Pies, który może mieć problemy z zostawaniem samemu w domu, jeszcze podczas obecności właściciela zachowuje się w charakterystyczny sposób – wciąż potrzebuje uwagi człowieka, chodzi za nim krok w krok, bardzo wylewnie wita opiekuna, nawet gdy ten wraca po chwili nieobecności. W poważniejszych wypadkach taki pies szczeka i wyje, gdy jest sam, niszczy rzeczy w domu, próbuje wydostać się na zewnątrz (z mieszkania lub z ogrodu).
Jeśli uważasz, że twój pies to właśnie taki przypadek, pamiętaj – on naprawdę cierpi i przeżywa to, że zostawiłeś go samego. Jakiekolwiek formy karania go za to są co najmniej nie na miejscu i jedynie pogarszają sprawę. Rozwiązaniem problemu jest przekonanie psa, że w samotności może się zrelaksować i że nic mu się nie stanie, a ty zawsze do niego wrócisz. Tylko jak go o tym przekonać?
5 sposobów na psy, które nie lubią zostawać same w domu
1. Upuść klucze lub weź do ręki torebkę i wyjdź za drzwi, po czym od razu wróć. Gdy zrobisz tak kilka razy w ciągu dnia, po pewnym czasie pokażesz psu, że wracanie wiąże się z natychmiastowym powrotem. Gdy pies jest spokojny, powoli zwiększaj ilość czasu, którą spędzasz za drzwiami. Jeśli pies wpadnie w szał, wróć do momentu, w którym czuł się komfortowo.
2. Gdy otwierasz drzwi mieszkania i słyszysz szczekanie bądź inne niepokojące zachowania swego pupila, wstrzymaj się z wchodzeniem do środka. Poczekaj, aż zwierzak się uspokoi i wejdź dopiero, gdy jest cicho.
3. Zastanów się, czy znasz kogoś, kto mógłby wyjść z twoim psem na spacer, gdy długo nie ma cię w domu. To ułatwi mu przetrwanie rozłąki i urozmaici jego samotność.
4. Zostaw psu smakołyki, które będzie mógł jeść, gdy cię nie ma. Zadbaj jednak o to, by były to przysmaki, których spożywanie trwa dość długo, np. kongi wypełnione pysznościami lub prasowane kości.
5. Jeśli gdy jesteś w domu, często oglądasz telewizję bądź słuchasz radia, zostaw psu włączony jeden z tych sprzętów. To pomoże mu przetrwać samotne chwile.
Te wskazówki mogą pomóc, ale jeśli mimo wszystko problem istnieje, zgłoś się po pomoc do behawiorysty lub – jeszcze lepiej – lekarza weterynarii, który jednocześnie jest behawiorystą.
