Czarek ma trafić do schroniska. Czy na pewno?
Historia psa Czarka zaczęła się tak, jak zaczyna się większość historii pisanych pod wpływem emocji i niekoniecznie pozytywnych zamiarów. Na FB pojawiła się informacja, a właściwie zdjęcie papierowego ogłoszenia. Według niego pies miał mieszkać od zawsze na terenie przedszkola Tęczowy Pajacyk na warszawskiej Woli. Teraz, decyzją nowej dyrekcji, miał trafić do schroniska. Historia trafiała w czułe punkty wrażliwych na krzywdę zwierząt – pies miał być uratowany za szczeniaka od uśpienia. Teraz, decyzją jednej osoby, jego los miał skończyć się w schronisku.
Media społecznościowe działają błyskawicznie. Wiadomość się rozniosła, ale to nie wszystko. Obcy ludzie, bazując na jednej informacji z fałszywego – jak się potem okazało – konta, szkalowali przedszkole, obrażali rodziców, którzy posyłają tam dzieci. Prócz tego grozili nowej dyrektorce. Doszło do tego, że przez falę hejtu konieczne było usunięcie profilu przedszkola z FB. Los psa Czarka zainteresował burmistrza Woli. Wtedy okazało się, że… właściwie sprawa nie istnieje.
Czarek, który ma… opiekuna!
Jak można przeczytać w oświadczeniu podpisanym przez zastępczynię burmistrza Woli, Grażynę Orzechowską-Mikulską, a także obecną i poprzednią dyrektorkę, przedstawicielki Wydziału Oświaty i Wychowania oraz Edukacji i Infrastruktury Rady Dzielnicy Wola, pies nigdy nie miał trafić do schroniska. Co więcej, wyszło na jaw, że właścicielką Czarka jest… była dyrektorka, u której syna zamieszkał obecnie czworonóg. Żadne informacje, które doprowadziły do wylewu mowy nienawiści, nie pochodziły od dyrekcji – ani poprzedniej, ani obecnej.
Dlaczego pies mieszkał przez 12 lat w budzie i kojcu na terenie przedszkola, co pokazywała na swoim zdjęciach Fundacja Trop Warszawa? Tego nie wie nikt. W porozumieniu, o którym wyżej mowa, strony zgodziły się na uczestnictwo psa w niektórych wydarzeniach plenerowych, a także zbiórki na rzecz jego leczenia i wyżywienia – pomimo że ma opiekuna prawnego.
Zamiast pomóc, szkodzą
Nie sposób jednak nie zauważyć, jak bardzo można zniszczyć czyjeś życie i dobre imię, nie zastanawiając się nad prawdziwością przekazu. To pokazuje, jak niewiele wiemy jako społeczeństwo o weryfikacji informacji, zanim podejmiemy jakiekolwiek działania.
I jest to też kolejny przykład na to, że empatia w stosunku do zwierząt nie zawsze idzie w parze z rozsądkiem, rozwagą i zwykłym człowieczeństwem. Pozostaje mieć nadzieję, że osoby rozpuszczające fałszywe informacje i bezpodstawnie szkalujące innych poniosą stosowne konsekwencje. Bo ostatnim wnioskiem, jaki można wysnuć w tej sytuacji, jest to, że cała fala hejtu i mowy nienawiści jakkolwiek pomogła psu.
