SZNAUCER ŚREDNI
Charakter
Wszystkie odmiany sznaucerów cechują silna osobowość, niespożyta energia, inteligencja i wierność. Uważa się, że średniaki mają większy temperament od olbrzymów, ale są za to mniej pobudliwe niż miniatury.
Sznaucer średni to doskonały pies rodzinny, łatwy w kontakcie i mocno przywiązany do właściciela. Źle znosi samotność i wymaga bliskości człowieka. Najlepiej czuje się w domu z ogrodem, ale nie można go izolować w kojcu. Przystosuje się do życia w mieszkaniu, jeśli tylko zapewni mu się regularny ruch i jakieś zajęcie – znudzony może nabrać niszczycielskich skłonności.
Uwielbia aportować, biegać przy rowerze (treningi można jednak rozpocząć dopiero z rocznym psem) i pływać. Jeżeli rozładuje energię na spacerach, w domu jest zwykle spokojny i niekłopotliwy.
Psy tej rasy mają doskonały kontakt z dziećmi. Są wyrozumiałe, spontaniczne i zawsze chętne do psot – ale wspólne zabawy powinny się odbywać pod okiem dorosłych.
Średniaki są na ogół tolerancyjne wobec innych psów i nie wszczynają awantur; czasem tylko mogą się zdarzyć sprzeczki między obcymi samcami. Bez problemu dogadają się też z innymi czworonożnymi domownikami. Zdarza im się za to pobiec za obcym kotem lub ptakami, dlatego trzeba na nie uważać i nie pozwalać im na samodzielne wyprawy.
Sznaucery to dobrzy stróże. Z natury czujne i odważne, zareagują na każdą podejrzaną sytuację czy szmer za drzwiami. Choć są nieufne wobec obcych, nie zachowują się agresywnie i odstraszają ich jedynie głośnym szczekaniem.
Umiejętności
Dziś to przede wszystkim psy rodzinne i stróżujące. Ich wspaniały węch wykorzystuje się też do wykrywania narkotyków, materiałów wybuchowych, a nawet nowotworów skóry. Świetnie radzą sobie na kursach posłuszeństwa (PT – pies towarzyszący), tropienia (PTT – pies towarzysząco-tropiący) i w psich sportach – obedience, agility czy flyballu.
Szkolenie i wychowanie
Sznaucer średni to pies inteligentny, ale równocześnie uparty i dość samodzielny. Nauka przychodzi mu łatwo, jeśli przy tym dobrze się bawi. Szkolenie go wymaga konsekwencji, urozmaiconych ćwiczeń i pozytywnych bodźców. Metody siłowe się nie sprawdzą – odmówi współpracy.
Temperament i niezależny charakter sznaucerów mogą być niekiedy trudne do opanowania, szczególnie w wypadku samców. Nie można pozwolić na to, aby rządziły w domu, dlatego od szczeniaka wymagają stanowczego, ale serdecznego traktowania i socjalizacji. Dobre efekty dają zajęcia w psim przedszkolu, zwłaszcza jeśli właściciele są mniej doświadczeni. Źle wychowane średniaki mogą być uciążliwe dla otoczenia.
Dla kogo ta rasa
Sznaucer średni nadaje się zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i dla osób samotnych. Jest odpowiednim towarzyszem dla aktywnego, stanowczego właściciela, gotowego poświęcić psu dużo czasu.
Wady i zalety
Wady
- bywa uparty
- szczeniak pozostawiony samemu sobie może wyrosnąć na krnąbrnego psa
Zalety
- przywiązany do właściciela
- wesoły i spontaniczny
- lubi pracować z człowiekiem
- cieszy się dobrym zdrowiem
- czujny stróż
- nadaje się do uprawiania psich sportów
- ze względu na rodzaj szaty sprawdzi się jako pies alergika
Zdrowie
Psy tej rasy są bardzo odporne i na ogół cieszą się dobrym zdrowiem. Sporadycznie mogą wystąpić schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA) oraz zaćma. W starszym wieku zdarzają się nowotwory. Powinno się systematycznie kontrolować im uszy i dbać o higienę zębów.
Żywienie
Sznaucer nie jest wybredny. Zadowoli się dobrą suchą karmą przeznaczoną dla średnich ras. Można żywić go również w sposób tradycyjny, przygotowując posiłki składające się z mięsa, ryżu i warzyw. Trzeba je oczywiście uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi.
Pielęgnacja
Sierść sznaucera wymaga trymowania (wyskubywania martwego włosa) co 3-4 miesiące.
Kąpiel wykonujemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów o twardej sierści, np. dla terierów; na włosy na brodzie, brzuchu i kończynach trzeba nałożyć odżywkę zapobiegającą tworzeniu się kołtunów.
