Podobnie jego czworonożny przyjaciel, pies wiedzie żywot w świecie asfaltu i betonowych brył. Zwierzę czuje się jednak szczęśliwsze w innym środowisku, ma większe poczucie bezpieczeństwa, kiedy wtopione jest w byt naturalny. Takie właśnie szczęśliwe stworzenie w nieskażonym, urzekającym różnorodnością form i barw otoczeniu stało się bohaterem cyklu pasteli Jolanty Bojanowskiej.
Zwykle tak się dzieje, że artyści najczęściej i najchętniej malują swoje własne zwierzę, ponieważ jako domownik staje się ono najdostępniejszym modelem, zaś jego powierzchowność i psychika są twórcy najlepiej znane. I tak się też stało w przypadku Jolanty Bojanowskiej, jej modelką została wielorasowa suczka Berta wyglądem przypominająca nieco owczarka alzackiego, różniąca się od niego jednak maścią, była bowiem ruda. Cykl pasteli przedstawiający wierną towarzyszkę artystki i oddaną „niańkę” jej córki pomyślany był jako przypomnienie czworonożnego, wypróbowanego przyjaciela. Pastele te nie zostały ukształtowane przez kalkulację, ale z potrzeby utrwalenia określonego klimatu, zanotowania momentów, które już się nie powtórzą. Bronią one wartości przemijającej chwili.
Geneza malarstwa, w swojej istocie zawiera się w zdaniu: „utrwal to, czego nie zobaczysz dwa razy”. To zdanie można by uznać za motto twórczości Jolanty Bojanowskiej. Berta, przypomniana na pastelach, wyobrażona jest właśnie w takich chwilach ulotnych: na spacerze wśród rozkwitłych, letnich łąk, na kocu w zaciszu ogrodu, czy w jesiennych ziołach i trawach. Jolanta Bojanowska trafnie umie odtworzyć środkami malarskimi porę roku a nawet porę dnia. Dzięki wyczuciu światła, jakie ma autorka tego cyklu, wiemy w jakiej godzinie, w lecie czy na wiosnę ma miejsce każda z przedstawionych scen.
Jolancie Bojanowskiej obca jest botaniczna dokładność w wyobrażaniu ogrodu czy łąki, podobnie nie interesują jej szczegóły anatomii zwierzęcia w sensie naturalistycznej dosłowności. Berta wśród traw jest błękitna, co w naturze psom się nie zdarza, artystka jednak zdecydowała się na ten ton, żeby uwydatnić rude brązy, złote ugry i szlachetne róże jesiennej łąki. Malarki nie interesuje prawda fragmentaryczna, imitacja natury, nie interesuje jej sztuka jako nikomu niepotrzebne zdwajanie bytu. Żeby ocalić ekspresję obrazu autorka odwołuje się chętnie do środków czysto malarskich, chromatyki, faktury, ponieważ już w samym ich pięknie zawarte są wielkie możliwości. Te pastele nie powielają natury, są raczej reakcją na jej wspaniałość. Krajobraz pełni istotną rolę w kreowaniu aury emocjonalnej tych kompozycji, pies pojawia się w nim jako integralny składnik naturalnej scenerii.
Kwiaty, pejzaż, wizerunki zwierząt, jako motyw malarski tradycyjnie cieszą się powodzeniem u miłośników sztuki. Jolanta Bojanowska należy do grupy tych nielicznych artystów, których prace są nie tylko cenione przez publiczność, ale i kupowane. Malarstwo w przypadku Jolanty Bojanowskiej jest jedną z wielu dyscyplin plastycznych, jakie ta artystka uprawia. W swoim dorobku ma realizacje scenograficzne w teatrach, w filmie, w TV, projektuje modę, przez wiele lat była wykładowcą w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi.