Prawdy i mity o labradorach

O jednej z najpopularniejszych ras – labradorach – można usłyszeć wiele mitów. Jednak czy są one prawdziwe? Hodowczyni Beata Radomska ocenia te najbardziej popularne opinie o labkach!

Czy potrzebują dużo wysiłku fizycznego?

Chodzi nie tyle o wysiłek fizyczny, ile o zapewnienie psu ciekawego zajęcia, żeby się nie nudził. Niektórzy uważają, że labrador powinien się wyszaleć, wtedy jest spokojniejszy. To nieprawda.

Każdemu właścicielowi szczeniaka mówię, żeby nie pobudzał go do ciągłej aktywności. Jeśli wychowa malucha w spokoju, będzie miał spokojnego psa. Zwierzak ciągle pobudzany, np. przez dzieci, którym rodzice pozwalają na szalone zabawy ze szczeniakiem, może stać się nadaktywny.

Czy są idealnymi psami dla dzieci?

Zależy to od wieku dziecka, jego wiedzy i odpowiedzialności. Są 10-latki, które doskonale sobie radzą, mają intuicję i dużo miłości do psa, chodzą z nim na szkolenia, a nawet wystawiają. Gdy dzwoni do mnie rodzina w sprawie szczeniaka, zawsze proszę, żeby przyjechali z dziećmi – chcę zobaczyć, jak się będą zachowywać w stosunku do psów.

Jeśli widzę, że są nieznośne, a rodzice nie mają nad nimi kontroli – odmawiam sprzedania szczeniaka. Czasami obawiam się powierzyć szczenię rodzinie z bardzo małym dzieckiem, np. rocznym, bo labrador może wyrządzić mu przypadkiem krzywdę ze względu na to, że jest duży i ciężki. Dla rodzin z dziećmi staram się wybrać szczenię spokojne, o mniejszym temperamencie.

Czy to prawda, że nie nadają się dla osób pracujących na pełny etat?

To prawda. Labrador jest bardzo towarzyski, nastawiony na ciągłą współpracę z człowiekiem. Najgorsze dla niego są samotność i nuda. Naturalnie, prawie każdy pies zaakceptuje w końcu pewną dawkę samotności, ale wpłynie to niekorzystnie na jakość, a nawet długość jego życia.

Dobrym rozwiązaniem jest towarzystwo innego czworonoga. A decydując się na dwa psy, najlepiej wziąć dwa szczeniaki, które razem się wychowują.

Czy z natury nie są agresywne?

Labrador bez wątpienia nie powinien być agresywny. Można to wybaczyć jedynie w sytuacji, gdy w towarzystwie suczki w cieczce znajdą się dwa kryjące reproduktory. Niestety spotkałam się z agresją u tej rasy, ale wyłącznie w stosunku do innych psów. Główną przyczyną jest bezmyślne używanie do rozrodu zwierzaków mających tę cechę.

Również jeśli labrador spotyka agresywne psy, a w dodatku został przez nie pogryziony, może przejąć takie zachowanie. Pies tej rasy uczy się błyskawicznie – zarówno rzeczy dobrych, jak i złych.

Czy nadają się dla niedoświadczonych osób?

Labradory nie są trudne do ułożenia – ale tylko dla kogoś, kto ma o tym pojęcie lub może korzystać z pomocy szkoleniowca.

Przyjęcie psa do domu powinno poprzedzić poznanie charakteru rasy, zasad wychowania, wyszukanie hodowli prowadzonej przez odpowiedzialną osobę, skorą do pomocy nowemu właścicielowi.

Czy suczki tej rasy łatwiej wychować niż samce?

Generalnie tak – ale nie zawsze. Niektóre mają duży temperament. Psy są jednak większe i silniejsze, więc często trudniej nad nimi zapanować.

Poza tym, jeśli nie zostały wykastrowane, w okresie cieczek u suk w okolicy stają się bardziej pobudliwe.