SETER SZKOCKI GORDON

Charakter rasy seter szkocki gordon

Seter szkocki gordon to pies o skomplikowanej osobowości. Bardzo silnie przywiązuje się do właścicieli, jest przemiły wobec domowników, jednak wobec obcych zachowuje duży dystans. Zdecydowanie nie jest to typ przyjaciela całego ludzkiego świata. Raczej nie mamy szans na to, żeby nasz gordon na spacerach zaczepiał przechodniów i lizał ich po rękach… Jako że niewiele szczeka, trudno byłoby zrobić z niego psa stróżującego.

Seter szkocki gordon ma silny instynkt myśliwski, dlatego od małego trzeba pracować nad przywołaniem w warunkach rozproszeń – zwłaszcza związanych z kuszącym zapachem zwierzyny. Pies tej rasy źle znosi brutalność czy silny nacisk psychiczny, a jednocześnie – rozpieszczony – potrafi stać się naprawdę męczący z uwagi na dużą żywiołowość i tkwiące w nim łowieckie popędy.

Pies ten dojrzewa powoli, co warto brać pod uwagę. Nie toleruje odosobnienia i oderwania od swojej rodziny, a zwłaszcza od ukochanego pana czy pani.

Umiejętności

Seter szkocki gordon to pies myśliwski, potrafiący pracować tak górnym, jak i dolnym wiatrem (choć to raczej górny wiatr jest mu wrodzony). Jest inteligentny i nieagresywny, więc można go wyszkolić na psa tropiąco-poszukiwawczego czy sportowego w pracy węchowej. 

Ponieważ seter szkocki gordon jest harmonijnie zbudowany i dość szybki, niekiedy właściciele próbują przyuczyć go do jednej z licznych sportowych dziedzin, np. do agility, choć z uwagi na spory ciężar i dosyć „sztywną” budowę pies tej rasy raczej nie zostanie mistrzem świata.

Szkolenie i wychowanie

Panuje przekonanie, że seter szkocki gordon to pies „uparty”. W rzeczywistości jest to błędna interpretacja specyficznego zachowania, gdy pies nie do końca rozumie, o co chodzi człowiekowi. Wrażliwy gordon ma wtedy tendencję do wycofania się z sytuacji. Może też próbować oferować zachowania, które, jak sądzi, powinny się spodobać przewodnikowi, choć ten wcale ich nie oczekiwał. Pojętny, choć nieraz mający własny pogląd na kwestię wykonywania poleceń seter szkocki gordon źle znosi brutalność i brak konsekwencji przewodnika. Zamyka się wtedy w sobie i stara wycofać. Raz nadużyte zaufanie tego psa dość trudno potem odzyskać.

Szczenięta rasy seter szkocki gordon wymagają starannej socjalizacji ze względu na wrodzoną nieufność w stosunku do obcych. Pies tej rasy musi także nauczyć się dobrej komunikacji z innymi przedstawicielami swojego gatunku, by w przyszłości nie miał skłonności do polowań na mniejsze od siebie czworonogi.

Dla kogo ta rasa?

Seter szkocki gordon nie jest rasą dla początkujących psiarzy. W jego wychowaniu trzeba zachowywać idealny balans pomiędzy wymaganiami a relaksem, co łatwiej udaje się osiągnąć osobom doświadczonym.

Seter szkocki gordon nadaje się dla rodziny, do domu z dziećmi, jednak trzeba pamiętać o zaspokojeniu jego dużych potrzeb biegowych – ten pies musi wyładować nagromadzoną energię. Dlatego też nie można go polecić osobom starszym, mającym trudności z poruszaniem się. Za to na pewno wysoką etykę pracy tego psa docenią myśliwi. Ogólnie rzecz biorąc seter szkocki gordon spodoba się osobom aktywnym, lubiącym kontakt z przyrodą i długie spacery.

Wady i zalety rasy seter szkocki gordon

Seter szkocki gordon – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Zalety

• inteligentny
• zrównoważony
• odważny
• lojalny
• pogodny
• wyrozumiały wobec dzieci

Wady

• nieufny wobec obcych
• nie najlepiej się czuje w wielkich miastach
• bardzo żywotny, potrzebuje niezmiernie dużej ilości ruchu
• ma silny instynkt łowiecki
• miewa skłonności nadwagi

Zdrowie rasy seter szkocki gordon

Psy rasy seter szkocki gordon miewają kłopoty natury dermatologicznej – czasem chorują na młodzieńcze głębokie zapalenie skóry (jest to przypadłość dziedziczna) oraz na dermatozę. W rasie przytrafia się dysplazja stawów biodrowych i kłopoty z oczami - entropion, czyli trzecia powieka, zespół kieszonki przyśrodkowego kąta, a w późniejszym wieku zaćma.

Żywienie

Seter szkocki gordon ma skłonność do nadwagi, dlatego opiekun powinien ostrożnie dawkować mu pożywienie. Psy tej rasy narażone są także na potencjalnie śmiertelny skręt żołądka, dlatego dzienna dawka karmy powinna być podzielona na 3-4 posiłki podawane o stałych porach dnia.

Psa rasy seter szkocki gordon można karmić gotowymi karmami dobranymi do wieku, stanu zdrowia i poziomu aktywności pupila. W żywieniu sprawdzają się także posiłki przygotowywane w domu, trzeba jednak pamiętać o ich odpowiedniej suplementacji.

