Westie czy york?

Jesteś zapracowanym mieszkańcem wielkiego miasta? A może opiekujesz się dziećmi i zajmujesz z rodziną niewielkie mieszkanie? Spotykasz na ulicach yorki i westie, bardzo ci się te pieski podobają. Który z nich łatwiej przystosuje się do twojego stylu życia? Zapytaliśmy o to właścicieli i hodowców tych ras.

York to też pies
Paulina Łukaszewska mieszka w bloku z trzema yorkami, mieszańcem yorka i sznaucerką średnią. Kłopoty związane z życiem yorków w mieście zna nie tylko z własnego doświadczenia, pomaga bowiem w rozwiązywaniu problemów szkoleniowych i wychowawczych małych psów. Jej zdaniem yorki świetnie się sprawdzają jako miejskie psy, co nie znaczy, że nadają się dla każdego mieszczucha. Z obserwacji Pauliny wynika, że wielu ludzi uważa, iż yorkshire terrier to zupełnie inny pies niż pozostałe. Są przekonani, że można go zostawiać samego w domu na wiele godzin i nie trzeba go wyprowadzać na spacery, gdyż wystarcza mu kuweta. W ten sposób narodził się mit, że york nadaje się dla zapracowanego biznesmena, nieobecnego w domu po 15 godzin na dobę, czy dla starszej osoby niewychodzącej na dwór. Tymczasem pozostające samotnie w domu pieski często cierpią na różne lęki – ze stresu lub nudów mogą niszczyć sprzęty albo wyć.

Na szczęście dla zapracowanych yorki dobrze funkcjonują w stadzie – można więc sprawić psiakowi towarzysza tej samej rasy. Trzeba tylko wziąć pod uwagę, że stają się wtedy bardziej ruchliwe. Yorki zazwyczaj czują się niepewnie w obecności małych dzieci i unikają kontaktów z nimi. Są za to doskonałymi towarzyszami dzieci starszych i spokojnych. Urszula Mazimek, hodowczyni i właścicielka siedmiu yorków, podkreśla, że psy tej rasy potrafią nawet wybrać dziecko na przewodnika.

York to dobry towarzysz dla aktywnej rodziny lub osoby, która zapewni mu ruch. Choć nie potrzebuje dużo miejsca, wymaga poświęcenia mu czasu – i to nie tylko na pielęgnację długiej sierści, którą u niewystawowego przedstawiciela tej rasy można znacznie skrócić. Wbrew obiegowej opinii większość yorków to pieski żywiołowe, lubiące długie spacery. Urszula Mazimek zabiera swoich podopiecznych nawet na wielokilometrowe wyprawy.

Czy jednak każdy york to nieznoszący samotności zawadiaka? Zdarzają się także spokojniejsze osobniki, szczególnie niektóre suczki. Taki terier faktycznie może być niekłopotliwym towarzyszem. Problem jednak w tym, że prawdziwy temperament psa często ujawnia się dopiero w starszym wieku. Jeśli zależy nam na wyborze psiaka o określonym usposobieniu, warto poprosić o pomoc doświadczonego szkoleniowca. Trzeba bowiem umieć rozpoznać, czy szczeniak jest spokojny, bo takie ma usposobienie, czy też boi się obcej osoby. Generalnie nieco częściej sportowymi typami bywają yorki chłopaki, a spokojnymi domatorkami – suczki. Nawet energiczny york może być jednak świetnym towarzyszem starszej osoby, o ile ta zapewni mu – oprócz uwagi i towarzystwa – trochę ruchu. Ze względu na małe gabaryty ten terierek może wybiegać się nawet w mieszkaniu, na przykład aportując piłeczkę.

Niewielkie rozmiary yorka mają też inne zalety. Małego psa łatwiej okiełznać. Poza tym większa jest też tolerancja społeczna dla takiego czworonoga. Do wielu sklepów czy restauracji wpuszczane są małe pieski na rękach lub w torbie. Z drugiej strony, Paulina Łukaszewska zauważa, że małe rozmiary to czasem pułapka – ludzie myślą, że takiego pieska nie trzeba wychowywać. A tymczasem york, jak każdy pies, bezwzględnie to wykorzysta. Wiele yorków ma wrodzoną ciętość, a także instynkt łowiecki. Potrafią też okazać agresję. Pamiętajmy, że ta rasa od stosunkowo niedawna selekcjonowana jest jako psy do towarzystwa. Jeszcze bardziej niż zbytnie rozpieszczanie szkodliwe jest przedmiotowe traktowanie tych piesków – jak modnych maskotek, a nie żywych stworzeń. Właściciele nie uwzględniają ich potrzeb – tego, że ich psiak, zamiast spędzić pół niedzieli w centrum handlowym pod pachą, wolałby długi spacer w lesie…

Westie spokojniejszy?
„Więcej psa” ludzie widzą w innej popularnej rasie – west highland white terrier. Ale i tu sympatyczna mordka z fryzurą w kształcie chryzantemki sprawia, że zapomina się, iż są to psy o mocnym charakterze. Nie każdy też zdaje sobie sprawę, że aby westie cieszył oczy swoją urodą, trzeba poświęcić na to trochę czasu i pieniędzy – choć mniej niż w wypadku wystawowego yorka. Białą piękność kąpie się rzadziej – aby sierść nie stała się zbyt miękka.

