Poznaj swojego psa

Samodzielny jak dalmatyńczyk
Jaki charakter ma dalmatyńczyk, jak go wychowywać i dbać o niego?

Dalmatyńczyk jest starą rasą psów myśliwskich. Pochodzi z Dalmacji, krainy rozciągającej się wzdłuż wybrzeży Adriatyku. Ma wesołe usposobienie i żywy temperament. Mocno przywiązany do całej rodziny, wymaga zainteresowania, źle znosi samotność. Nie powinien wykazywać nieuzasadnionej agresji ani tchórzliwości. Jest dobrym przyjacielem dla dzieci, ale podporządkuje się tylko osobie dorosłej, stanowczej i konsekwentnej. Pomimo łagodnego charakteru potrafi stanąć w obronie pana i chętnie stróżuje. Jest inteligentny i ma doskonałą pamięć.
Opinia wyjątkowo nieposłusznego jest dla niego krzywdząca. Dalmatyńczyk jest samodzielny i nie należy oczekiwać po nim bezwzględnego posłuszeństwa. Wiele zależy od właściciela, prawidłowo wychowany i wybiegany pies nie sprawia większych problemów, zaniedbany potrafi być nieznośny. Jest odpowiednim przyjacielem dla ludzi aktywnych, preferujących sportowy styl życia. Pielęgnacja jest prosta, szata prawie nie wymaga czesania, wystarczy przetrzeć ją bawełnianą szmatką. Trzeba systematycznie kontrolować uszy, szczególnie w upalne dni i przycinać pazury. Dalmatyńczyki są zagrożone dziedziczną głuchotą, a także skłonnościami do alergii skórnych i pokarmowych.

Oceny i wystawy
Jakie oceny i na jakich wystawach musi otrzymać pies i suka, aby zostały zakwalifikowane do hodowli przez Związek Kynologiczny?

Związek Kynologiczny dopuszcza do hodowli sukę, która ukończyła 18 miesięcy (rasy wielkogłowe dopuszcza się po ukończeniu 12 miesięcy) i uzyskała w wieku powyżej 15 miesięcy, na trzech wystawach (w tym jedna międzynarodowa lub klubowa), w dowolnej klasie, od co najmniej dwóch różnych sędziów, trzy oceny bardzo dobre lub doskonałe.
Pies może zostać reproduktorem, jeśli ukończył 18 miesięcy i uzyskał w wieku powyżej 15 miesięcy, na trzech wystawach (w tym jedna międzynarodowa lub klubowa), w dowolnej klasie, od co najmniej dwóch różnych sędziów, trzy oceny doskonałe. W przypadku niektórych ras wymagane są także dodatkowe wymogi hodowlane (pisaliśmy o nich w kwietniowym numerze).

Bulterier nie dla każdego
Jakim psem jest bulterier?

Bulterier to pies średniej wielkości, muskularny, o charakterystycznej jajowatej głowie. Rasa została wyhodowana w pierwszej połowie XIX w. na Wyspach Brytyjskich. Do jej stworzenia użyto buldoga angielskiego, białego teriera myśliwskiego, charta angielskiego greyhounda, dalmatyńczyka i być może pointera. Bulterier to pies o umiarkowanym temperamencie, zrównoważony i wesoły. Lojalny i oddany właścicielowi, wymaga bliskiego kontaktu z rodziną. Ponieważ wyhodowano go do walk psów, nie jest agresywny wobec ludzi. Potrafi żyć w zgodzie ze zwierzętami, z którymi się wychował, ale bywa niebezpieczny dla obcych czworonogów. Bardzo ważne jest, aby szczeniak w czasie dorastania nie wdawał się w bójki, prawidłowe kontakty z innymi psami w tym okresie są podstawą wychowania.
Bulterier ma silną osobowość, jest uparty i dość niezależny; nigdy nie będzie ślepo posłuszny. Najlepiej uczy się poprzez zabawę, niczego nie osiągnie się używając siły. Wskazana jest nauka ogólnego posłuszeństwa, odradza się natomiast szkolenie obrończe.
Pies ten nie należy do ras szczególnie aktywnych i nie potrzebuje intensywnych treningów, wystarczą mu regularne spacery. Dobrze adaptuje się do życia w mieszkaniu. Nie jest psem dla każdego, wymaga właściciela konsekwentnego, wyrozumiałego i potrafiącego go sobie podporządkować. Częstą przypadłością zdrowotną jest dziedziczna głuchota występująca u zwierząt o białej maści, zdarzają się alergie pokarmowe, a w starszym wieku skłonność do chorób serca, nerek oraz zmian w obrębie stawów kolanowych.