Czy adopcja psa jest pomocna w leczeniu poważnych zaburzeń, jak PTSD?

W artykule opowiemy o tym, czym jest PTSD oraz przedstawimy wyniki najnowszego i dotychczas jedynego badania naukowego, w którym do łagodzenia objawów zaburzenia wykorzystano nie psy służbowe, a towarzyszące. 

Czym jest PTSD?

Syndrom PTSD nazywany również zespołem stresu pourazowego jest specyficzną reakcją psychologiczną na stresujące wydarzenie, na przykład bycie ofiarą lub świadkiem tortur, napaści, gwałtu, przemocy, ale może pojawić się też po przeżyciu takich wydarzeń jak śmierć bliskiej osoby, rozwód, a nawet problemy finansowe. Objawia się on między innymi:

• natrętnymi myślami,
• ciągłym przeżywaniem traumy,
• emocjonalnym odrętwieniem,
• utratą zainteresowań,
• depresją,
• koszmarami sennymi,
• atakami paniki, którym towarzyszą objawy somatyczne, m.in. kołatanie serca, przyspieszony oddech i nadmierne pocenie.

Kto wziął udział w badaniu?

Do badania zakwalifikowano weteranów wojennych w Stanach Zjednoczonych. Wszyscy uczestnicy spełniali kryteria PTSD według DSM-5 i PCL-5, wcześniej mieli doświadczenie w opiece nad psami oraz byli świadomi, z czym wiąże się adopcja nowego członka rodziny. Zostali podzieleni na dwie grupy:

• natychmiastową – stworzoną przez pacjentów, którzy od razu adoptowali psa;
• opóźnioną – składającą się z uczestników, którzy przez 3 miesiące znajdowali się na liście oczekujących na adopcję.

Po raz pierwszy w tego typu badaniu wykorzystano zwierzęta towarzyszące, a nie służbowe. Dlaczego to istotne? Pies przewodnik nie wymaga tak intensywnego szkolenia i może wejść z człowiekiem niemalże wszędzie. Jednak czworonogi ze schroniska w przeciwieństwie do tych profesjonalnie wytrenowanych są dostępne dla prawie wszystkich chorych, a dzięki adopcji mogą znaleźć nową rodzinę.

Czy pies może leczyć?

Weterani, którzy zatrzymali psa przez przynajmniej 3 miesiące wykazywali znacznie mniej objawów niezbędnych do zdiagnozowania PTSD według kwestionariusza PCL-5, a efekty były wysokie lub średnie. Co więcej, przed badaniem aż 90% pacjentów przejawiała symptomy ciężkiej depresji zgodnie z PHQ-9. Jednak już po miesiącu od adopcji współczynnik ten spadł do 50% i utrzymał się na takim poziomie aż do końca przeprowadzanego eksperymentu.

Pacjenci z obu grup podczas wywiadów wspominali o trudnościach związanych z opieką nad psem, jednak większość z nich już podczas pierwszych wspólnych tygodni mówiła o ogromnym przywiązaniu i miłości do czworonogów. Weterani zauważyli, że dzięki zwierzakom są bardziej aktywni fizycznie, dzięki wspólnym spacerom i zabawom. Zwiększyła się także ich aktywność społeczna, ponieważ pupil ułatwiał im kontakty z innymi ludźmi. Aż 90% pacjentów stwierdziło, że jakość ich życia znacznie się poprawiła po adopcji psa.

Wniosek? Adopcja psa to zawsze dobry wybór. Bliskie towarzystwo czworonoga koi nerwy, uspokaja, pomaga uporać się ze stresem i problemami. Pamiętajmy jednak w tym wszystkich również o psie i jego potrzebach. Opieka nad nim, choć to wyzwanie i obowiązek, to wspaniała przygoda.

źródło: https://brill.com/view/journals/soan/aop/article-10.1163-15685306-bja10089/article-10.1163-15685306-bja10089.xml