Jak zajmować się psem, gdy jest się singlem?

Małgorzata ma pięć psów. Po rozwodzie została z nimi sama. Nie poddała się jednak i nie posłuchała radzących jej, by w tej trudnej sytuacji się ich pozbyła. Przez dwa lata szukała dla siebie i dla psów odpowiedniego miejsca. Zauroczył ją krajobraz Karkonoszy i tu została. Gdy choruje lub musi wyjechać, z jej pupilami zostaje gospodarz domu. Kiedy jednak z czteroletnią bokserką jedzie na zawody agility, wówczas pakuje do samochodu wszystkie zwierzaki.

Małgorzata wstaje codziennie o piątej rano. Wychodzi z psami na krótki spacer, a po powrocie je karmi. Następnie, jeśli jest pogoda, bierze całą gromadkę i jedzie na łąkę – muszą się wyhasać nim ona wyjdzie do pracy. Wraca tuż po 15 i znowu – w samochód i na spacer. Nie ma czasu na kawę z koleżanką ani na kino. Był to jednak jej świadomy wybór. I nie żałuje.

Wszędzie razem

Specjaliści radzą, by osoby samotne wybierały rasy niewymagające dużej dawki ruchu. Najlepiej psy starsze, już odchowane, potrzebujące spokoju i wypoczynku. Jeśli ktoś jest singlem, powinien unikać ras wyhodowanych do intensywnej pracy z człowiekiem – np. psów pasterskich i myśliwskich.

Single nie zawsze kierują się tymi wskazówkami, m.in. dlatego że nie zawsze, jak Małgorzata mają możliwość wyboru. Jak więc sobie radzić w takiej sytuacji?

Historia Kory i Owcy

Czasem jednak zwierzakowi to nie wystarczy – zwłaszcza jeśli jest np. posokowcem, jak Kora. Jej pojawienie się w domu całkowicie zmieniło życie Agnieszki. Zaczyna ona teraz dzień nie tylko od spaceru z suczką, ale też od… odwiezienia jej do przyjaciółki, u której czeka na powrót swojej pani z pracy.

Kora nie potrafiła bowiem cierpliwie znosić samotności. Demolowała dom. Na śmietnik poszło kilka par butów, ubrań, narzuta na łóżko i firanki. Trzeba było znaleźć jakieś rozwiązanie. Na szczęście przyjaciółka Agnieszki zaproponowała, by Kora przebywała w ciągu dnia z nią.

Po południu suczka towarzyszy Agnieszce wszędzie.

Jedyne miejsce, w którym Kora jest skłonna posiedzieć sama nawet przez kilka godzin, to… samochód. Nie może przecież wejść do sklepu czy do lekarza. Śpi wtedy w aucie.
Osoby samotne i pracujące w większym stopniu niż inni właściciele borykają się z problemem pozostawiania psa samego w domu.

Gdy muszą zostać dłużej w pracy, nie ma kto wyprowadzić czworonoga.Na szczęście zdarza się już dość często, że dochodzą do porozumienia ze swoimi pracodawcami.

Maria ma rocznego białego owczarka szwajcarskiego Owcę. Pracuje w studiu graficznym. Zanim się zdecydowała na kupno psa, przeprowadziła rozmowę z szefem. Szef jest psiarzem, dlatego pozwolił jej przychodzić do pracy z czworonogiem.

Kiedy Maria kupiła Owcę, ta była już szczenięciem podrośniętym, po okresie kwarantanny, dzięki czemu od początku mogła towarzyszyć swej pani w pracy. Szybko ją tam zaakceptowano i teraz zwykle leży sobie spokojnie pod biurkiem.

Z kotem do towarzystwa

Innym sposobem na wypełnienie psu czasu jest zapewnienie mu towarzystwa drugiego czworonoga. Dwa lata temu Marta wzięła ze schroniska czteroletniego kundelka Gutka.

Początkowo mieszkała z rodzicami, więc pies nie zostawał sam. Kiedy zaczęła pracować i wyprowadziła się z domu rodzinnego, postanowiła sprawić Gutkowi towarzystwo.

Po krótkiej aklimatyzacji rozpoczął się okres szaleńczych zabaw czworonogów – również wtedy, gdy Marty nie było w domu.

