Kynolog radzi

Czy jamniki długowłose i szorstkowłose różnią się charakterami?
Jamniki to psy z dużym temperamentem, wesołe i ciekawskie. Bardzo przywiązują się do właścicieli i są zazdrosne o ich względy. Chcą być w centrum zainteresowania, aktywnie biorą udział w życiu rodziny. Tolerancyjne i przyjazne wobec dzieci, nie lubią jednak niedelikatnego traktowania, dlatego poleca się je raczej dla starszych pociech. Z uwagi na niewielkie rozmiary nadają się nawet do małego mieszkania. Potrzebują regularnych spacerów – zwłaszcza że większość z nich przejawia skłonności do tycia.
Jamnik szorstkowłosy ma znacznie silniejszy instynkt myśliwski od swojego długowłosego kuzyna, jest też bardziej zadziorny i niezależny. Szkolenie tego małego uparciucha wymaga cierpliwości i konsekwencji. Można go nauczyć podstawowych komend, ale raczej nie sprawdzi się na kursie posłuszeństwa. Stworzony do pracy użytkowej, z powodzeniem uczestniczy w konkursach myśliwskich. Nieufny wobec obcych, nie powinien jednak okazywać agresji. Mimo że zwykle jest tolerancyjny w stosunku do łagodnych psów, na pewno odpowie na każdą zaczepkę.
Jamnik długowłosy, choć spokojniejszy od szorstkowłosego, dorównuje mu odwagą. Z reguły ufny i serdeczny wobec obcych, o wiele szybciej się zaprzyjaźnia – zarówno z ludźmi, jak i z psami. Jedynie w obecności dużo większych od siebie pobratymców może się czuć mniej pewnie. Podobnie jak jego kuzyn jest indywidualistą, ale dzięki domieszce krwi spanieli dosyć szybko się uczy i chętniej wykonuje polecenia. Jednak również w jego przypadku na duże sukcesy szkoleniowe nie ma co liczyć.
Szczenięta obu ras wymagają socjalizacji i starannego wychowania. Nie wolno pozwalać im na wszystko, bo choć niewielkie, mogą szybko podporządkować sobie domowników.

Jak dbać o yorka? Na jakie choroby są narażone psy tej rasy?
Yorkshire terrier jest miniaturowym psem o długiej szacie. Nie linieje, ale jego pielęgnacja jest dość pracochłonna i musi się odbywać systematycznie.
Mały podopieczny wymaga kąpieli raz na 2-3 tygodnie w dobrym szamponie przeznaczonym dla jedwabistej sierści. Potem nakłada się odpowiednią odżywkę, którą po kilku minutach trzeba spłukać. Sierść należy delikatnie osuszyć ręcznikiem. Można zastosować specjalny preparat ułatwiający rozczesywanie. Następnie trzeba za pomocą suszarki – ciepłym, lecz nie gorącym strumieniem powietrza – wysuszyć psa, układając włosy na grzbiecie z charakterystycznym przedziałkiem. Wycinamy sierść w okolicach odbytu i między opuszkami palców, formując stopy w okrągłą „kocią łapę“. Włosy na uszach strzyżemy maszynką do jednej trzeciej wysokości. Na głowie upinamy kucyk.
Psom wystawowym zakłada się papiloty po uprzednim nałożeniu specjalnego olejku, który chroni szatę przed zniszczeniem. Co dwa dni trzeba je zdejmować i po rozczesaniu sierści zawijać ponownie. Przed samą wystawą kąpie się psa w szamponie odtłuszczającym, nakłada balsam, środek antystatyczny i suszy jak zwykle.
Yorki, które nie biorą udziału w wystawach, można regularnie strzyc, co znacznie skróci czas przeznaczony na ich pielęgnację.
Psy tej rasy należy chronić przed zimnem i wilgocią, zakładając im ubranka. W sprzedaży są także bardzo przydatne latem przewiewne siatkowe kubraczki, które podczas spacerów zapobiegają wplątywaniu się w długą sierść patyczków lub kłosów.
Yorki potrzebują diety wysokoenergetycznej. Można podawać im naturalne jedzenie uzupełnione odpowiednimi preparatami wapniowo-witaminowymi lub stosować karmy opracowane specjalnie dla tej rasy. Ponieważ wiele z tych psiaków jest wybrednych i cierpi na brak apetytu, hodowcy zalecają podawanie karmy dla szczeniąt także dorosłym czworonogom. Zwierzęta z nadwagą należy przestawić na dietę niskotłuszczową. Nie wolno zapominać o systematycznym usuwaniu szybko odkładającego się kamienia nazębnego.
Jak większość przedstawicieli ras miniaturowych york miewa skłonności do zwichnięcia rzepki i aseptycznej martwicy główki kości udowej. Sporadycznie zdarzają się zwężenie i zapadanie się tchawicy, problemy z sercem i niezarośnięte ciemiączko u osobników karłowatych.