Twój pies sika z emocji? Sprawdź, jak rozwiązać ten problem!

Posikiwanie z emocji to częsta przypadłość szczeniąt i dorastających psiaków. Problem ten może jednak dotyczyć także dorosłych zwierzaków. Jak rozpoznać, dlaczego pies sika z emocji w różnych sytuacjach i jak można temu zaradzić?

Pies sika z emocji – radości lub strachu

Psiaki to niezwykle wrażliwe zwierzęta, które doskonale czują nastrój człowieka i poddają się silnym emocjom. Niestety w chwilach ekscytacji czy strachu nie zawsze potrafią się w stu procentach kontrolować. Czasem za mocno szczypną zębami, czasem kogoś lub coś wywrócą, a czasem trochę popuszczą… Częste posikiwanie w domu może być ogromnym problemem – szczególnie że sprzątanie psiego moczu nie jest najprzyjemniejszym zajęciem. Czy temu problemowi da się skutecznie zaradzić? I kiedy poprosić o pomoc specjalistę?

Pies sika z radości

Sikanie z radości dotyczy zazwyczaj szczeniąt i psów młodych, które nie potrafią jeszcze w pełni kontrolować swoich emocji i fizjologii. Na szczęście wiele psów dość szybko wyrasta z takich problemów! Jednak posikiwanie podczas zabawy, powitania z gośćmi lub na widok opiekuna może być niezwykle uciążliwe i wymagać będzie podjęcia natychmiastowych kroków.

Co zrobić, gdy pies sika z radości?

Trzeba pamiętać, że posikiwanie w ekscytacji nigdy nie jest złośliwe ani celowe. Popuszczanie moczu w takich sytuacjach nie jest więc czymś, za co powinniśmy strofować malucha! Stosowanie kar za sikanie z radości może jedynie sprawić, że psiak pogubi się w relacji z człowiekiem, a chwile ekscytacji zacznie traktować jak okazję do otrzymania kary. By rozwiązać ten problem, należy przyjrzeć się bliżej sytuacjom, w których psiak nadmiernie się ekscytuje. Jeśli pies sika z emocji towarzyszących podczas wylewnego przywitania, warto zachować więcej spokoju podczas powrotów do domu – nie prowokować szczeniaka do skakania, nie rzucać mu wtedy zabawki i nie brać na ręce. Psiaka sikającego na widok gości najlepiej jest nauczyć spokojnego przywitania lub zająć gryzakiem na czas ich wizyty. Zabawy z psiakiem, który popuszcza mocz z ekscytacji, również nie powinny być zbyt intensywne. Przepychanki, szarpanie się i gonitwy warto zastąpić spokojnym memłaniem gryzaka i delikatnym masażem.

Pies sika ze strachu

Posikiwanie ze strachu to częsta przypadłość u lękliwych psów cierpiących na różne fobie i zwierzaków mających za sobą trudną przeszłość – na przykład bitych przez poprzedniego opiekuna. Zwierzę przeżywające silny stres lub nagle wystraszone może nie tylko popuścić mocz, ale także oddać kał czy opróżnić gruczoły okołoodbytowe. Sikanie w momencie silnego strachu jest odruchem, którego psiak nie kontroluje. Nagłe wyrzucenie do krwi dużej ilości hormonów stresu sprawia, że zwierzę może stracić kontrolę nad zwieraczami. Dlatego psa, który sika ze strachu, nigdy nie wolno za to karać. Krzyk i strofowanie czworonoga może jedynie pogorszyć sytuację, dokładając psu stresu i utwierdzając go w przekonaniu, że właśnie dzieje się coś naprawdę złego.

Co zrobić, jeśli pies sika ze strachu?

Popuszczanie moczu w sytuacjach stresowych to sygnał, że pies naprawdę się boi! By rozwiązać ten problem, trzeba przede wszystkim ustalić, co wywołuje tak silne emocje w czworonogu. Jeśli źródłem psiego strachu jest zachowanie opiekuna (pochylanie się nad psem, obejmowanie, podnoszenie), należy w miarę możliwości unikać takich sytuacji i stopniowo zbudować z psem relację opartą na zaufaniu, a następnie bardzo ostrożnie przyzwyczajać go do kontaktu z człowiekiem. Fobie dźwiękowe, lęk przed innymi psami lub napady strachu mogą wymagać bardziej skomplikowanej terapii. W zdiagnozowaniu przyczyn lęku u psa i wdrożeniu odpowiedniego postępowania pomocne będzie wsparcie dobrego behawiorysty, który specjalizuje się w pracy z lękliwymi psami po przejściach. Ważne, by pracę nad tym problemem rozpocząć jak najszybciej – psiak narażony na silny stres naprawdę cierpi!

Pamiętaj! Problemy z oddawaniem moczu mogą wynikać z choroby!

Jeśli masz wątpliwości, z jakiego powodu sika twój pies, udaj się z nim na konsultację najlepiej do osoby, która jest jednocześnie lekarzem weterynarii i behawiorystą.