GOŃCZY POLSKI

Wygląd rasy gończy polski

Gończy polski to średniej wielkości pies ważący około 22-27 kg. Sylwetka psa tej rasy jest proporcjonalna, głowa lekko wypukła, a kufa prosta, z lekko zaznaczoną fałdą w kąciku warg. Pies tej rasy ma trójkątne, zwisające uszy średniej wielkości i dość długi, szablasto wygięty ogon średniej grubości. Dobrze umięśniony tułów o głębokiej klatce piersiowej osadzony jest na prostych kończynach.

Sierść gończego polskiego składa się z krótkiego, twardego i przylegającego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. W rasie tej dopuszczalne są umaszczenia:

• czarne,
• podpalane,
• czekoladowe podpalane,
• rude.

Charakter i usposobienie rasy gończy polski

Gończy polski to energiczny pies, który uwielbia każdy rodzaj aktywności na świeżym powietrzu. Inteligentny i uparty, bywa dość trudny w wychowaniu. Odpowiednio prowadzony stanie się jednak niezwykle oddanym i łagodnym członkiem rodziny. Gończaki dobrze dogadują się także z innymi czworonogami. Wobec obcych osób gończy polski zachowuje dużą rezerwę, jednak nie jest przy tym skłonny do agresji. Silny instynkt stróżowania może spowodować, że psy tej rasy będą obszczekiwać gości i intruzów. Na co dzień nie są jednak zbyt hałaśliwe.

Gończy polski nie jest typowym psem do towarzystwa. Stworzony został jako pomoc podczas polowań – wciąż więc drzemie w nim instynkt łowiecki i ogromna potrzeba ruchu. Psu tej rasy należy zapewnić odpowiednią aktywność, zarówno fizyczną, jak i umysłową. Znudzony i pozbawiony zajęcia gończy polski może wykazywać niszczycielskie zapędy i być niezwykle uciążliwy dla opiekunów.

Umiejętności

Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje. Dzięki doskonałemu węchowi i instynktowi łowieckiemu świetnie sprawdzają się też w mantrailingu. Gończe polskie mogą także brać udział w konkursach pracy dzikarzy, tropowców i posokowców. Ze względu na dużą potrzebę ruchu pies tej rasy może towarzyszyć w joggingu, a także rowerowych czy konnych przejażdżkach.

Szkolenie i wychowanie

Gończe polskie są bardzo temperamentnymi i upartymi czworonogami, które mogą sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom. Wymagają więc odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia. Te inteligentne i chętne do współpracy z człowiekiem psy są bardzo podatne na szkolenie, ale nie w formie przymusu. Szczenięta gończego należy już od małego socjalizować z innymi psami i obcymi ludźmi. Ważne jest także zabieranie psa w różne miejsca i przyzwyczajanie go do codziennych sytuacji. W przypadku psów mieszkających w ogrodzie nie należy rezygnować z codziennych spacerów.

Gończy polski, jak każdy pies myśliwski, potrzebuje dużo ruchu i odpowiedniej stymulacji psychofizycznej. Uwielbia długie spacery, dlatego opiekun powinien zadbać o to, aby przynajmniej raz w tygodniu dać mu szansę swobodnie pobiegać. Choć gończaki mają silny instynkt łowiecki, przy odpowiednim wkładzie pracy da się je wyszkolić tak, by nie pognały w las za zwierzyną.

Dla kogo ta rasa

Gończy polski to rasa, która potrzebuje aktywnego opiekuna, mającego czas na zapewnienie psu odpowiedniej pracy i dawki ruchu. Nie jest polecana dla niedoświadczonych i zapracowanych osób oraz ludzi, którzy poszukują miłego i spokojnego kanapowca.

Wady i zalety rasy gończy polski

Gończy polski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga dużo ruchu i zajęcia
• ma silny instynkt łowiecki
• wymaga konsekwentnego wychowania

Zalety

• zdrowy i odporny
• niekłopotliwy w pielęgnacji
• podatny na szkolenie
• czujny stróż, ale nieagresywny wobec obcych

Zdrowie rasy gończy polski

Szeroka pula genetyczna i hodowla nastawiona w dużym stopniu na użytkowość sprawiają, że gończy polski to rasa zdrowa i długowieczna, a jej przedstawiciele mogą żyć nawet 15 lat. Psy tej rasy mają jednak predyspozycje do kilku problemów zdrowotnych, wśród których wymienia się:

• dysplazję stawów,
• nawracające zapalenia uszu,
• rozszerzenie i skręt żołądka.

Ze względu na energiczność psów tej rasy zdarzają się także różne urazy łap i ścięgien.

Żywienie rasy gończy polski

Gończy polski, jak każdy pies domowy, powinien być karmiony wysokiej jakości karmą suchą, mokrą lub odpowiednio skomponowaną dietą domową. W przypadku samodzielnego przygotowywania posiłków należy pamiętać o odpowiedniej suplementacji. Psy rasy gończy polski nie są bardzo wybredne ani podatne na otyłość. W przypadku psów pracujących należy zadbać o odpowiednio wyższą kaloryczność posiłków.