Westie jest nieco bardziej niż york „odporny” na malutkie dzieci, ale i on kierując się instynktem samozachowawczym, potrafi unikać bliższych kontaktów z nimi. Agnieszka Kryszak, hodowca westie i mama dwóch synów, podkreśla, że jeśli dziecko dokucza terierowi, ten może się bronić. Ponadto zdarza się, że biegający maluch prowokuje wesołego westika do zabawowego, ale nieprzyjemnego podgryzania. Dlatego Agnieszka nie poleca westie rodzinom z bardzo małymi dziećmi. Natomiast dla starszych dzieciaków psiak tej rasy może być świetnym kumplem do zabaw – na przykład wspólnej gry w piłkę. Jednak – w przeciwieństwie do yorka – potraktuje je raczej jak kompanów, a na pana wybierze osobę dorosłą. Podobnie jak york westie jest doskonałym psem rodzinnym – towarzyskim i chętnie uczestniczącym w życiu domowników.
Według Agnieszki, przyglądającej się zaprzyjaźnionej hodowli yorków, te mniejsze teriery są bardziej ruchliwe w domu, tymczasem westie, choć wesołe i żywiołowe na dworze, w mieszkaniu zachowują się spokojnie. Yorki, zwinniejsze i bardziej skoczne, potrafią skakać po meblach jak małpki, czego westie raczej nie robią. Westie też lubią się bawić, ale zwykle nie domagają się ciągłej uwagi, potrafią przystosować się do rytmu życia opiekunów.

Teriery z krwi i kości
Hodująca od wielu lat yorki i westie Czesława Golla zaobserwowała, że jeśli psy obydwu tych ras mieszkają razem, to zazwyczaj rządzi york. Pod wieloma względami są jednak do siebie podobne. W wypadku obu ras problemem bywają kontakty z innymi psami, ale u yorków najczęściej wynikają one z lęku przed większymi pobratymcami (uzasadnionego negatywnymi doświadczeniami lub wywołanego brakiem socjalizacji), a westie – zwłaszcza samce – bywają po prostu zadziorne. Obie rasy są czujne i sprawdzają się w roli ministróża. Niewychowane lub znudzone mogą być hałaśliwe. Mieszkając w bloku, warto więc od szczeniaka przyuczać je do cichego zachowania. W stosunku do gości dobrze zsocjalizowane teriery w większości wykazują życzliwą obojętność. Dają się pogłaskać, ale nie wskakują im na kolana. Niektóre, szczególnie w młodym wieku, entuzjastycznie witają nie tylko gości, ale nawet przechodniów. Nie jest to jednak na szczęście tak uciążliwe jak w wypadku większych psów.

Częstym problemem w mieście jest zjadanie przez psy śmieci. Doświadczenie właścicieli terierów pokazuje, że większość yorków i westie nie należy do zbieraczy, a pozostałe łatwo tego oduczyć. Niektóre lubią, niestety, tarzać się w różnych „zapachach”. Yorki i westie łatwo się uczą umiejętności przydatnych na co dzień, takich jak chodzenie na smyczy czy zachowanie w środkach komunikacji miejskiej. Jedne i drugie mogą chodzić same po schodach (oczywiście gdy są już do tego fizycznie zdolne). Wyjątek stanowią yorki cierpiące na nawykowe wypadanie rzepki – wada ta ma tendencje do nawrotów i psa z takim problemem trzeba do końca życia chronić, np. przed skokami.  Yorki i westie należą do ras generalnie zdrowych i – o ile nie trafi się chorowity osobnik – weterynarza odwiedzają tylko przy okazji szczepień.

Wszystko, co tu napisano, dotyczy psów z dobrych hodowli. Niestety, obie te rasy stały się modne i cierpi na tym – oprócz wyglądu – także zdrowie i psychika yorko- i westiepodobnych szczeniąt. Choroba pieska tak małego jak york wiąże się często z zagrożeniem życia – wkalkulujmy to ryzyko w koszt szczeniaka i kupmy psa z rodowodem.