemy z kręgosłupem. Warto również systematycznie czyścić zęby specjalną pastą i szczoteczką i w razie potrzeby usuwać kamień nazębny u lekarza weterynarii.

Psy rasy coton de Tulear dobrze znoszą każdą pogodę. Na spacery w deszczu lub śniegu można zakładać im ortalionowe ubranka, które ochronią długi włos przed przemoczeniem. W czasie dużych mrozów ostrzyżone czworonogi mogą nosić polary. Latem – jak w wypadku wszystkich psów – trzeba je chronić przed przegrzaniem i zapewnić im stały dostęp do wody.

Żywienie

Coton de Tulear ma skłonności do tycia, dlatego sposób żywienia należy dostosować do stopnia aktywności psa i nie przekarmiać go. Można podawać średniobiałkowe suche karmy dobrej jakości, najlepiej przeznaczone dla ras długowłosych; dobrze sprawdzają się także produkty dla psów ze skłonnościami do alergii. Taki sposób żywienia ułatwia pielęgnację, ponieważ w trakcie jedzenia nie brudzą się broda i wąsy.

Jeśli zdecydujemy się samodzielnie przygotowywać jedzenie, musimy pamiętać o uzupełnieniu diety odpowiednimi preparatami wapniowo-witaminowymi i mineralnymi. W miarę potrzeby psu rasy coton de Tulear można również podawać specyfiki poprawiające jakość szaty. Dzienną porcję najlepiej podzielić na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Coton de Tulear nie linieje, ale jeśli chcemy go wystawiać, szata będzie wymagała starannej i systematycznej pielęgnacji. Aby pupil cierpliwie znosił wszystkie zabiegi, musimy go do nich przyzwyczajać od szczeniaka. Do czesania najlepiej posłużą metalowe grzebienie o różnych rozstawach zębów i drewniane szczotki z metalowymi drucikami.

Na początku małego cotona wystarczy czesać raz na jakiś czas przez kilka minut, nagradzając go za spokojne zachowanie. Około 10. miesiąca życia coton de Tulear zaczyna wymieniać włos na dorosły. Od tej pory będzie wymagał nawet codziennego czesania, ponieważ jego sierść łatwo się kołtuni. Jeśli już do tego dojdzie, przydadzą się specjalne preparaty ułatwiające rozczesywanie lub odżywka rozcieńczona wodą.

Splątaną sierść delikatnie rozdzielamy palcami i rozczesujemy, uważając, aby jej nie powyrywać (nigdy nie wycinamy kołtunów). Pamiętajmy też, aby nie czesać suchego psa – szatę zawsze należy spryskać choćby zwykłą wodą, w przeciwnym razie włosy mogą się połamać.

Podczas pielęgnacji psa rasy coton de Tulear wycinamy sierść między opuszkami, wokół miejsc intymnych i wyskubujemy włosy rosnące wewnątrz małżowiny. Do upięcia kucyka na głowie najlepiej używać specjalnie przeznaczonych do tego celu gumek – nie powinno się zakładać metalowych spinek (przecinają włos) ani małych klamerek (zwłaszcza szczeniętom), bo zwierzak może je połknąć.

Cotona wystawowego (uprzednio dokładnie rozczesanego) kąpiemy co najmniej raz na dwa tygodnie w szamponach dla psów długowłosych o białym umaszczeniu. Czynność powtarzamy dwukrotnie, a następnie na kilka minut nakładamy odpowiednią odżywkę (nie stosujemy kosmetyków zawierających olejek norkowy, bo mogą spowodować zażółcenie sierści) i dokładnie spłukujemy. Włosy wyciskamy w ręcznik i suszymy pupila suszarką ustawioną na średnią temperaturę.

Przedstawiciela tej rasy prezentujemy na ringówce dopasowanej do umaszczenia. Od szczeniaka przyzwyczajamy go również do dotyku obcych osób, zachowania w ringu i stania na stoliku w pozycji wystawowej.

Pielęgnacja niewystawowego cotona wygląda podobnie, ale nie wymaga on tak częstych kąpieli. Takiego psiaka można również ostrzyc krótko, co znacznie ułatwi utrzymanie schludnego wyglądu.

Akcesoria

Psy rasy coton de Tulear są dość posłuszne, ale nie należy puszczać ich luzem w ruchliwych miejscach. Najlepiej wyprowadzać je w miękkich, mocnych obróżkach (należy je zdejmować w domu, aby nie skołtuniły szaty) i na długiej smyczy. Obroża nie powinna mieć kolorowego podbicia, bo pod wpływem wilgoci może trwale zabarwić sierść na szyi.

Cotona zajmą piłki (nie mogą być zbyt małe, aby ich nie połknął), pluszowe maskotki, piszczące zabawki. Można podawać też naturalne gryzaki – wędzone uszy, żwacze, suszone mięso. Warto przyzwyczaić psa do klatki transportowej, zwłaszcza jeśli zamierzamy jeździć z nim na wystawy.

