Pies na… pingwiny

Małe, bo mierzące ok. 33 cm pingwinki błękitne (w miejscowym narzeczu zwane „korora”), występujące na południowych wybrzeżach Australii i Nowej Zelandii, były niedawno zagrożone wyginięciem. Dzięki wysiłkom naukowców z Instytutu Badań Oceanicznych Kaikoura sytuacja wygląda teraz lepiej, ale nadal trzeba ochraniać i badać grupy tych ptaków. Niewielkie stworzonka mistrzowsko ukrywają się wśród skałek i kamieni. Odnalezienie ich to prawdziwa sztuka.

Alastair Judkins, pracujący w Instytucie, postanowił więc zaangażować do pomocy swoją trzyletnią wyżlicę węgierską o imieniu Mena. Otrzymał na to oficjalną zgodę urzędników z Ministerstwa Ochrony Środowiska.

Nauczenie suczki odnajdywania miejsc odpoczynku i gniazdowania pingwinków nie zajęło mu zbyt wiele czasu. Teraz Mena jest prawdziwym ekspertem w tej dziedzinie. Choć wyżlica zachowuje się bardzo grzecznie, dla bezpieczeństwa ptaków pracuje w wygodnym kagańcu. Wie, że nie wolno jej dotykać pingwinów ani ich w jakikolwiek sposób straszyć – zlokalizowawszy gniazdo, natychmiast biegnie i zawiadamia o tym Alastaira. Suczka najwyraźniej jest zadowolona, że zamiast zostawać rano w domu, wyrusza ze swoim panem do pracy. W dodatku może biegać niemal cały dzień, co dla wyżła węgierskiego – rasy bardzo energicznej – nie jest bez znaczenia.

Na Nowej Zelandii w programach ochrony gatunków używa się psów od roku 1890, a więc już od dziewiętnastego wieku. Pionierem w tej dziedzinie był przyrodnik Richard Henry, który szkolił czworonogi do pomocy przy oznaczaniu miejsc gniazdowania ptaków kiwi i kakapo (rzadkiego gatunku nielotów). Dzięki pracy Henry’ego i jego czworołapych pomocników udało się uratować od wyginięcia populację kiwi. Teraz Alastair i Mena podtrzymują tę tradycję. PŁ