Co to jest karłowatość przysadkowa?

Choroba ta przeważnie jest wrodzona i wiąże się z niedoczynnością przysadki, która nie wytwarza dostatecznie dużo hormonu wzrostu – somatotropiny (STH). W efekcie pies rośnie wolniej lub przestaje rosnąć w ogóle, choć zbudowany jest proporcjonalnie.

Przez pierwsze dwa, a nawet trzy miesiące trudno się zorientować, że ma taką przypadłość, bo nie różni się niczym od rodzeństwa. Praktycznie dopiero w wieku czterech-pięciu miesięcy wyraźnie widać, że odstaje wielkością od standardów rasy – szczególnie predysponowane są owczarki niemieckie, karelskie psy na niedźwiedzie, a rzadziej szpice i pinczery.

Karłowatość przysadkowa – inne objawy

Inne objawy wskazujące na karłowatość przysadkową to utrzymujące się mimo dorastania zęby mleczne, szczenięca sierść i taki sam wygląd. W nieco starszym wieku pojawiają się wyłysienia na udach, głowie i szyi. Zwierzę ma cienką, niekiedy nadmiernie rogowaciejącą skórę, a także delikatne, nastroszone, łamliwe i bez połysku włosy.

Niedoborowi somatotropiny często towarzyszą zaburzenia wśród pozostałych hormonów przedniego płata przysadki i w efekcie psy nie dojrzewają płciowo, cierpią na niedoczynność kory nadnerczy oraz tarczycy. Choremu czworonogowi brak apetytu i zmienia mu się psychika. Staje się nadmiernie płochliwy, a czasem agresywny wobec innych zwierząt, opiekunów, a niekiedy wobec samego siebie (dochodzi do samookaleczeń).

Potwierdzanie diagnozy

Lekarz weterynarii, by potwierdzić diagnozę, korzysta z badania RTG oraz tomograficznego, a ostateczne rozpoznanie opiera się na tzw. teście ksylazynowym (odpowiednie badanie krwi). Leczenie jest dość kosztowne, bo wiąże się z koniecznością podawania świńskiej somatotropiny kilka razy w tygodniu. Niestety nie wszystkie psy reagują na terapię, co wiąże się zapewne z wytwarzaniem przez organizm przeciwciał niwelujących podawany hormon.

Zapobiegać chorobie można tylko na etapie hodowli poprzez nierozmnażanie czworonogów obciążonych wrodzonym niedoborem hormonu wzrostu. Właściciel szczenięcia może jedynie obserwować, czy pies rośnie podobnie jak inne szczenięta w tym samym wieku. Jeśli zauważy jakieś nieprawidłowości, powinien jak najszybciej pójść do lekarza, bo im wcześniej zacznie się leczenie, tym większe są szanse na dłuższe życie zwierzęcia.

Autor: Artur Dobrzyński