Austria – dookoła świata na czterech łapach

W samym Wiedniu mieszka oficjalnie 50 tys. psów, szacuje się jednak, że jest ich tam w rzeczywistości dwa razy więcej. Austria nakazała, by do 1 stycznia 2010 r. wszyscy zachipowali swoje psy – w przeciwnym razie ich właścicielom groziła grzywna w wysokości nawet 3750 euro!

Psie przepisy

Austria odprowadza od właścicieli czworonogów podatek od posiadania psa. Jego wysokość ustalają władze gminne. Przykładowo w Innsbrucku trzeba zapłacić aż 75,60 euro rocznie, a w Wiedniu tylko 43,60 euro. Zwolnieni są z niego tylko czworonożni asystenci i przewodnicy, a w niektórych gminach również psy, które zdobędą atest ogólnego posłuszeństwa (ale tylko na rok).

Podczas egzaminu właściciel czworonoga musi się wykazać znajomością przepisów dotyczących posiadania psa, a w części praktycznej udowodnić, że jego pupil zachowuje się stosownie w miejscach publicznych. Właściciele muszą sprzątać po psach. Za niestosowanie się do tego przepisu np. w Grazu trzeba zapłacić karę w wysokości 70 euro, ale w Wiedniu – gdzie są ponad 2 tys. psich toalet – już tylko 36 euro.

To, czy można puszczać psy luzem, zależy od przepisów lokalnych. W miejscach publicznych pies musi być trzymany na smyczy lub mieć założony kaganiec – tak jest np. w Wiedniu. Smycz obowiązuje m.in. na ulicy i w parku, kaganiec zaś w środkach komunikacji miejskiej i podczas imprez publicznych (kara wynosi 21 euro). Nawet na wsi często można zobaczyć psy na smyczy. W większych miastach wyznaczono „psie wybiegi”, na których można puszczać psy luzem – w stolicy ponad 130.

Austria – turystyka z psem

Przy wjeździe do Austrii obowiązują takie przepisy jak w większości krajów Unii Europejskiej. Pies musi być oznakowany czipem, mieć paszport i aktualne świadectwo szczepienia przeciw wściekliźnie (trzeba go zaszczepić co najmniej 30 dni przed podróżą). Musi na nim widnieć nazwisko właściciela, adres, nazwa szczepionki, nazwa jej producenta i kod partii.

Komunikacją miejską można przewozić psy w kagańcu (za pół ceny biletu dla dorosłych) lub w klatce (za darmo). W austriackich kolejach państwowych (ÖBB) psiak w klatce też podróżuje za darmo, a większe psy za 2,90 euro (bilet dzienny), 6,50 euro (tygodniowy) i 19,60 euro (miesięczny).

Austria – ochrona psów

W Austrii nie wolno obcinać zarówno ogonów, jak i uszu oraz wystawiać kopiowanych psów. Kolczatki mogą stosować tylko profesjonalni trenerzy policyjni i wojskowi. Zabronione jest trzymanie psa na łańcuchu – nawet przez krótki czas. Psów (kotów również) nie wolno sprzedawać w sklepach zoologicznych. W schroniskach nie usypia się zdrowych zwierząt.

źródło: instytut badania opinii publicznej Marketagent.com

Rasy austriackie

Austria ma pięć ras narodowych, aż cztery z nich to psy gończe. Żadna nie należy do popularnych, większość hodowana jest głównie w ojczyźnie.

Alpejski gończy krótkonożny

Najpopularniejsza z ras austriackich, hodowana także w Polsce. Choć w nazwie ma słowo „gończy”, zalicza się ją do posokowców. Wyhodowana do polowania z pieszym myśliwym, powstała na bazie krzyżówki jamnika i gończego. Nadal znajduje się głównie w rękach myśliwych, używana jako posokowiec do tropienia po „farbie” lub jako gończy na dziki, zające i lisy.

To pies niewielki, lecz krzepki, łagodny wobec ludzi, nieco nieufny w stosunku do obcych, obdarzony doskonałym węchem i wielką pasją łowiecką. Spokojny, lecz bywa uparty, nie jest łatwy do ułożenia. Maść jelenia (ruda) albo czarna podpalana. Wzrost 34-42 cm. Alpejczyki są zdrowe i dosyć długowieczne.

Gończy austriacki – Brandlbracke

Rasa hodowana od wielu wieków. Podobno pochodzi bezpośrednio od gończego celtyckiego. Na pierwszy rzut oka przypomina gończego polskiego. Pies pełen energii, o miłym usposobieniu. Używany głównie do polowania na zające.

Obdarzony doskonałym węchem, podczas gonienia „gra” (charakterystycznie szczeka), ale poza tym w polu zachowuje się bardzo cicho. Dobrze się sprawdza podczas polowania w górach i na terenie równinnym. Może być wykorzystywany także jako posokowiec. Rasa hodowana tylko przez myśliwych. Maść czarna podpalana. Wzrost: psy 50-56 cm, suki 48-54 cm.

Gończy styryjski

Wyhodowany pod koniec XIX w. przez przemysłowca ze Styrii (region należący do Austrii i częściowo do Słowenii) na bazie krzyżówki posokowca hanowerskiego i szorstkowłosego gończego istryjskiego. Średniej wielkości, okryty szorstką, twardą sierścią, która na głowie jest nieco krótsza i tworzy wąsy.

Twardy, wytrwały, obdarzony doskonałym węchem pies myśliwski używany do polowań na dziki. Pracuje też jako gończy i posokowiec w górskim terenie. Zdrowy i odporny na trudne warunki atmosferyczne. Hodowany tylko przez myśliwych. Maść płowa i ruda w różnych odcieniach. Wzrost: psy 47-53 cm, suki 45-51 cm.

Gończy tyrolski

Średni pies o krótkiej, grubej szacie, uważany za potomka gończego celtyckiego. Już cesarz Maksymilian I Habsburg polował z gończymi w Tyrolu około roku 1500. Pies zrównoważony, wytrwały w podążaniu za tropem, głosi tropioną zwierzynę. Zwykle poluje w pojedynkę. Używany na zająca i lisa albo jako posokowiec. Przystosowany do pracy w górach.

Hodowany tylko przez myśliwych, ale spotykany poza ojczyzną częściej niż pozostałe duże gończe. Łagodny i czuły wobec rodziny. Maść ruda, ruda z białymi znaczeniami (krawat, łata na piersi i skarpetki), czarna podpalana (z typowymi podpalaniami lub czaprakowa) i trójkolorowa. Wzrost: psy 44-50 cm, suki 42-48 cm.

Pinczer austriacki

Jedyna niemyśliwska rasa austriacka. Pochodzi od rozpowszechnionych na wsi w drugiej połowie XIX w. psów zwanych pinczerami, które pilnowały dobytku, tępiły gryzonie i pomagały w zaganianiu zwierząt. Systematyczna hodowla rozpoczęła się w 1921 r.
To średniej wielkości, krzepki pies o krótkiej, grubej szacie. Czujny, pełen energii, lubi się bawić.

Silnie związany z rodziną, w stosunku do obcych nieufny, nieprzekupny stróż. Maść ruda w różnych odcieniach lub czarna podpalana, mogą występować białe znaczenia na piersi, pysku, szyi, gardle, karku, łapach i końcu ogona. Wzrost: samce 44-50 cm, suki 42-48 cm. Często zdarza się u nich naturalny krótki ogon.

Autorzy: Urszula Charytonik, Katarzyna Domagała-Pereira