PŁOCHACZ NIEMIECKI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy płochacz niemiecki

Płochacz niemiecki, zwany też spanielem niemieckim, to pies wesoły i łagodny, co czyni z niego miłego kompana. Przede wszystkim jednak to pies myśliwski. Wachtelhund, podobnie jak inne spaniele, jest psem wesołym i chętnym do pracy.

Wachtelhund leżący na trawie, w tle woda

Bardzo łagodny w stosunku do ludzi i psów, potrafi być jednak zajadły podczas polowania. Mimo, iż jest przede wszystkim psem pracującym, warto zwrócić na niego uwagę , jeśli poszukujemy miłego, niekłopotliwego w utrzymaniu, lecz aktywnego przyjaciela.

Umiejętności

Płochacze były najczęściej używane do polowania na przepiórki i kuropatwy (niemiecka nazwa „wachtelhund” oznacza właśnie psa na przepiórki). Psy te doskonale sprawdzają się również w łowach na innego typu zwierzynę, np. jako dzikarze.

Szkolenie i wychowanie

To pies chętny do współpracy, inteligentny i podatny na układanie. Z jego wychowaniem poradzi sobie nawet mniej doświadczony właściciel. Jeśli jednak nie zaspokoimy jego potrzeby aktywności, może być niesforny.

Dwa szczenięta wachtelhunda siedzące na ziemi

Dla kogo ta rasa

Łagodność i łatwość szkolenia powodują, że można go polecić nawet początkującym właścicielom. Łatwo przystosuje się do życia w mieście pod warunkiem, że zapewnimy mu długie spacery (szczególnie sprawdza się podczas rowerowych wypraw).

Wady i zalety rasy płochacz niemiecki

Wady

silny instynkt łowiecki
wymaga sporo ruchu
niewybiegany może być niesforny

Zalety

miły pies rodzinny
łagodny wobec ludzi i zwierząt
podatny na układanie
przystosowuje się do różnych warunków
dobry pomocnik myśliwego

Zdrowie rasy płochacz niemiecki

Rasa generalnie jest zdrowa i długowieczna. Brak doniesień o typowych dla rasy problemach o podłożu genetycznym.

Żywienie

Płochacz niemiecki może być żywiony zarówno gotowymi karmami, jak i pokarmem przygotowywanym w domu.

Portret smutnego wachtla leżącego na ziemi z profilu

Pielęgnacja

Sierść płochacza nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Trzeba jednak pamiętać o regularnym wyczesywaniu sierści, gdyż włos, szczególnie po pływaniu i buszowaniu w zaroślach, może być podatny na skołtunienia. Uwagi wymagają także oklapnięte uszy, które zwłaszcza po zamoczeniu mogą być podatne na infekcje.

Historia rasy płochacz niemiecki

Praprzodek płochacza znany był w Europie już we wczesnym średniowieczu, o czym świadczą dawne dokumenty i malowidła. Jego pochodzenie owiane jest jednak tajemnicą. Jedna z teorii głosi, że wszystkie psy w typie spaniela i setera (które zresztą rozdzielono dopiero niedawno) mają swoją kolebkę na Półwyspie Pirenejskim, podobnie zresztą jak grupa ras owczarków w typie collie.

Wachtelhund stojący na śniegu na tle nieba

Samo słowo „spaniel” pochodzi prawdopodobnie od nazwy Hiszpania (Espana) lub przymiotnika „hiszpański” (espanol). Psy w typie spaniela były popularne na terenie Francji, na Wyspach Brytyjskich, a zwłaszcza w dawnych Niemczech i Niderlandach, gdzie początkowo nazywano je „ptasznikami”, gdyż towarzyszyły sokolnikom. Ich zadaniem było wyszukanie i wypłoszenie zwierzyny dla sokoła. Na bazie tych psów stworzono współczesne rasy spanieli i wyżłów długowłosych.

Nazwa „wachtelhund” pojawia się na początku XVII w. Wraz z wprowadzeniem broni palnej psy te zaczęły powoli wymierać, gdyż myśliwi preferowali psy legawe (wyżły). Planową hodowlę płochacza niemieckiego rozpoczął w II poł. XIX w. Friedrich Roberth. Niemiecki Klub Wachtelhunda powstał w 1903 r., a w 1908 r. rasa została oficjalnie uznana. Mimo to płochaczom nadal groziło wyginięcie, ale przetrwały dzięki staraniom Rudolfa Friessa.

Dziś płochacze znalazły swoich wiernych miłośników wśród myśliwych, którzy niechętnie sprzedają je nie-myśliwym. Może dlatego rasa, choć nie należy do bardzo rzadkich, jest raczej słabo znana.

Wzorzec rasy płochacz niemiecki