POSOKOWIEC HANOWERSKI

Charakter rasy posokowiec hanowerski

Posokowiec hanowerski to pies cięższej budowy i bardziej zrównoważony niż posokowiec bawarski, lecz również bardzo aktywny, wytrzymały i odporny na różne warunki atmosferyczne. Są to psy łagodne wobec ludzi i innych psów, choć równocześnie czujne, więc sprawdzają się także jako psy stróżujące.

Umiejętności

Posokowce hanowerskie to doskonałe psy do pracy w terenie nizinnym. Są znacznie spokojniejsze i bardziej zrównoważone niż ich popularni kuzyni – posokowce bawarskie. Doskonała kondycja fizyczna i umiejętność gospodarowania siłami pozwalają im pracować przez wiele godzin. Wytrwałość w pracy na śladzie, świetny węch i silny instynkt łowiecki sprawiają, że są wspaniałymi tropicielami. Głoszą zwierzynę (szczekają), a głos mają mocny, o głębokiej barwie.

Szkolenie i wychowanie

Jest to pies chętny do współpracy i bardzo przywiązujący się do człowieka, ale równocześnie uparty i samodzielny. Jego instynkt łowiecki sprawia, że może się chętnie wybierać na samodzielne wycieczki za interesującymi zapachami. Dlatego też nauczenie go bezwzględnego posłuszeństwa nie jest proste.

Szkolenie posokowca do jego typowej pracy jest długie, zajmuje nawet kilka lat. Za to wyszkolony do pracy na sfarbowanym tropie posokowiec nie ma sobie równych – dobry pies potrafi iść wiele kilometrów po starym, kilkudniowym tropie.

Dla kogo ta rasa

Choć posokowce hanowerskie są zwykle łagodne, i to zarówno w stosunku do ludzi, jak i obcych psów, nie poleca się kupowania ich tylko do towarzystwa. Pasja łowiecka może bowiem stanowić duże utrudnienie. Psy tej rasy najlepiej czują się w swojej naturalnej roli pomocnika myśliwego.

Wady i zalety rasy posokowiec hanowerski

Wady

• wymaga dużo ruchu
• uparty i samodzielny
• źle znosi samotność
• może wybierać się na samodzielne wyprawy

Zalety

• doskonały pies myśliwski
• bardzo przywiązany do właściciela
• zrównoważony
• przyjazny wobec dzieci
• niekłopotliwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy posokowiec hanowerski

Hanowery są zdrowe i odporne. Z chorób o podłożu genetycznym najczęściej zdarza się dysplazja biodrowa, dlatego psy używane do hodowli powinny być prześwietlane. Jednak najczęściej spotykanym problemem zdrowotnym bywają różnego rodzaju urazy spowodowane przez przedzieranie się przez chaszcze itp.

Żywienie

Posokowce hanowerskie mają dobry apetyt i nie są wybredne. Można żywić je gotowymi karmami dobrej jakości albo pokarmem przygotowywanym samodzielnie, odpowiednio zbilansowanym. Psy polujące powinny w okresie polowań otrzymywać bardziej energetyczną porcję.

Pielęgnacja

Pielęgnacja krótkiej szaty nie przysparza kłopotu. Co pewien czas należy kontrolować oklapnięte uszy, które mogą mieć tendencje do stanów zapalnych po zamoczeniu.

Historia rasy posokowiec hanowerski

Przodkami posokowców, zarówno hanowerskich, jak i bawarskich, były niemieckie psy gończe zwane die Bracken. Niektóre wyróżniały się szczególnie czułym węchem i skłonnością do pracy dolnym wiatrem.

Do końca XVIII wieku używano ich na polowaniach parfors (polowanie konno ze sforą psów na zwierzynę, którą się ściga, aż padnie zmęczona) do wytropienia zwierzyny, zwłaszcza jeleni, jeszcze przed rozpoczęciem pościgu przez złaję (grupa trzech lub więcej psów) gończych, jak również w sytuacji, gdy pozostałe psy zgubiły trop. Później zaczęto je podczas pracy prowadzać na otoku – specjalnej lince połączonej z obrożą.

Powstało wtedy kilka odmian tropowców. Cechowała je ciężka budowa, wydłużony tułów, dość krótkie nogi, szeroka głowa i nisko noszony ogon. Poruszały się dość wolno i niechętnie goniły zwierzynę, za to tropiły ją dolnym wiatrem. Byli to bezpośredni przodkowie posokowców.

Na przełomie XVIII i XIX wieku coraz powszechniejsze stały się polowania z bronią palną. Pojawiło się zapotrzebowanie na psy do wyszukiwania postrzałków (zranionych zwierząt). W tym celu wyhodowano posokowce (posoka to w terminologii łowieckiej krew grubego zwierza). Posokowiec hanowerski powstał ze skrzyżowania tropowca z rudym gończym hanowerskim.

Najpierw wyróżniano trzy w niewielkim stopniu różniące się odmiany. Na początku XIX wieku istniała już wyrównana rasa. Posokowce stawały się coraz popularniejsze w kręgach łowieckich Europy. Przekonano się wtedy, że hanowery nie sprawdzają się w terenie górzystym, dlatego wyhodowano lżejsze i zwinniejsze posokowce bawarskie.

Posokowce hanowerskie cieszą się dużym uznaniem myśliwych w swojej ojczyźnie i na świecie, jednak nigdzie nie zyskują powszechnej popularności. Również w Polsce trzymane są głównie przez myśliwych.

Wzorzec rasy posokowiec hanowerski

Posokowiec hanowerski – grupa VI FCI, sekcja 2, nr wzorca 213

• Kraj pochodzenia: Niemcy
• Charakter: pies spokojny i pewny siebie, doskonale porozumiewa się z przewodnikiem, nieufny w stosunku do obcych
• Wielkość: psy: 50-55 cm, suki: 48-53 cm
• Waga: psy: 30-40 kg, suki: 25-35 kg
• Szata: krótka, gęsta i twarda
• Maść: od jasnej do ciemnej czerwieni jeleniej, często mocniej lub słabiej pręgowana, z maską lub bez, dopuszczalna niewielka biała łatka na piersi
• Długość życia: 11-13 lat
• Podatność na szkolenie: średnia; uczy się dość łatwo, jednak problemem może być silny instynkt łowiecki
• Aktywność: potrzebuje pracy zgodnej ze swoim przeznaczeniem
• Koszty utrzymania: od 300 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny
• Możliwość nabycia szczeniaka: rasę hodują głównie myśliwi, którzy niechętnie sprzedają szczenięta niemyśliwym
• Cena psa z rodowodem: 3000-4500 zł

Ciekawostki o rasie posokowiec hanowerski

Posokowce hanowerskie były obecne w Polsce już przed II wojną światową. Na Pomorzu posiadali posokowce Jan Syrwind-Łukowicz z Chojnic i jego przyjaciel Leon Ossowski z Komierowa. Prezydent Ignacy Mościcki otrzymał posokowca hanowerskiego od marszałka III Rzeszy Hermana Goringa, z okazji polowania w Białowieży w lutym 1937 roku.