Rasy te swój niecodzienny wygląd zawdzięczają mutacji genetycznej. Gen odpowiedzialny za brak owłosienia (N) jest genem letalnym – powoduje śmierć zwierząt niedługo po urodzeniu lub obumieranie zarodków.
Dlatego niemożliwe jest hodowanie psów mających geny NN, konieczny jest udział osobników z genem normalnego owłosienia (n). W związku z tym w jednym miocie przychodzą na świat szczenięta nagie (Nn) i z sierścią (nn).
Bezwłose rasy psów
Chiński grzywacz jest najpopularniejszy. U nagiej odmiany bujne kępki sierści występują na głowie, uszach, dolnej części łap i ogonie. Skóra jest delikatna i miękka w dotyku. Zmienia barwę w ciągu roku – bywa jaśniejsza zimą, a ciemniejsza latem. U odmiany owłosionej szata składa się z długiego włosa okrywowego i podszerstka.
Chińskiego grzywacza powinno się dość często kąpać w delikatnym szamponie. Na sierść nakładamy balsam, a w wypadku psa z normalnym włosem – płyn antystatyczny. Nagą skórę można natrzeć oliwką.
Nagie psy meksykański i peruwiański występują w trzech wielkościach: miniaturowej, średniej i standardowej. Całe ciało mają bezwłose – oprócz niewielkiej czuprynki na głowie i skąpych włosów na kończynach i ogonie. Podobnie jak grzywacz potrzebują częstych kąpieli i zabezpieczenia skóry.
Choroby u „nagich” ras
Wbrew pozorom nagie psy są odporne na choroby. Czasami zdarzają się alergie, np. na czystą wełnę. Z oczywistych powodów są wrażliwe na chłód, dlatego trzeba im nakładać ubranka. Latem mogą być podatne na oparzenia słoneczne – jeśli spędzają dużo czasu w pełnym słońcu, warto zabezpieczyć ich skórę kremem z wysokim filtrem.
U wszystkich bezwłosych czworonogów zdarzają się ubytki w uzębieniu, które są powiązane z brakiem sierści, dlatego nie należy się tym przejmować.
Nagie psy mają zwykle dobry apetyt – karma powinna być średniobiałkowa i dobrze zbilansowana. Zimą można im trochę zwiększyć dzienną porcję.
