Pasożyty skóry u psów – rodzaje i sposoby walki

Do pasożytów skórnych u psów należą:

1. Pchły
2. Kleszcze
3. Świerzb uszny i skórny
4. Nużeniec
5. Wszy i wszoły
6. Roztocza Cheyletiella
7. Roztocza Trombiculidae
8. Komary
9. Larwy much

Pchły i kleszcze to pasożyty ogólnie znane. Świerzb, jak sama nazwa wskazuje, wywołuje bardzo silny świąd, którego nie sposób jest nie zauważyć. Może on występować w postaci uogólnionej bądź usznej. Nużyca (wywołana przez roztocza z rodzaju Demodex) zazwyczaj pojawia się u zwierząt osłabionych, wyniszczonych, głównie młodych i starszych. Jeśli nużeniec jest jedyną przyczyną zmian – zazwyczaj nie obserwujemy swędzenia skóry u pupila. W przypadku wszy i wszołów brak jest charakterystycznych cech choroby – mogą to być wyłysienia bądź gorzej wyglądająca okrywa włosowa. Roztocza z rodzaju Cheyletiella powodują wystąpienie „łupieżu wędrującego”, a Trombiculidae – silnego świądu.

Pasożytami skóry są również krwiopijne komary, a przenoszone przez nie nicienie powodują groźną chorobę – dirofilariozę, do tej pory dość rzadko występującą w Polsce. Larwy gatunku Dirofilaria repens bytują w tkance podskórnej, co objawia się widocznymi, niezapalnymi guzkami, natomiast postacie młodociane D. immitis przechodzą przez tkankę podskórną i mięśniową, aż do tętnic płucnych i do prawego serca. W obydwóch przypadkach może rozwinąć się zapalenie skóry, które bez odpowiedniego postępowania diagnostycznego może zostać niewłaściwie rozpoznane.

U zwierząt silnie osłabionych, zazwyczaj porzuconych bądź wolnożyjących, mogą pojawić się w skórze larwy much. Wygryzają one tunele, przez co osadzają się bardzo głęboko i ich powierzchowne usunięcie może być niewystarczające. W takim wypadku potrzebna jest pomoc lekarza weterynarii, który zdecyduje o dalszym toku postępowania i zastosowaniu odpowiednich leków.

W przypadku pcheł i kleszczy sprawa zapobiegania jest bardzo prosta – wystarczy systematyczne zabezpieczanie zwierzęcia za pomocą ogólnodostępnych preparatów. Pewne komplikacje pojawiają się, gdy pchły są już obecne – bytują one również w otoczeniu zwierzęcia, a to główna trudność w ich wyeliminowaniu. Koniecznością jest ciągłe oczyszczanie miejsc, które mogą być dobrym siedliskiem dla pcheł.

Jeśli chodzi o inne pasożyty – tutaj zdecydowanie powinniśmy zasięgnąć pomocy lekarza weterynarii. W niektórych przypadkach leczenie jest długotrwałe i wymaga częstych kontroli w gabinecie weterynaryjnym.

Podsumowując, kluczem do sukcesu jest właściwe rozpoznanie gatunku pasożyta, a następnie zastosowanie odpowiednio dobranego leku przez ściśle określony okres czasu. Nie bez znaczenia są działania wspomagające oczyszczanie, leczenie i odbudowę skóry – szamponoterapia oraz właściwa suplementacja często odgrywają ogromną rolę w powrocie zwierzęcia do pełni zdrowia.

W trakcie wizyty u lekarza warto także wspomnieć, że nasz pupil może być spokrewniony z jedną z ras, u których dochodzi do mutacji genu MDR1. Są to głównie owczarki: szkockie, szetlandzkie, angielskie, staroangielskie, McNab, niemieckie, ale także whippety długowłose, silken windhound i inne. U wszystkich psów z mutacją MDR1 dochodzi do reakcji nadwrażliwości na działanie pewnych leków, m.in. niektórych substancji przeciwpasożytniczych podawanych w standardowych dawkach. Wiedząc, że mamy psa rasy narażonej, w typie rasy bądź istnieje możliwość pokrewieństwa, warto wykonać test w kierunku mutacji MDR1 aby zapobiec podaniu leku, który może być dla naszego czworonoga śmiertelny.

PLCACPRA00001e