08.11.2023
Pomagać, a nie szkodzić. Awantura o psa Czarka
Paulina Grzybowska
Ten tekst przeczytasz w 2 minuty
Historia psa Czarka, który miał z warszawskiego przedszkola trafić do schroniska, wzburzyła wielu. Zwłaszcza w internecie. A w rzeczywistości jest kolejnym przykładem na to, jak wiele osób podejmuje działania pod wpływem emocji, nawet nie mając do dyspozycji faktów.
fot. FB
Czarek ma trafić do schroniska. Czy na pewno?
Historia psa Czarka zaczęła się tak, jak zaczyna się większość historii pisanych pod wpływem emocji i niekoniecznie pozytywnych zamiarów. Na FB pojawiła się informacja, a właściwie zdjęcie papierowego ogłoszenia. Według niego pies miał mieszkać od zawsze na terenie przedszkola Tęczowy Pajacyk na warszawskiej Woli. Teraz, decyzją nowej dyrekcji, miał trafić do schroniska. Historia trafiała w czułe punkty wrażliwych na krzywdę zwierząt – pies miał być uratowany za szczeniaka od uśpienia. Teraz, decyzją jednej osoby, jego los miał skończyć się w schronisku.
Media społecznościowe działają błyskawicznie. Wiadomość się rozniosła, ale to nie wszystko. Obcy ludzie, bazując na jednej informacji z fałszywego – jak się potem okazało – konta, szkalowali przedszkole, obrażali rodziców, którzy posyłają tam dzieci. Prócz tego grozili nowej dyrektorce. Doszło do tego, że przez falę hejtu konieczne było usunięcie profilu przedszkola z FB. Los psa Czarka zainteresował burmistrza Woli. Wtedy okazało się, że... właściwie sprawa nie istnieje.
Czarek, który ma... opiekuna!
Jak można przeczytać w oświadczeniu podpisanym przez zastępczynię burmistrza Woli, Grażynę Orzechowską-Mikulską, a także obecną i poprzednią dyrektorkę, przedstawicielki Wydziału Oświaty i Wychowania oraz Edukacji i Infrastruktury Rady Dzielnicy Wola, pies nigdy nie miał trafić do schroniska. Co więcej, wyszło na jaw, że właścicielką Czarka jest... była dyrektorka, u której syna zamieszkał obecnie czworonóg. Żadne informacje, które doprowadziły do wylewu mowy nienawiści, nie pochodziły od dyrekcji – ani poprzedniej, ani obecnej.
Dlaczego pies mieszkał przez 12 lat w budzie i kojcu na terenie przedszkola, co pokazywała na swoim zdjęciach Fundacja Trop Warszawa? Tego nie wie nikt. W porozumieniu, o którym wyżej mowa, strony zgodziły się na uczestnictwo psa w niektórych wydarzeniach plenerowych, a także zbiórki na rzecz jego leczenia i wyżywienia – pomimo że ma opiekuna prawnego.
Zamiast pomóc, szkodzą
Nie sposób jednak nie zauważyć, jak bardzo można zniszczyć czyjeś życie i dobre imię, nie zastanawiając się nad prawdziwością przekazu. To pokazuje, jak niewiele wiemy jako społeczeństwo o weryfikacji informacji, zanim podejmiemy jakiekolwiek działania.
I jest to też kolejny przykład na to, że empatia w stosunku do zwierząt nie zawsze idzie w parze z rozsądkiem, rozwagą i zwykłym człowieczeństwem. Pozostaje mieć nadzieję, że osoby rozpuszczające fałszywe informacje i bezpodstawnie szkalujące innych poniosą stosowne konsekwencje. Bo ostatnim wnioskiem, jaki można wysnuć w tej sytuacji, jest to, że cała fala hejtu i mowy nienawiści jakkolwiek pomogła psu.
Redaktor naczelna w serwisie Psy.pl. Zoopsycholożka in spe, wolontariuszka, instruktorka detekcji zapachowej i profilaktyki pogryzień zaangażowana w akcje edukacyjne, blogerka kynologiczna.
Zobacz powiązane artykuły
07.11.2023
Kontrowersje wokół adopcji zwierząt – czy schroniska utrudniają adopcje?
Ten tekst przeczytasz w 5 minut
Skąd się biorą kontrowersje wokół adopcji zwierząt? Zwierzęta powinny mieć domy, a schronisko – miejsce na nowe czworonogi. Jednak wiele osób uważa, że pracownicy przytulisk utrudniają proces adopcji. Dlaczego czasem można odnieść takie wrażenie?
undefined
06.11.2023
Miłość od pierwszego... zdjęcia. Adopcja Tosi to historia o wyborze serca
Ten tekst przeczytasz w 4 minuty
Adopcja to podróż pełna niespodzianek, emocji i wyzwań, a historia Tosi jest tego doskonałym przykładem. Przezwyciężając trudności, można znaleźć lojalnego przyjaciela na całe życie.
undefined
04.11.2023
Gdy powrót do schroniska łamie psu serce. Historia Dżekiego
Ten tekst przeczytasz w 3 minuty
Są psy, które latami nie znajdują domów i pozostają w schronisku. Są też takie, które je znajdują, ale do schroniska... wracają. I czasem zupełnie nie ze swojej winy. Tak właśnie wygląda historia Dżekiego.
undefined