18.07.2023
Parwowiroza u psa, czyli psi tyfus. Leczenie i rokowania u szczeniaka
Aleksandra Prochocka
Ten tekst przeczytasz w 4 minuty
Parwowiroza u dorosłego psa przebiega zazwyczaj dość łagodnie. Jednak wirus atakuje głównie szczenięta, u których choroba może skończyć się szybką śmiercią! Dlaczego parwowiroza jest taka niebezpieczna i jak można zapobiec jej zapobiec?
fot. Shutterstock
- Czym jest parwowiroza?
- Jak dochodzi do zarażenia?
- Objawy parwowirozy
- Jak wygląda leczenie parwowirozy?
- Jak zapobiegać chorobie?
Parwowiroza to niebezpieczna dla szczeniąt choroba wywołana wyjątkowo odpornym wirusem, który szybko roznosi się wśród psów. Parwowirus jest wysoce zakaźny, a nosiciele wydalają go wraz z kałem. Dlatego każdy spacer z nieszczepionym maluchem może skończyć się poważną chorobą, a nawet śmiercią...
Czym jest parwowiroza u psa?
Parwowiroza to choroba zakaźna wywoływana przez wirus CPV-2 (psi parwowirus typu 2 – Canine Parvovirus Type 2), który atakuje przede wszystkim psy, lisy i wilki, okazjonalnie także koty. Dotyka głównie młode szczenięta do szóstego miesiąca życia, choć zdarzają się zachorowania wśród czworonogów starszych, w szczególności nieszczepionych. Parwowiroza u szczeniaka może mieć bardzo gwałtowny przebieg i zakończyć się śmiercią nawet w ciągu 48 godzin od wystąpienia pierwszych objawów.
Kiedy pies może zarazić się parwowirozą?
Parwowirus psów charakteryzuje się wyjątkową odpornością na czynniki środowiskowe oraz dezynfekcyjne. Wydalane ze śliną, kałem i moczem chorego psa wirusy mogą przetrwać nawet rok w glebie, na dywanach czy psich legowiskach. Do rozwoju choroby dojść może, gdy szczeniak poliże kał lub ziemię zanieczyszczoną odchodami chorego psa, napije się z tej samej miski lub kałuży, co zarażony pies lub na przykład poliże rękę kogoś, kto wcześniej głaskał chorego czworonoga. Wirusa parwowirozy można także przynieść do domu na butach i ubraniach.
Objawy psiego tyfusu u dorosłego psa
Silne dorosłe czworonogi często przechodzą parwowirozę bezobjawowo – stają się jednak nosicielami wirusa i wydalają go do środowiska w dużych ilościach. Pełen przebieg choroby obserwuje się zazwyczaj u młodych psów poniżej szóstego miesiąca życia.
Przebieg choroby u szczeniaka
Pierwsze objawy parwowirozy u szczeniąt pojawiają się od trzech do dziesięciu dni od zakażenia. Początkowo zaatakowany przez wirusa psiak staje się ospały i apatyczny. Dalsze możliwe do zaobserwowania objawy zależeć będą od postaci, jaką przyjmie choroba oraz od kondycji danego czworonoga. Parwowiroza u szczeniaka może przyjąć postać jelitową lub sercową.
Parwowiroza jelitowa
Parwowiroza jelitowa występuje zarówno u szczeniąt, jak i dorosłych zwierząt z osłabionym układem odpornościowym. W postaci jelitowej wirus atakuje dzielące się enterocyty, czyli kosmki jelitowe, oraz szpik kostny. Opiekun chorego zwierzęcia może zaobserwować:
- wymioty,
- gorączkę,
- biegunki (często z domieszką krwi),
- wychudzenie,
- ból brzucha,
- nieprzyjemny, specyficzny zapach.
Silne biegunki u szczeniąt będą przyczyniać się nie tylko do niedożywienia i utraty masy ciała, lecz także poważnego odwodnienia. Uszkodzenia przewodu pokarmowego przez wirusy wywołać mogą krwawienia powodujące anemię, osłabienie układu odpornościowego i wtórne infekcje oraz zatrucia toksynami, które nie są skutecznie filtrowane przez nabłonek jelit. W końcowej fazie nieleczonej parwowirozy dochodzi najczęściej do wstrząsu, który staje się przyczyną śmierci zwierzęcia. Szybkie podjęcie leczenia daje jednak duże szanse na wyzdrowienie.
Parwowiroza sercowa
Sercowa postać parwowirozy jest spotykana coraz rzadziej. Podatne są na nią przede wszystkim psie oseski i szczenięta w wieku do ośmiu tygodni mające kontakt z chorymi psami lub ich kałem. W postaci sercowej wirus atakuje dzielące się komórki serca, przez co dochodzi do zapalenia mięśnia sercowego. Początkowo powoduje to trudności w oddychaniu, a następnie nagłą śmierć.
