Walter Scott i jego miłość do… psów

W wielu biografiach ludzi pióra zachowały się fakty z życia ich czworonożnych towarzyszy. Jedną z takich osób jest angielski pisarz sir Walter Scott. Urodził się w 1771 r. w Edynburgu jako dziewiąte dziecko w rodzinie i od początku był słabego zdrowia. Cierpiał na paraliż dziecięcy i stąd przez całe życie kulał na jedną nogę. Wykształcił się na prawnika, ale fascynowała go literatura i historia Szkocji oraz Anglii. Na podstawie legend i przekazów historycznych stworzył w swoich powieściach barwny świat. W 1812 r. wraz z rodziną osiadł w rezydencji Abbotsford w szkockim hrabstwie Melrose nad rzeką Tweed. Mieszkało w niej również wiele psów.

Walter Scott i jego Pieprz, Musztarda i Ketchup

Czworonogi przepadały za Scottem, a on rozmawiał z nimi nawet wtedy, gdy pisał. Podczas obiadu zawsze rzucał im kawałki mięsa. Do jadalni zbiegały się m.in. charcica Finette, spanielka Charlotta, terier szkocki Ourisque oraz trzy dandie dinmont terriery: Pieprz, Musztarda i Ketchup. Nawet goście państwa Scott podczas wieczornych przyjęć biesiadowali w towarzystwie czworonożnych rezydentów.

Ulubiony mieszaniec deerhounda Maida asystował pisarzowi, a dandie dinmont terriery dokazywały pod stołem. Te krótkonożne psiaki o śmiesznej czuprynce właśnie Scottowi zawdzięczają swoją nazwę – Dandie Dinmont to bohater jego książki „Guy Mannering” – farmer, który miał sześć takich zwierzaków.

Bulterier – asystent prawnika

Wśród tak licznego stada pisarz miał swoich ulubieńców. Należał do nich bulterier Camp, którego nie nazywał inaczej jak drogim przyjacielem. Bywał on z pisarzem prawnikiem na posiedzeniach sądu. Gdy doznał urazu kręgosłupa i nie mógł już wszędzie towarzyszyć swojemu panu, zawsze wychodził mu na spotkanie, trafnie wybierając kierunek, z którego Walter Scott miał przybyć.

Po śmierci pupila pisarz własnoręcznie wykopał mu grób w ogrodzie przy Castle Street w Edynburgu. Odmówił też uczestnictwa w obiedzie wydanym tego wieczoru przez wpływowe osoby, pisząc, że nie będzie mógł przybyć „z powodu śmierci drogiego, starego przyjaciela”.

Mieszaniec – towarzysz pisarza

Psy zawsze kręciły się po gabinecie, w którym Walter Scott pracował. Bywał w nim też kolejny jego ukochany zwierzak, wspomniany już mieszaniec Maida. Podczas gdy greyhoundy Douglas i Percy miały zwyczaj wchodzić tam przez okno, stateczny Maida stukał łapą w drzwi. Jego pana bardzo to bawiło. Pisał:

Scott bardzo dbał o swoje psy, a szczególnie o Maidę. Gdy zimą musiał wyjechać, niepokoił się, czy jego ulubieniec ma wszystko, czego mu potrzeba. Pisał do przyjaciela Williama Laidlowa:

Maida zakończył życie 22 października 1824 r. Pochowany został przy bramie do Abbotsford. Pisarz kazał mu postawić pomnik na grobie, a na cokole wyryć epitafium:

Pielgrzymka deerhoundów

Psy towarzyszyły Scottowi również wtedy, gdy nie mógł już chodzić i spędzał czas w fotelu na kółkach. Podobno umierał otoczony czworonogami, które tłoczyły się wokół niego i lizały go po rękach. Ten wielki miłośnik psów w liście z 24 kwietnia 1822 r. pisał:

O słabości wybitnego pisarza do psów nie zapomnieli miłośnicy czworonogów, którzy odwiedzają czasem Abbotsford. W 1992 r. do dawnej posiadłości Scotta przybyło 71 deerhoundów z właścicielami, aby złożyć hołd jemu i jego ulubieńcowi Maidzie – synowi suczki tej rasy.

Lord i Bosman

Ważną rolę psy odegrały również w życiu przyjaciela Waltera Scotta, lorda Byrona – a właściwie George’a Gordona Byrona – czołowego reprezentanta romantycznej poezji angielskiej. Jego życie obfitowało w towarzyskie skandale, było ekscentryczne i pełne… miłości do zwierząt. Urodził się w Londynie w 1788 r., a już w wieku 10 lat został baronem i dziedzicem posiadłości Newstead Abbey. Od 1808 r. mieszkał tam razem ze swoim psem, nowofundlandem Boatswainem (pol. bosman). Ich ulubioną rozrywką były kąpiele w jeziorze, podczas których wodołaz próbował ratować swojego pana, choć poeta był dobrym pływakiem.

W listopadzie 1808 r. wydarzyła się tragedia: Boatswain został pogryziony przez wściekłego psa i zakończył życie w obecności Byrona, który opiekował się nim do końca. Pisarz zawarł też w testamencie, że chce być pochowany razem z ukochanym czworonogiem i osobistym służącym. Tego ostatniego bardzo to oburzyło…

Nagrobek Boatswaina

Boatswain spoczął w krypcie kościoła w Newstead Abbey, a Byron postawił mu nagrobek. W podzięce za wierność napisał:

W posiadłości Newstead Abbey pozostał portret Boatswaina namalowany przez Cliftona Tomsona. Psa uwieczniono też ze swoim panem na pomniku postawionym w 1880 r. w londyńskim Hyde Park Corner. Na cokole siedzi zamyślony Byron, a obok niego leży Boatswain, wpatrując się w jego twarz.

W 1814 r. poeta opuścił posiadłość i wziął udział w walce Greków przeciwko Turcji o niepodległość ich kraju. W tej podróży również towarzyszyły mu psy, m.in. nowofundland Lyon. I to on właśnie asystował podczas sprowadzania jego ciała z twierdzy Missolongi, gdzie zmarł, do Anglii, na pokładzie statku „Floryda”. Po śmierci Byrona Lyon żył tylko rok. I nie było już nikogo, kto mógłby go uwiecznić…

Autor: Mirosław Perzyński