Pielęgnacja rasy gończy polski

Pielęgnacja gończych polskich nie jest kłopotliwa. Krótka, lśniąca szata wymaga tylko dokładnego wyczesania raz na tydzień. Psy tej rasy nie potrzebują częstych kąpieli – należy robić to wyłącznie wtedy, gdy istnieje taka konieczność (pies wytarza się w padlinie lub wyjątkowo ubłoci). Na szczególną uwagę zasługują jednak uszy gończego – brak odpowiedniej higieny i częstych kontroli może doprowadzić do bolesnego zapalenia ucha szczególnie u tych psów, które mają okazję pływać. Oczy i pazury należy obcinać i czyścić w razie potrzeby.

Akcesoria

Gończy polski powinien być wyprowadzany na szerokiej obroży lub w wygodnych szelkach. Smycz powinna być długa i zaopatrzona w mocne karabińczyki. Na spacery po lesie lub polach gończy powinien być wyprowadzany na długiej lince, jeśli nie ma wyuczonego skutecznego przywołania. Warto także zaopatrzyć psa w kaganiec fizjologiczny, który będzie umożliwiał ziajanie.

Legowisko dla psa rasy gończy polski powinno być dopasowane do jego rozmiaru i pozwalać na wygodne ułożenie się na boku. Trwałe psie zabawki mogą pomóc w przekierowaniu uwagi psa z niszczenia innych, niewłaściwych rzeczy. Odpowiedniej wielkości klatka kennelowa może służyć gończemu za bezpieczną kryjówkę i posłanie. Nie należy jednak zamykać w niej psa na długie godziny podczas nieobecności opiekunów.

Historia rasy gończy polski

Gończe polskie, podobnie jak ogar i większość innych europejskich ras gończych, są potomkami znanych w średniowieczu psów św. Huberta. Do Polski psy gończe sprowadzano zarówno z zachodu (głównie z Francji i Włoch), jak i ze wschodu. O polowaniach z nimi pisano w XIV i XVII wieku.

Wiadomo, że już w XIX stuleciu odróżniano gończe od ogarów. W przeciwieństwie do Europy Zachodniej w Rzeczpospolitej nie było polowań par force, w których złaja gończych wraz z jeźdźcami ściga zwierzynę aż do chwili, gdy ta pada z wyczerpania. Psy gończe miały po prostu wpędzić ją w sieci lub wystawić myśliwemu na strzał. Musiały mieć dobry węch i być wytrwałe w pogoni. Ceniono także ich melodyjny głos – po złapaniu tropu zaczynały szczekać, przy czym robiły to na różne sposoby – w zależności od rodzaju zwierzyny i sytuacji. Szczekanie to określano mianem „grania”.

Podczas II wojny światowej wiele psów wyginęło. Na bazie tych, które przetrwały, w latach 50. XX wieku płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz rozpoczęli hodowlę. Psy Kartawika były większe, bardziej masywne, przeważnie o umaszczeniu czaprakowym (rude z czarnym czaprakiem na grzbiecie). Natomiast psy należące do Pawłusiewicza były mniejsze, lżejsze i ciemniejsze – zwykle czarne podpalane. Wykorzystywano je nie tylko do polowań, ale i do stróżowania. Oba typy wpisano do księgi wstępnej związku kynologicznego pod nazwą „ogar polski”, jednak wzorzec opracowano na bazie psów Kartawika.

FCI uznało ogara polskiego w 1963 roku. Przez jakiś czas próbowano krzyżować obie „odmiany”, ale nie przyniosło to zamierzonego wyrównania typu – w rzeczywistości były one odrębnymi genetycznie rasami. Myśliwi nadal jednak hodowali „ogary Pawłusiewicza” poza związkiem jako psy użytkowe. Cechowała je wytrzymałość, zwinność i ciętość, świetnie sprawdzały się jako dzikarze i tropowce, zwłaszcza w górach.

W 1983 roku związek kynologiczny uznał istnienie drugiej, odrębnej polskiej rasy psów gończych, nadając jej nazwę „gończy polski” i otwierając księgę wstępną. Tak zaczęła się oficjalna droga do uznania gończego polskiego przez FCI. Pierwsze gończe polskie z rodowodem wyhodowano w 1989 roku – wśród tych psów był pierwszy champion – Promyk z Cisówki. Rasa rozwijała się bardzo szybko i zyskiwała popularność. Coraz więcej gończych brało udział w wystawach i kończyło championaty. Zaczęły wygrywać konkursy i pojawiły się pierwsze championy pracy.

Gończy polski w Polsce

W 2000 roku zarząd główny ZKwP zatwierdził poprawkę do wzorca – poza kolorem czarnym podpalanym uznano czekoladowy podpalany i rudy. Rasa ta została uznana przez FCI w 2006 roku podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych w Poznaniu. Co roku przychodzi na świat kilkadziesiąt miotów. Teraz, gdy rasa gończy polski została uznana przez FCI, może także cudzoziemcy docenią jej zalety.

Wzorzec rasy gończy polski

Gończy polski – grupa VI FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 354

• Kraj pochodzenia: Polska
• Charakter: pies zrównoważony, łagodny, odważny, lecz przy tym rozważny; nieufny wobec obcych, jednak nieagresywny, czujny, doskonały stróż
• Wielkość: psy 55-59 cm, suki 50-55 cm
• Waga: 18-30 kg
• Szata: krótka, twarda, sztywna i przylegająca, dwuwarstwowa, podszerstek gęsty; na głowie i uszach włos krótki, jedwabisty
• Maść: czarna podpalana, czekoladowa podpalana lub ruda
• Długość życia: 14-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: dość duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 2000-4500 zł

Czy gończy polski może być agresywny?