Reklama

Historia rasy coton de Tulear

Coton de Tulear należy do grupy biszonów – niewielkich czworonogów, najczęściej o białym umaszczeniu, których rodowód sięga starożytnego Rzymu i Grecji. Rasa pochodzi z wyspy leżącej na Oceanie Indyjskim przy południowo-wschodnim wybrzeżu Afryki. Madagaskar przez wiele lat był kolonią francuską. Od 1960 r. jest niepodległą republiką.

Istnieje kilka legend na temat pochodzenia cotonów. Pierwsza z nich sięga XV w. i mówi o parze białych psów, które po zatonięciu statku jako jedyne uratowały się z katastrofy i dopłynęły na wyspę w okolicach miasta Toliara (fr. Tulear). Wydaje się jednak mało prawdopodobne, aby udało im się tego dokonać w wodach pełnych rekinów.

Według innej opowieści psy rasy coton de Tulear dotarły na Madagaskar razem z portugalskim podróżnikiem Bartolomeu Diazem. Mówi się też o psach z hiszpańskiego dworu królewskiego, które na wyspę przywieźli europejscy kupcy.

Pierwszy człon nazwy rasy nawiązuje do wyglądu czworonogów – kolor i struktura ich sierści przypomina bowiem kłaczek bawełny. Druga część odnosi się do miasta Tulear, w którego pobliżu znajdowały się plantacje tej rośliny i gdzie najczęściej spotykano te czworonogi.

Prawdopodobnie w żyłach cotona płynie krew śródziemnomorskich biszonów, papillonów, maltańczyków i bedlington terrierów (te ostatnie łączy z nim ponoć podobnie wysklepiona linia grzbietu).

Na Madagaskarze cotony żyły na swobodzie, podobnie jak inne gatunki miejscowej fauny. Zmieniło się to, gdy zainteresowały się nimi wyższe sfery. Zyskały przydomek „królewskich psów”, a ich właścicielami mogli zostać jedynie bogaci i wpływowi mieszkańcy wyspy. Prawdopodobnie pierwsze cotony opuściły Madagaskar na statkach handlowych.

W latach 50. XX w. zwrócili na nie uwagę rodzimi hodowcy i zaczęli krzyżować z sobą psy o określonych cechach. Wiele z nich trafiło do Francji, gdzie zostały uszlachetnione i nadano im współczesny wygląd. Francuski Kennel Club uznał je w 1970 r. FCI opublikowała pierwszy wzorzec w 1972 r.

Rosnąca popularność tych psów na świecie sprawiła, że w swojej ojczyźnie prawie wyginęły. Aby chronić nieliczną populację, władze Madagaskaru wydały oficjalny zakaz ich wywozu. Obecnie został on złagodzony, ale na eksport tej rasy nadal wymagane jest zezwolenie.

Coton de Tulear w Polsce

W Polsce pierwszy coton de Tulear pojawił się w 1995 r. Była to suka Cinderella of Taura Lan sprowadzona przez Elżbietę Mieszko do hodowli Sundara.

Wzorzec rasy coton de Tulear

Coton de Tulear – grupa IX FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 283

• Pochodzenie: Madagaskar (patronat: Francja)
• Wielkość: wysokość w kłębie psów 26-28 cm, suk 23-25 cm (tolerancja 2 cm w górę i 1 cm w dół);
• Waga: psów 4-6 kg, suk 3,5-5 kg
• Szata: charakterystyczna dla rasy – włos bardzo delikatny, miękki o strukturze bawełny, gęsty, obfity; może być delikatnie falisty
• Maść: biała; na uszach dopuszcza się kilka nieznacznych pasemek koloru jasnoszarego lub rudo przesianych; na innych częściach ciała takie znaczenia nie są pożądane
• Długość życia: 12-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: od 5000 zł

Ciekawostki o rasie coton de Tulear

Cotony są doskonałymi przyjaciółmi dzieci. To zawsze chętne do zabawy, cierpliwe i łagodne psiaki, które szybko znajdują z nimi wspólny język. Bez problemów zaakceptują też inne zwierzęta domowe. Tak samo dobrze czują się w towarzystwie psa, kota, świnki morskiej czy królika.

Szata cotona de Tulear może być całkowicie biała lub mieć szare albo płowe znaczenia. U szczeniąt są one dość ciemne i rozjaśniają się z wiekiem (czasami pozostają ciemne także u dorosłych osobników).

W Europie pojawiła się tendencja do hodowania wyłącznie białych cotonów. Nie jest to dobre dla rasy, ponieważ prowadzi do rozjaśnienia pigmentu, a nawet jego całkowitego zaniku. Dlatego specjaliści zalecają, aby w hodowli w równym stopniu używać psów białych i ze znaczeniami.