PŁOCHACZ NIEMIECKI (WACHTELHUND)

Charakter rasy płochacz niemiecki

Płochacz niemiecki, zwany też spanielem niemieckim, to pies wesoły i łagodny, co czyni z niego miłego kompana. Przede wszystkim jednak to pies myśliwski. Wachtelhund, podobnie jak inne spaniele, jest psem wesołym i chętnym do pracy. Mimo, iż jest przede wszystkim psem pracującym, warto zwrócić na niego uwagę, jeśli poszukujemy miłego, niekłopotliwego w utrzymaniu, lecz aktywnego przyjaciela.

Płochacz niemiecki jest bardzo łagodny w stosunku do ludzi i psów, potrafi być jednak zajadły podczas polowania. 

Umiejętności

Płochacze były najczęściej używane do polowania na przepiórki i kuropatwy (niemiecka nazwa „wachtelhund” oznacza właśnie psa na przepiórki). Psy te doskonale sprawdzają się również w łowach na innego typu zwierzynę, np. jako dzikarze.

Płochacz niemiecki chętnie współpracuje z opiekunem, dlatego można z nim także trenować rozmaite psie sporty. Pies tej rasy sprawdzi sie na pewno w tropieniu użytkowym i noseworku, może spróbować swoich sił także w agility i obedience.

Szkolenie i wychowanie

Płochacz niemiecki to pies chętny do współpracy, inteligentny i podatny na szkolenie. Z jego wychowaniem poradzi sobie nawet mniej doświadczony opiekun. Jeśli jednak nie zaspokoimy jego potrzeby aktywności, może być niesforny. Brak dostatecznej aktywności fizycznej spowodować może również reaktywność i frustrację, która niesie ze sobą ryzyko agresji.

Szczeniaki płochacza niemieckiego muszą być poddane socjalizacji. Z maluchem należy wybrać się na zajęcia z psiego przedszkola, które nauczą go prawidłowej komunikacji z innymi czworonogami i zmniejszą ryzyko niepożądanych zachowań w stosunku do psów napotkanych na spacerze. Młody płochacz niemiecki powinien także socjalizować się z ludźmi - dużo pozytywnych kontaktów pozwoli psu nabrać pewności siebie i zmniejszy nerwowość psa na przykład podczas odwiedzin gości.

Dla kogo ta rasa

Łagodność i łatwość szkolenia powodują, że psa rasy płochacz niemiecki można polecić nawet początkującym opiekunom. Łatwo przystosuje się do życia w mieście pod warunkiem, że zapewnimy mu długie spacery (szczególnie sprawdza się podczas rowerowych wypraw).

Wady i zalety rasy płochacz niemiecki

Płochacz niemiecki - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• silny instynkt łowiecki
• wymaga sporo ruchu
• pozbawiony długich spacerów może być niesforny

Zalety

• miły pies rodzinny
• łagodny wobec ludzi i zwierząt
• podatny na szkolenie
• przystosowuje się do różnych warunków
• dobry pomocnik myśliwego

Zdrowie rasy płochacz niemiecki

Płochacz niemiecki to rasa generalnie jest zdrowa i długowieczna. Brak doniesień o typowych dla rasy problemach o podłożu genetycznym.

Żywienie

Płochacz niemiecki może być żywiony zarówno gotowymi karmami, jak i pokarmem przygotowywanym w domu. Psy myśliwskie i sportowe powinny dostawać wysokoenergetyczną karmę, która dostarczy im energii niezbędnej do ciężkiej pracy.

Pielęgnacja

Sierść płochacza niemieckiego nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Trzeba jednak pamiętać o regularnym wyczesywaniu sierści, gdyż włos, szczególnie po pływaniu i buszowaniu w zaroślach, może być podatny na skołtunienia. Uwagi wymagają także oklapnięte uszy, które zwłaszcza po zamoczeniu mogą być podatne na infekcje.

