Pies swojego pana – chesapeake bay retriever

Chesapeake Bay Retriever, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z rejonu Zatoki Chesapeake na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Został wyhodowany do aportowania ustrzelonego ptactwa. Początki hodowli chessie, jak nazywa się go pieszczotliwie, datują się na pierwszą połowę XIX w., a nawet XVIII wiek.

Pierwszy uznany
Rasa została oficjalnie uznana przez American Kennel Club już w 1878 r. Warto wiedzieć, że chessie był pierwszym z retrieverów uznanych przez AKC. Pozostałe retrievery rozdzielono na osobne rasy dopiero w latach 20. XX w.
Chesapeake jest blisko spokrewniony z labradorem. Obie te rasy wywodzą się od retrievera St. John’s. Ponadto chessie ma w sobie prawdopodobnie domieszkę krwi coonhoundów (amerykańskich gończych), curly-coated retrievera, irlandzkiego spaniela dowodnego i wyodrębnionego już labradora. Ponieważ rasa nigdy nie była modna, nie nastąpił rozdział na linie wystawowe i użytkowe.

Lojalny dla doświadczonych
Chessie posiada silny popęd do pracy, jest bystry i inteligentny. Bardzo dobrze sprawdza się jako aporter zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Choć generalnie jest podatny na szkolenie, często w opisach rasy zwraca się uwagę na jego upór. Chessie miewa własne poglądy na to, co i jak należy robić. Dlatego raczej nie poleca się go jako pierwszego psa dla początkującego właściciela. Jednak doświadczenie wielu właścicieli nie wskazuje na jakieś specjalne problemy z ułożeniem psa tej rasy, wręcz przeciwnie. Wydaje się, że taka opinia pochodzi od zawodowych trenerów, którzy układają psy nie będące ich własnością. To może być głównym źródłem problemów. W przeciwieństwie do labradora, chesapeake jest bowiem niezwykle lojalny wobec swojego właściciela i bardzo niechętnie wykonuje polecenia osób obcych. W stosunku do obcych jest zwykle przyjacielski, ale nie wylewny. Wykazuje też pewien instynkt obrończy, choć sprawdza się raczej jako stróż niż rzeczywisty obrońca. Potrzebuje bardzo bliskiego kontaktu ze swoim ludzkim stadem i źle znosi długi pobyt w kojcu.

Wybiegany chessie
Jako typowy retriever uwielbia aportowanie przedmiotów i pływanie. Świetny węch, wytrwałość, odporność i chęć do pracy czynią z niego doskonałego pomocnika myśliwego. Jego włos jest wodoodporny, dzięki czemu może pływać nawet w lodowatej wodzie. Chesapeake linieje umiarkowanie, a jego szata nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji.
Chessie dobrze sprawdza się także w innych dziedzinach sportu, np. w posłuszeństwie. Jego potrzeba aktywności sprawia, że może wykazywać tendencje niszczycielskie, jeżeli właściciel nie zapewni mu odpowiednio dużo zajęcia. Jednak wybiegany chessie jest w domu bardzo spokojny i niekłopotliwy.
Rasa ta jest najbardziej popularna w swojej ojczyźnie, choć nigdzie nie jest zbyt liczna. W Polsce jak dotąd urodził się tylko jeden miot.
Chesapeake bay retriever (grupa VIII spaniele, retrievery i psy dowodne)

Klasyfikacja FCI: Kraj pochodzenia: USA
Charakter: Wesoły, inteligentny, bystry, odważny, chętny do pracy, łagodny, ale obdarzony pewnymi cechami obrońcy.
Wielkość: psy 58-66 cm, suki 53-61 cm
Waga: psy 30-36 kg, suki 25-32 kg
Szata: Dwuwarstowa. Włos okrywowy twardy, dość krótki i sprężysty, gęsty podszerstek. Na pysku i kończynach włos bardzo krótki, prosty; na szyi i grzbiecie nieco dłuższy, z tendencją do kręcenia się.
Maść: Wszelkie odcienie brązu, od koloru ciemnoczekoladowego do koloru zeschłej trawy. Dopuszczalne małe białe znaczenia na piersi, brzuchu, palcach i z tyłu łap (tuż nad poduszką).
Długość życia: 9-15 lat, średnio 12-13 lat.
Podatność na szkolenie: Duża, ale bywa uparty.
Aktywność: Potrzebuje dużo ruchu i zajęcia.
Koszty utrzymania: 120-150 zł. miesięcznie.
Odporność/podatność na choroby: Bardzo odporny.
W rasie zdarzają się następujące choroby uwarunkowane genetycznie: dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, PRA (postępujący zanik siatkówki).