Drugi pies w domu. Jak wprowadzić nowego czworonoga?

Mamy już jednego psa, trochę go odchowaliśmy, ale czegoś nam w życiu brak. Wtedy wpadamy na pomysł – a może drugi pies w domu by się przydał? Nie w każdym wypadku warto wprowadzać ten plan  w życie. Dlaczego?

Właścicielom często się wydaje, że ich pupil łatwiej zaprzyjaźni się z czworonogiem płci przeciwnej. To prawda, ale… niektórzy zapominają, że niewysterylizowana suczka raz lub dwa razy w roku (w zależności od rasy) przechodzi cieczkę, i jeśli nie chcemy mieć stadka szczeniąt, należy ją wtedy oddzielić od samca. Bywa to dla części właścicieli dużym utrudnieniem, bo niełatwo znaleźć tymczasowy, odpowiedzialny dom dla pupila w amorach. Co więcej, niektóre psy bardzo silnie reagują na zapach suk, nawet jeśli nie mają one cieczki. I choć to bardzo dobrzy reproduktorzy, na co dzień trudno z nimi wytrzymać.

Dlatego, jeśli koniecznie chcemy mieć psy różnych płci, rozważmy sterylizację podopiecznej. Zabieg warto wykonać w połowie cyklu po pierwszej cieczce, dzięki czemu suczka zdąży osiągnąć dojrzałość płciową. Gorszym pomysłem jest kastracja samca, bo wciąż pozostaje problem rui u suki i związanych z tym niedogodności, np. zainteresowania, które budzi u obcych psów.

Gdy płeć nie dzieli

Dwa czworonogi tej samej płci też mogą się z sobą zgadzać. W wypadku samców często jeden bierze na siebie obowiązek bycia reproduktorem, nawet jeśli jest on wyimaginowany, ponieważ nie dopuszczamy psa do suczek. Dzięki temu drugi nie interesuje się płcią przeciwną i nie dochodzi na tym tle do konfliktów. Zresztą tak pogodzone psy rzadko rywalizują z sobą o cokolwiek.

Gdy mamy dwie suczki, porozumienie, a nawet przyjaźń też są możliwe, ale dochodzi czasem do rywalizacji o jedzenie, miejsce do spania itp. Warto nie dopuszczać do konfliktów, na przykład pilnując, by nie przeszkadzały sobie w trakcie posiłków.

Niewysterylizowane suczki mogą przechodzić ruję w tym samym czasie, co utrudnia pilnowanie ich, by nie zaszły w ciążę. W nieodpowiednich relacjach między sukami, gdy jedna mocno podporządkowała sobie drugą, zdarza się, że ruja u słabszej zaniknie w efekcie silnego stresu. Należy się wtedy zastanowić, jak zmienić sytuację na bardziej komfortową dla obu – najlepiej zasięgnąć porady behawiorysty.

Gdy młodość jest przeszkodą

O powodzeniu przedsięwzięcia decyduje też wiek psów. Najlepiej, aby różnica wynosiła minimum dwa lata – zwłaszcza jeśli bierzemy szczeniaka. Nie zmuszajmy psiego podrostka do zajmowania się malcem, bo prowadzi to czasem do problemów behawioralnych, np. agresywnych zachowań. Jeśli psi nastolatek dręczy szczeniaka i ten się nauczy, że jedynym sposobem, by wywalczyć odrobinę spokoju, jest użycie zębów, zacznie stosować tę strategię w relacjach z innymi pobratymcami. Decydując się na szczeniaka, powinniśmy więc mieć psa już dorosłego.

Nie jest jednak dobrze, gdy drugi pies w domu to rozbrykane szczenię, kiedy mieszka z nami stary pies. Należy mu się spokój i wypoczynek, a pojawienie się żywiołowego malucha może wywołać w osłabionym organizmie silny stres. Lepiej wtedy przygarnąć dorosłego czworonoga o spokojnym temperamencie. Jest duża szansa, że się dogadają, a my zaoszczędzimy staruszkowi kłopotów z brykającym szczeniakiem.

Gdy mamy rozmiary XS i XL

Wybierając kolejnego psa, weźmy też pod uwagę jego wielkość i temperament. Jeśli mamy w domu niewielkiego pupila, może być mu trudno porozumieć się z większym kolegą, szczególnie gdy sprawimy sobie szczeniaka dużej rasy.

Małe pieski nie mają fizycznych atrybutów pozwalających powstrzymać zuchwałe zachowania większych psów, szczególnie szczeniąt, które nie potrafią jeszcze dobrze odczytywać sygnałów psiej komunikacji i nie panują nad  emocjami. Jeśli szczeniak zacznie dręczyć dorosłego psa niewielkich rozmiarów, bezradność spowodowana taką sytuacją spowoduje silny stres u czworonoga, który nie będzie mógł się obronić, a szczeniaka nauczy niepoprawnego zachowania w stosunku do innych psów. By do tego nie dopuścić, należy zawsze reagować na zaczepki malca, najlepiej stając między psami i rozdzielając je własnym ciałem.

Oprócz tego powinniśmy zapewnić mniejszemu psu miejsce, w którym będzie się czuł bezpiecznie, a młodszemu kontakt z większymi, dorosłymi, zrównoważonymi osobnikami, które nauczą go odpowiedniego zachowania.

Sytuacja odwrotna, gdy szczeniak niedużych rozmiarów trafia do domu, w którym rezyduje już pokaźny pies, również wymaga uwagi. Jeśli duży czworonóg jest zrównoważony, musimy tylko uważać, aby ruchliwy malec nie był dla niego zbyt uciążliwy. Jeśli jednak dorosły pies traktuje mniejsze czworonogi jak zwierzynę łowną, najlepiej wziąć szczeniaka dużej rasy lub dużego dorosłego psa.

Dwa psy to podwójny obowiązek, ale też dwa razy więcej radości. Również życie psa staje się ciekawsze, gdy w jego otoczeniu pojawia się zwierzak komunikujący się tym samym językiem.

Jeśli w domu są dwa psy, nie muszą czekać, aż właściciel będzie miał chwilę na zabawę, gdyż mogą się zająć sobą. Łatwiej też znoszą jego nieobecność. Jednak aby relacje dwóch czworonogów w jednym domu dobrze się układały, czasem trzeba im w tym pomóc. Drugi pies w domu nierzadko oznacza wyzwania – nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale na pewno będzie ciekawie!

Autor: Paulina Ziółkowska-Radomiak