Od sierpnia do października 2015 roku dwa psy szczekały i skomlały zamknięte w mieszkaniu Małgorzaty S. Nie miały ani wody, ani jedzenia. Dzień po dniu traciły siły. Ich właścicielka mieszkała ze swoim partnerem w innym miejscu i prawie w ogóle nie interesowała się zwierzakami. Kiedy się pojawiała, nie reagowała na uwagi sąsiadów, że psy cierpią.
Wreszcie, kiedy skomlenie umilkło, dzięki determinacji ludzi dobrej woli skuteczną interwencję w mieszkaniu kobiety przeprowadziła policja wraz z lokalnym oddziałem TOZ. To ocaliło życie jednego z uwięzionych i skazanych na śmierć psów, kilkumiesięcznej suczki Saby. Saba z wycieńczenia słaniała się na nogach, była psim szkieletem.
Trafiła do schroniska i szybko znalazła dom. Czarny, dwuletni Ares, schowany w wersalce, niestety już nie żył.
Pierwsza rozprawa w tej sprawie odbyła się w październiku 2016 r. Stawiły się na nią zarówno organizacje prozwierzece, jak i obrońcy praw zwierząt, w tym kickbokser Marcin Różalski. Niestety oskarżonej nie było, sad dysponował tylko jej wyjaśnieniami z dnia interwencji.
Właśnie sprawa Małgorzaty S. znalazła swoje rozstrzygniecie w sądzie. Za szczególne okrucieństwo Sąd Rejonowy w Płocku uznał Małgorzatę S. za:
Winną znęcania się nad zwierzętami poprzez utrzymywanie ich w niewłaściwych warunkach bytowania, bez pokarmu i wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby życiowe, czym doprowadziła psa o imieniu Ares do śmierci przez zagłodzenie i spowodowała skrajne wycieńczenie drugiego psa o imieniu Saba tj. o przestępstwo z art. 35 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt.
Kara wymierzona pozbawionej uczuć kobiecie to rok bezwzględnego więzienia, zakaz posiadania zwierząt przez 10 lat i nawiązka w kwocie 2000 zł na rzecz ochrony zwierząt. Wyrok nie jest prawomocny.
Aż trudno uwierzyć, że człowiek mógł wyrządzić swoim czworonogom taką krzywdę. Nareszcie polskie sądy orzekają kary więzienia, ale czy wystarczająco surowe?
