Pies z miękkim pyskiem

Wyżły fryzyjskie pochodzą ze wschodniej i południowo-wschodniej części Fryzji – prowincji w północnej Holandii. Prawdopodobnie wywodzą się od spanielopodobnych psów gończych, przywiezionych tu przez Hiszpanów. Psy zwane stabyhounami (lub stabijhounami) były znane na tych terenach od wieków. Używano ich podczas pieszych polowań na drobną zwierzynę, głównie ptactwo. Były skutecznymi pomocnikami myśliwych, ponieważ doskonale aportowały.

TĘPICIEL DO WYNAJĘCIA
Pod koniec XIX wieku wyżły fryzyjskie zostały niemal całkowicie wyparte przez bardziej popularne obce rasy wyżłów i seterów. Na szczęście niewielki procent przetrwał w wiejskich gospodarstwach, w których trzymano je do łapania gryzoni i kretów.

W latach 30. XX wieku podczas kryzysu gospodarczego wielu bezrobotnych objeżdżało wioski na rowerach, wożąc z sobą miniaturowe stabyhouny. Wynajmowano je jako tępicieli szkodników.

POWRÓT WIĘKSZEJ ODMIANY
Zapotrzebowanie na małe, mieszczące się w koszyku pieski spowodowało, że większe szczenięta zwykle topiono. Na szczęście niektóre z nich uniknęły tego losu i w roku 1942 po raz pierwszy zaprezentowano na wystawie dwa wyżły fryzyjskie. Ostatnie odnalezione psy tej rasy wpisano do księgi rodowodowej i rozpoczęto planową odbudowę pierwotnej, większej odmiany. Starania te zakończyły się sukcesem i dziś stabyhouny nadal pełnią funkcję psów myśliwskich. Znane są zwłaszcza ze swojego „miękkiego pyska” (postrzeloną zwierzynę chwytają delikatnie). Wyżły fryzyjskie to nie tylko doskonałe psy wystawiające zwierzynę, ale także wszechstronne psy myśliwskie. Świetnie pływają i bardzo chętnie aportują z wody. Cechuje je dobra stójka (zastyganie w bezruchu, bez płoszenia zwierzyny). Oczywiście, żeby w pełni wykorzystały swoje uzdolnienia, powinny być szkolone.

POSŁUSZNY, GDY WYBIEGANY
Stabyhouny są łagodne wobec ludzi i innych zwierząt, toteż sprawdzają się jako psy rodzinne. Jednak jeśli mają pełnić tę funkcję, trzeba wziąć pod uwagę ich temperament – potrzebują bowiem co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie. Najlepiej, jeśli mamy możliwość szkolenia w łowisku, zgodnie z naturalnymi predyspozycjami tej rasy.

Nawet jeśli nie polujemy, możemy ćwiczyć pod okiem doświadczonego myśliwego (menera) i brać udział w konkursach psów myśliwskich. Jeśli jest to niemożliwe, trzeba psu zapewnić jakieś inne zajęcie. Wyżły fryzyjskie cechuje wesołe usposobienie. Choć żywiołowe, nie bywają hałaśliwe. Są bystre i łatwe do wychowania – o ile zapewni się im zajęcie. Jeśli więc ktoś chce mieć kanapowca, niech nie wybiera stabyhouna!

Psy tej rasy są bardzo czujne, lecz nie agresywne – nawet obcych witają z życzliwym zainteresowaniem. Ich łagodne i żywe usposobienie czyni z nich świetnych towarzyszy dziecięcych zabaw. Mają delikatną psychikę i źle znoszą prowadzenie „twardą ręką”.

Nigdzie na świecie – poza rodzimą Holandią – wyżły fryzyjskie nie są popularne. Do Polski pierwsza, i jak dotąd jedyna, suczka tej rasy przyjechała ze Szwecji w 2003 roku.

Wyżeł fryzyjski – stabyhoun VII gr. FCI – wyżły

Kraj pochodzenia: Holandia
Charakter: pies wierny, łagodny, inteligentny, posłuszny, podatny na szkolenie, dobry stróż
Wielkość: idealny wzrost: psy 53 cm, suki 50 cm
Waga: psy: ok. 20 kg, suki: ok. 18 kg
Szata: długa, gładka i przylegająca, jedynie na zadzie może być lekko pofalowana; na głowie – krótka; na tylnej stronie kończyn przednich tworzy pióro, a na tylnych – portki.
Maść: czarna, czekoladowa lub pomarańczowa – wszystkie z białymi znaczeniami; dopuszczalna dropiatość i dereszowatość (barwne kropki lub przesianie na białym tle).
Długość życia: 12-14 lat
Podatność na szkolenie: bardzo duża
Aktywność: duża
Koszty utrzymania: 100-150 zł miesięcznie
Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny
Możliwość nabycia szczeniaka: w Polsce jest tylko jedna suczka, która jeszcze nie miała szczeniąt
Cena psa z rodowodem: 3500 zł