Maraton z psami

Czy na pewno dobrze trafiliśmy? Obejście wydaje się całkiem puste, ale na wprost domu pasą się konie, a w oddali widać las – tak miał wyglądać widok z okna, który nasz bywały w świecie bohater uważa za najpiękniejszy na ziemi. Zaglądamy na podwórko – jest nowofundland! Czekoladowa suka leży zwinięta w kłębek i w ogóle nie zwraca na nas uwagi. Obchodzimy wokół puste stajnie, a gdy wracamy przed dom, zauważamy, że do niufki dołączyła biszkoptowa labradorka – ona również nie kwapi się, by nas powitać. Teraz jesteśmy już pewni, że trafiliśmy pod właściwy adres, ale rozglądamy się za trzecim psem – rzadkim nawet w rodzinnej Francji – dużym gończym gaskońskim. Rzeczywiście: po chwili z sieni wyłania się Fela i w przeciwieństwie do współtowarzyszek zawołana od razu podchodzi do nas statecznym krokiem, kurtuazyjnie poruszając ogonem. Na ten znak przewodniczki stada ciemna Norka i jasna Frida szybko nadrabiają zaległości w powitaniu. – Tu bywa dziennie kilkadziesiąt osób, więc psy traktują przybyszów w sposób naturalny – tłumaczy na dzień dobry gospodarz.

Piecuch i dama do towarzystwa

Wchodzimy do środka – a tu niespodzianka! Jeszcze jeden psiak, o istnieniu którego nie wiedzieliśmy – młodziutka jamniczka, która podskakując pociesznie na krótkich łapkach, dzielnie dotrzymuje kroku większym czworonogom. – Wszystkie psy są nasze, ale tak naprawdę każde z nas ma swojego – tłumaczy Piotr Kraśko. – Klara jest teścia, Norka – teściowej, Fela – mojej żony Karoliny, a Fridę dostałem od niej, bo wiedziała, że kocham labradory. Co ciekawe, psy się orientują, który do kogo przynależy. Gdy na przykład wybieramy się do sąsiada na kolację i wychodzimy po kolei, to każdy idzie ze swoim właścicielem. A ponieważ mają różne charaktery, to Norka od samego początku imprezy usiłuje zagonić swoją panią do domu, Frida, gdy tylko zagra głośniej muzyka czy nasili się gwar rozmów, wycofuje się na z góry upatrzoną pozycję przy kominku, a Klara błyskawicznie wynajduje jakieś wygodne kolana. Za to Fela – dama do towarzystwa – zostaje do samego końca: siedzi na krześle przy stole, wyprostowana, i uczestniczy we wszystkim, co się dzieje.

Najmniejsza w powiecie

Różnice w charakterach psów dały też o sobie znać, gdy na świat przyszedł synek Piotra Kraśko – Konstanty. Co dziwne, problemy zaczęły się z jamnikiem, który był bardzo zadowolony, że wreszcie pojawił się ktoś mniejszy od niego. Klara uwielbiała przewracać Konstantego i była bardzo zdziwiona, gdy podrósł na tyle, że pewnego dnia skoczyła na niego, a on się nie przewrócił! I biedna Klarcia na powrót była najmniejsza w całym powiecie… Z kolei Norka usiłowała bronić Kostka przed… położną. Uznała, że ta wizyta nie była z nią uzgodniona i nie chciała pozwolić obcej kobiecie zbliżyć się do wózka. – Ale najbardziej zaskoczyła nas Fela, która jest dość humorzasta, a tymczasem Kostek może jej otworzyć pysk i policzyć wszystkie zęby…

Trudne przyjaźnie

Zdaniem dziennikarza jeszcze mocniej zróżnicowane osobowości mają konie: – Psy są bardziej stałe. Oczywiście jesienią mogą być mniej energiczne niż wiosną, ale to nic w porównaniu z końmi, których nastrój zmienia się każdego dnia. Wiele osób, które miały najpierw psa, a potem sprawiły sobie konia, spodziewało się, że ta relacja będzie podobna. Tymczasem jest zupełnie inna. Z psem przebywamy prawie non stop. Z koniem, jeśli trzyma się go w czyjejś stajni, można spędzać najwyżej trzy godziny dziennie. Ale nawet gdy ma się swoją stajnię, to bardzo rzadko się zdarza, by koń zawołany sam podszedł do właściciela…
A jak układają się relacje między psami i końmi? – Psy mają zwyczaj oszczekiwać konie, ale z niektórymi się przyjaźnią – tak jak Fela z ukochanym karym Paradoksem mojej żony. On ociera pysk o jej grzbiet, podskubuje ją, a ona mu na to pozwala.

Bieganie z panem jest wyjątkowe

Najpiękniej jednak psy i konie wyglądają na wspólnym spacerze w lesie. – Nawet Norka biega zimą za saniami, bo latem jest jej za gorąco. Psy wytrzymują tempo, bo przecież konie też się oszczędza i nie galopuje się cały czas. Często jeździmy do Jeziora Mokrego, w sumie osiem kilometrów, ale psom i tego mało – biegając wokół koni, robią ich pewnie ze dwadzieścia… Zrozumiałem to, gdy zacząłem biegać w maratonach – jeśli człowiek potrafi przebiec czterdzieści kilometrów, to pies też – oczywiście jeśli jest wytrenowany. Psy chętnie towarzyszą mi w treningach. Gdy tylko wkładam spodnie do biegania, Frida – zapewne jeden z najszybszych labradorów na świecie – wpada w szał, choć przecież cały czas może biegać. Ale widać bieganie z panem jest wyjątkowe…
Najbardziej jednak kocha bieg Fela. Pobliski las traktuje jak naturalne przedłużenie przedpokoju – gdy była młodsza, spędzała w nim całe dnie. Czasem dochodziło na tym tle do nieporozumień. – Ludzie na wsi traktują psy chodzące luzem jak takie, które się zerwały z łańcucha, i trudno im to zaakceptować.

Miejsca dobre i złe

Za to z prawdziwym rozmarzeniem dziennikarz wspomina Wyspę Wielkanocną, na której wolno poruszają się i psy, i konie:

Piotr Kraśko
Prezenter i dziennikarz telewizyjny, od początku kariery zawodowej związany z Telewizją Polską (programy: „5-10-15”,
„Na żywo”, „Oblicza mediów”). Był korespondentem TVP w Brukseli, Rzymie i Waszyngtonie. Od maja br. prowadzi główne wydanie „Wiadomości”.