Iza najpierw miała kota i tchórzofretkę. Na psa zdecydowała się dopiero wtedy, gdy zaczęła pracować nie dłużej niż osiem godzin dziennie. Frodo wzięła ze schroniska. Był bardzo zabiedzony i nic nie wskazywało na to, że wyrośnie z niego spore zwierzę. I choć na widok innych psów reaguje agresją, „swoje” czworonogi traktuje łagodnie – w końcu to one umilają mu długie godziny bez pani…

Z pomocą dog sittera

Aldonie w obowiązkach związanych z opieką nad jej suczką Islą rasy cavalier king charles spaniel pomaga sąsiadka. Starszej pani stan zdrowia nie pozwala na posiadanie własnego pupila. Chętnie więc zajmuje się Islą, gdy Aldona jest w pracy lub zachoruje.
Na forach dyskusyjnych coraz częściej osoby mieszkające blisko siebie oferują sobie wzajemną pomoc.

Dobrym rozwiązaniem jest też skorzystanie z Banku Czasu – systemu sąsiedzkiej pomocy, który powoli zaczyna się w Polsce rozwijać. (Informacje na ten temat można znaleźć w internecie). Na Zachodzie coraz powszechniejsze staje się zajęcie pet sittera (lub w węższym znaczeniu dog sittera).

Serwis pozwala wyszukać oferty opiekunów według miejsca zamieszkania. Jest ich kilkuset niemal w każdym województwie. Codziennie do serwisu zagląda prawie 200 osób szukających opiekunów dla swoich zwierząt.

Ile kosztuje dog sitter?

Na razie korzystanie z dog sitterów czy hoteli dla psów staje się popularne w dużych polskich miastach. Wiąże się jednak z kosztami, które nie każdy jest w stanie ponosić. Coraz rzadziej zdarzają się stawki 5 zł za godzinę – w Warszawie godzinny spacer kosztuje od 10 do 25 zł – tyle biorą studenci.

Osoby dobrze zarabiające mogą skorzystać z usług fachowców. Joanna rozpoczynała pracę jako dog sitter kilka lat temu. Teraz planuje otwarcie firmy, która będzie na terenie Warszawy świadczyć profesjonalne usługi w tym zakresie. Jej klienci to wyłącznie osoby samotne, dużo pracujące i dobrze zarabiające.

Godzina jej pracy kosztuje 50 zł, za miesięczną kompleksową usługę inkasuje 3000 zł, a za dobę hotelową (czyli opiekę nad psem u siebie) – 100 zł. Ale, jak zaznacza – nie jest to hotel z klatką i kawałkiem koca, tylko ze spaniem na kanapie i ulubionymi smakołykami. Joanna przyznaje, że chętnych nie brakuje.

Z poradami fachowca

Człowiek samotnie wychowujący psa jest na nim siłą rzeczy bardziej skupiony. Dlatego między nim a zwierzęciem powstaje silna więź emocjonalna. Może ona doprowadzić do nadmiernego uzależnienia psa od właściciela.

Tak się stało w wypadku pierwszego psa Marii – owczarka niemieckiego Budrysa. Jako półroczny szczeniak uratował jej życie, wdrapując się na nią i alarmując o tlącym się w domu ogniu. To był początek niezwykle silnej więzi. W efekcie Budrys bardzo źle znosił dziesięciogodzinne oczekiwanie na Marię, gdy wychodziła do pracy. Hałasował, brudził, niszczył. Aby mógł krócej zostawać sam w domu, Maria zmieniła pracę. Było lepiej, ale nie zupełnie dobrze.

Decydując się na Owcę, Maria wyciągnęła wnioski z wcześniejszej lekcji. W ułożeniu odpowiednich relacji między nią a psem pomogła jej Agnieszka Nojszewska, behawiorystka ze stowarzyszenia Dobry Pies. Maria musiała się nauczyć być dla swojego podopiecznego przewodnikiem, a nie przyjacielem.

Poskutkowało: Owca jest bardziej samodzielna od Budrysa i choć na razie nie musi zostawać sama w domu, nie boi się stracić z oczu swojej pani.

Autor: Agnieszka Krzysztoń