Akcesoria

Płochacz niemiecki to dość silny pies, dlatego jego akcesoria spacerowe powinny być solidne. Psa tej rasy wyprowadzać można na szerokiej obroży (zwykłej lub półzaciskowej), a także w dobrze dopasowanych szelkach typu guard. Kaganiec dla psa tej rasy powinien być fizjologiczny, gumowy lub metalowy.

Pracujące płochacze niemieckie potrzebować będą także sprzętu dopasowanego do rodzaju aktywności. Do tropienia lub bieganie przy rowerze należy zaopatrzyć psa w specjalne szelki. Pies biorący udział w sportach powinien być także przyzwyczajony do przebywania w klatce kennelowej - ułatwi ona transport psa na trening i pozwoli mu oczekiwać na swoje wejście w spokojnym, bezpiecznym miejscu.

Reklama

Historia rasy płochacz niemiecki

Praprzodek płochacza znany był w Europie już we wczesnym średniowieczu, o czym świadczą dawne dokumenty i malowidła. Jego pochodzenie owiane jest jednak tajemnicą. Jedna z teorii głosi, że wszystkie psy w typie spaniela i setera (które zresztą rozdzielono dopiero niedawno) mają swoją kolebkę na Półwyspie Pirenejskim, podobnie zresztą jak grupa ras owczarków w typie collie.

Samo słowo „spaniel” pochodzi prawdopodobnie od nazwy Hiszpania (Espana) lub przymiotnika „hiszpański” (espanol). Psy w typie spaniela były popularne na terenie Francji, na Wyspach Brytyjskich, a zwłaszcza w dawnych Niemczech i Niderlandach, gdzie początkowo nazywano je „ptasznikami”, gdyż towarzyszyły sokolnikom. Ich zadaniem było wyszukanie i wypłoszenie zwierzyny dla sokoła. Na bazie tych psów stworzono współczesne rasy spanieli i wyżłów długowłosych.

Nazwa „wachtelhund” pojawia się na początku XVII w. Wraz z wprowadzeniem broni palnej psy te zaczęły powoli wymierać, gdyż myśliwi preferowali psy legawe (wyżły). Planową hodowlę płochacza niemieckiego rozpoczął w II poł. XIX w. Friedrich Roberth. Niemiecki Klub Wachtelhunda powstał w 1903 r., a w 1908 r. rasa została oficjalnie uznana. Mimo to płochaczom nadal groziło wyginięcie, ale przetrwały dzięki staraniom Rudolfa Friessa.

Dziś płochacze znalazły swoich wiernych miłośników wśród myśliwych, którzy niechętnie sprzedają je nie-myśliwym. Może dlatego rasa, choć nie należy do bardzo rzadkich, jest raczej słabo znana.

Płochacz niemiecki w Polsce

Pierwszą przedstawicielką rasy w Polsce była brązowa suczka Walddoktors MÜCKE, która trafiła do nas w 1963 roku. Jej właścicielem był inż. Andrzej Kostkiewicz. W jego hodowli „Z Jaru” urodziły się pierwsze szczenięta płochaczy niemieckich z polskim przydomkiem.

Wzorzec rasy płochacz niemiecki

Płochacz niemiecki – grupa VIII FCI, sekcja 2, nr wzorca 104

• Kraj pochodzenia: Niemcy
• Charakter: żywiołowy, pełen pasji, doskonały pies myśliwski, bardzo łagodny w stosunku do ludzi i innych psów
• Wielkość: psy: 48-54 cm, suki: 45-52 cm,
• Waga: 18-25 kg
• Szata: gładka, przylegająca, falista, miejscami bywa kręcona, z grubym podszerstkiem; włos jest dłuższy na uszach, szyi, brzuchu; na łapach i ogonie tworzy pióro
• Maść: brązowa (wątrobiana) jednolita (z ewentualnym białym krawatem i palcami) lub brązowa (wątrobiana) dereszowata (przesiana białym włosem); mogą występować podpalane znaczenia; rzadko występuje maść ruda jednolita lub ruda dereszowata
• Długość życia: 14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: bardzo odporny
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3000-5000 zł