Pielęgnacja

Półdługi, gęsty włos setera szkockiego często zdaje się realizować zasadę „jak się ususzy, to się wykruszy” i poniekąd… czyści się sam. Jednak trzeba będzie zaprzyjaźnić się z grzebieniem, żeby po spacerze czy ćwiczeniach wyczesać z sierści drobne gałązki, grudki ziemi i inne tego typu przedmioty, jakie bardzo chętnie czepiają się włosów gordona. Trzeba też od czasu do czasu kontrolować stan uszu psa. Dobrze jest także przycinać czasem wyrastające długie włosy na stopach gordona, formując tzw. „kocią łapkę”.

Akcesoria

Seter szkocki gordon to duży i silny pies, dlatego akcesoria spacerowe powinny być solidne i wytrzymałe. Psa mającego brać udział w zajęciach z tropienia należy zaopatrzyć w wygodne szelki typu guard. Na spacery wystarczy zwykła, jednak mocna i dość szeroka obroża.

Przy dość dużym zasięgu, jaki gordony osiągają w bardzo krótkim czasie, warto zainwestować w przenośny GPS mocowany do obroży i sparowany ze smartfonem lub tabletem (lokalizator). Zanim jednak sięgniemy po technologię, spróbujmy tradycyjnych metod i zaopatrzmy się w długą (15-20 m) linkę treningową do nauki przywołania. Bez tego – do lasu – ani rusz!

Reklama

Historia rasy seter szkocki gordon

Setery wywodzą się od średniowiecznych „psów na ptaki”, jednak utworzenie rasy jako takiej to kwestia czasów dużo późniejszych. Z początku zwane po prostu „czarnymi podpalanymi psami”, zmieniły nazwę na „gordon seter”, przyjmując – jako oficjalne określenie rasy – nazwisko Aleksandra, czwartego lorda Gordona, osoby bardzo zasłużonej dla powstania i rozwoju tej odmiany setera.

Lord w początkach XIX wieku stworzył – na terenie swojego zamku Gordon – znaną hodowlę psów pracujących. W owym czasie setery te były bardziej cenione za pracę w polu, a nie za wygląd, toteż nikt specjalnie nie przejmował się, że obok psów czarnych podpalanych pojawiają się też trzykolorowe (czarno-białe podpalane) czy czarno-białe. Dopiero lord Aleksander, który najbardziej lubił odmianę czarną podpalaną, postarał się usystematyzować tę kwestię, choć w jego kennelu było miejsce na psy o różnych maściach. Podobno do ostatecznego wyglądu i zachowania rasy przyczyniła się dokonana planowo domieszka krwi bloodhounda.

Użytkowe walory seterów przyciągały im zwolenników i pod koniec dziewiętnastego stulecia populacja rasy była już spora. W 1891 roku przyjęto ostateczny wzorzec gordona. Wtedy powstał także Klub Gordon Settera w Ameryce.

Seter szkocki gordon w Polsce

Pierwsze setery szkockie trafiły do Polski pod koniec XIX wieku. Ich popularność stopniowo rosła, tak że w dwudziestoleciu międzywojennym populacja tych seterów była dosyć pokaźna – zwłaszcza na Kresach. Niewątpliwie przesądziły o tym ich walory użytkowe: polowania stanowiły ważną część kultury i tradycji II RP. Po wojnie nie było już sprzyjających okoliczności do użytkowego wykorzystania nielicznej populacji gordonów, jakie zostały przy życiu. Dzięki pracy (i importom) zapaleńców kochających rasę gordony nie wyginęły w naszym kraju, ale zmienił się zakres i sposób ich użytkowania – najczęściej pozostają psami wystawowymi i do towarzystwa.

Wzorzec rasy seter szkocki gordon

Seter szkocki gordon – grupa VII FCI, sekcja 2, nr wzorca 6

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Charakter: inteligentny, pojętny, pełen godności, śmiały, towarzyski, o usposobieniu przyjaznym i zrównoważonym. 
• Wielkość: psy – 66 cm, suki – 62 cm
• Waga: psy – 29,5 kg, suki – 25,5 kg
• Szata: na głowie i zewnętrznych krawędziach łap sierść jest krótka, delikatna; na pozostałych partiach ciała gordony mają dłuższą, przylegającą sierść, która na piersi i kończynach, zwłaszcza tylnych, formuje się w rodzaj frędzli – gęstych i dość długich.
• Maść: czarna podpalana
• Długość życia: 10-12 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: wysoka
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 2500-4500 zł

Ciekawostki o rasie seter szkocki gordon

Seter szkocki gordon, jako rasa użytkowa, jest poddawany próbom pracy. Gordon jest najmocniej zbudowany spośród wszystkich seterów. Jego bliscy kuzyni to: seter irlandzki i seter angielski.

Wzorzec rasy, zazwyczaj bardzo restrykcyjny, dopuszcza malutką białą plamkę na piersi. Istnieje legenda mówiąca, że ta plamka to pozostałość po czasach, gdy rasę tworzono. Lord Gordon miał w hodowli wykorzystać… swoją ulubioną sukę rasy owczarek szkocki długowłosy.