Prawidłowo pielęgnowanego psa wystarczy czesać raz w tygodniu, zwilżając wcześniej sierść wodą lub specjalną odżywką, co zapobiegnie łamaniu się włosa
Historia
Sznaucer średni – podobnie jak jego bracia: sznaucer olbrzym i sznaucer miniaturowy – wywodzi się prawdopodobnie od wiejskich psów, które od stuleci żyły na terenach dzisiejszych Niemiec i Szwajcarii. Ich podobizny pojawiały się na obrazach pochodzących z XVI i XVII w.
Te nieduże czworonogi należały głównie do stajennych i woźniców, dlatego często towarzyszyły powozom i dyliżansom. Ich zadaniem było pobudzanie koni do biegu, ostrzeganie przed rabusiami i tępienie gryzoni w stajniach – z uwagi na to ostatnie zajęcie nazywano je pinczerami stajennymi.
Początkowo czworonogi te różniły się umaszczeniem i strukturą szaty, jednak w 1836 r. postanowiono je usystematyzować i podzielono na pinczery krótkowłose (należy do nich m.in. doberman) i szorstkowłose.
W latach 40. XIX w. pinczery szorstkowłose zaczęto nazywać sznaucerami (od niemieckiego die Schnauze – pysk, broda). Pierwsza organizacja zrzeszająca miłośników i hodowców rasy – Pinscher Schnauzer Verband – powstała w 1895 r.; w 1921 r. została przemianowana na Pinscher Schnauzer Klub.
Prawdopodobnie współczesny sznaucer średni powstał ze skrzyżowania wspomnianych wiejskich psów ze szpicem wilczastym i terierem szorstkowłosym. O ile można mieć prawie pewność, że pierwsza rasa ma swój udział w powstaniu sznaucera średniego (z uwagi na umaszczenie pieprz i sól), to co do drugiej zdania są podzielone – przemawiają jednak za tym duża pasja łowiecka i temperament średniaków.
Czarną maść uzyskano zapewne w wyniku krzyżówki z black and tan toy terrierem, ale mogła również powstać w wyniku selekcji. Do utrwalenia umaszczenia pieprz i sól przyczynili się w latach 70. XIX w. Georg Gallen i Leonard Kohn.
Wzorzec
Sznaucer średni – II grupa FCI, sekcja 1.1, nr wzorca 182
- Kraj pochodzenia: Niemcy
- Pierwotne przeznaczenie: pies wiejski do tępienia gryzoni i stróżowania
- Charakter: pies o dużym temperamencie, wesoły, bystry, ciekawski, energiczny i pewny siebie; wrażliwy, mocno przywiązuje się do właściciela, źle znosi samotność i brak zainteresowania; czujny stróż, nieufny wobec obcych, ale niewykazujący nieuzasadnionej agresji; aktywny i bardzo wytrzymały, trudno go zmęczyć
- Wielkość: wysokość w kłębie 45-50 cm (+/- 2 cm); wzrost psów bliżej górnej granicy, suk – dolnej
- Szata: włos okrywowy na całym ciele szorstki, twardy i gęsty, nie może być nastroszony ani falisty; na kufie tworzy typową dla rasy twardą, długą brodę, a nad oczami krzaczaste brwi; podszerstek miękki i gęsty
- Maść: pieprz i sól oraz czarna
- Osiąganie dojrzałości: 1,5-2 lata
- Długość życia: 13-15 lat
- Linienie: nie linieje, jeśli jest regularnie trymowany
- Aktywność: średnia; potrzebuje regularnych spacerów i zabawy
- Szkolenie: wskazane psie przedszkole; można szkolić w zakresie podstawowego posłuszeństwa (PT) i do tropienia (PTT); nadaje się do uprawiania psich sportów – obedience, agility, flyballu
- Podatność na szkolenie: duża; pies inteligentny, chętnie pracuje z człowiekiem; wymaga pozytywnych bodźców i łagodnego podejścia – źle znosi metody siłowe
- Stosunek do dzieci: bardzo przyjazny
- Stosunek do innych psów: przyjazny, lubi wspólne zabawy i nie wszczyna bójek; samce miewają skłonność do dominacji
- Odporność na warunki atmosferyczne: odporny
- Mieszkanie: może mieszkać wszędzie, ale nie nadaje się do kojca
- Przygotowanie do wystaw: wymaga odpowiedniego przygotowania szaty (trymowanie i strzyżenie), które trzeba zacząć już na kilka tygodni przed wystawą
- Koszty utrzymania: 100-150 zł miesięcznie
- Pierwsze w Polsce: II połowa lat 60. XX w.
- Możliwość nabycia szczeniaka: raczej nie ma problemu z kupnem
- Cena psa z rodowodem: 1000-2000 zł
Ciekawostki
Z trzech wielkości sznaucerów (miniaturowy, średni i olbrzym), to właśnie sznaucer średni jest pierwowzorem pozostałych, od niego się wywodzi się miniatura i olbrzym.
Średniej wielkości sznaucery były wykorzystywane przez armię niemiecką jako posłańcy w czasie wojny.