Leczenie parwowirozy i rokowania
Rozpoznanie parwowirozy stawia się na podstawie występujących u psa objawów oraz wyniku testu diagnostycznego. Do dziś nie stworzono leku pozwalającego zwalczyć parwowirusa u psów. Chore szczenięta leczy się przede wszystkim objawowo, wyprowadzając początkowo ze wstrząsu przy pomocy kroplówek, leków przeciwwstrząsowych i przeciwwymiotnych, a następnie zapobiegając wtórnym infekcjom bakteryjnym za pomocą antybiotyków o szerokim spektrum działania. Niezwykle ważne jest także prawidłowe nawodnienie organizmu, uzupełnienie elektrolitów i przywrócenie równowagi kwasowo-zasadowej.
W wyjątkowo ciężkich przypadkach parwowirozy konieczne może okazać się przetoczenie krwi szczenięciu lub podanie mu surowicy odpornościowej od psa, który przeszedł tę chorobę i zyskał na nią odporność. Szczeniak z parwowirozą musi być pod stałą kontrolą lekarza weterynarii, dlatego najczęściej zaleca się pozostawienie go w szpitalu do zakończenia leczenia. Powrót do całkowitego zdrowia może trwać od 7 do 14 dni.
Rokowania u szczeniaka z parwowirozą
Rokowania przy parwowirozie u szczeniąt będą zależeć od tego, jak szybko wdrożone zostało odpowiednie leczenie, a także od ogólnego stanu zwierzaka. Cięższy przebieg choroby występuje u szczeniąt zarobaczonych i z obniżoną odpornością (na przykład na skutek stresu czy nieprawidłowego żywienia). Nałożenie się kilku niekorzystnych czynników może sprawić, że nawet szybkie udzielenie psiakowi pomocy nie uchroni go przed śmiercią.
Szczeniak wyleczony z parwowirozy zyskuje odporność na całe życie. Trzeba przy tym pamiętać, że ozdrowiały maluch przez cztery tygodnie wydala wraz z kałem wirusy mogące zaatakować innego psa. Dlatego po powrocie do domu przynajmniej przez miesiąc należy izolować zwierzaka od innych czworonogów. Konieczne jest także zdezynfekowanie wszystkich powierzchni, na których mogą znajdować się patogeny. Płynem do dezynfekcji należy wyszorować przede wszystkim legowiska, dywany, klatki kenelowe i transportery.
Jak chronić psa przed parwowirozą?
Parwowirus utrzymuje się w środowisku wyjątkowo długo. Ponadto większość dorosłych psów zarażonych parwowirozą nie wykazuje żadnych objawów. Uniemożliwia to wykrycie choroby i odizolowanie nosicieli na czas wydalania wirusa. Dlatego uchronienie szczeniaka przed kontaktem z wirusem wywołującym parwowirozę jest niezwykle trudne.
Zarażeniu zapobiec można natomiast poprzez szczepienie ochronne przeciwko parwowirozie – zarówno suk przeznaczonych do rozrodu, by mogły przekazać potomstwu przeciwciała wraz z mlekiem, jak i szczeniąt w wieku 6-8 tygodni (czyli już po odstawieniu). Sporadycznie zdarzyć się może, że podana maluchowi szczepionka ochronna nie zadziała. Z tego względu szczeniętom podaje się trzy dawki szczepionki. Niezwykle ważne jest też unikanie spacerów w miejscach największych skupisk psów i przestrzeganie zasad higieny w domu.
Specjalista do spraw żywienia psów, zoopsycholog, wolontariusz w Schronisku na Paluchu. Absolwentka studiów magisterskich na Wydziale Nauk o Zwierzętach, SGGW.
Zobacz powiązane artykuły
26.09.2023
Niewydolność nerek u psa – objawy, leczenie i rokowania
Ten tekst przeczytasz w 6 minut
Niewydolność nerek u psa może mieć postać ostrą lub przewlekłą. Jaka jest rola nerek w organizmie i dlaczego ich choroby stanowią zagrożenie dla życia psa? Sprawdź, jak długo żyje pies z chorobą nerek i czy można go wyleczyć!
undefined
22.09.2023
Opieka pozabiegowa nad psem – jak zagwarantować pupilowi spokojną rekonwalescencję?
Ten tekst przeczytasz w 5 minut
Jak zadbać o swojego pupila po operacji? Na co powinieneś szczególnie uważać? Wszystkiego tego (a nawet więcej) dowiesz się dzięki lekturze poniższego artykułu.
undefined
18.09.2023
Buty dla psa. Kiedy warto je kupić i jakie wybrać?
Ten tekst przeczytasz w 4 minuty
Buty dla psa występują w wielu wariantach. Mogą chronić łapy psa przed warunkami atmosferycznymi, zapobiegać podrażnieniu skóry na opuszkach i zapewniać przyczepność na śliskich powierzchniach. Tylko jak nauczyć psa chodzenia w butach?
undefined