Rasy

SZNAUCER ŚREDNI

Średniej wielkości, bardzo żywiołowy i do późnych lat życia „dzieciakowaty” pies. Ma szorstką, wymagającą trymowania lub strzyżenia sierść o maści pieprz z solą lub czarnej. Bardzo bystry, aktywny, ciekawski, nieufny wobec obcych.

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter

Wszystkie odmiany sznaucerów cechują silna osobowość, niespożyta energia, inteligencja i wierność. Uważa się, że średniaki mają większy temperament od olbrzymów, ale są za to mniej pobudliwe niż miniatury.

Sznaucer średni to doskonały pies rodzinny, łatwy w kontakcie i mocno przywiązany do właściciela. Źle znosi samotność i wymaga bliskości człowieka. Najlepiej czuje się w domu z ogrodem, ale nie można go izolować w kojcu. Przystosuje się do życia w mieszkaniu, jeśli tylko zapewni mu się regularny ruch i jakieś zajęcie – znudzony może nabrać niszczycielskich skłonności.

Uwielbia aportować, biegać przy rowerze (treningi można jednak rozpocząć dopiero z rocznym psem) i pływać. Jeżeli rozładuje energię na spacerach, w domu jest zwykle spokojny i niekłopotliwy.

Psy tej rasy mają doskonały kontakt z dziećmi. Są wyrozumiałe, spontaniczne i zawsze chętne do psot – ale wspólne zabawy powinny się odbywać pod okiem dorosłych.

Średniaki są na ogół tolerancyjne wobec innych psów i nie wszczynają awantur; czasem tylko mogą się zdarzyć sprzeczki między obcymi samcami. Bez problemu dogadają się też z innymi czworonożnymi domownikami. Zdarza im się za to pobiec za obcym kotem lub ptakami, dlatego trzeba na nie uważać i nie pozwalać im na samodzielne wyprawy.

Sznaucery to dobrzy stróże. Z natury czujne i odważne, zareagują na każdą podejrzaną sytuację czy szmer za drzwiami. Choć są nieufne wobec obcych, nie zachowują się agresywnie i odstraszają ich jedynie głośnym szczekaniem.

Umiejętności

Dziś to przede wszystkim psy rodzinne i stróżujące. Ich wspaniały węch wykorzystuje się też do wykrywania narkotyków, materiałów wybuchowych, a nawet nowotworów skóry. Świetnie radzą sobie na kursach posłuszeństwa (PT – pies towarzyszący), tropienia (PTT – pies towarzysząco-tropiący) i w psich sportach – obedience, agility czy flyballu.

Szkolenie i wychowanie

Sznaucer średni to pies inteligentny, ale równocześnie uparty i dość samodzielny. Nauka przychodzi mu łatwo, jeśli przy tym dobrze się bawi. Szkolenie go wymaga konsekwencji, urozmaiconych ćwiczeń i pozytywnych bodźców. Metody siłowe się nie sprawdzą – odmówi współpracy.

Temperament i niezależny charakter sznaucerów mogą być niekiedy trudne do opanowania, szczególnie w wypadku samców. Nie można pozwolić na to, aby rządziły w domu, dlatego od szczeniaka wymagają stanowczego, ale serdecznego traktowania i socjalizacji. Dobre efekty dają zajęcia w psim przedszkolu, zwłaszcza jeśli właściciele są mniej doświadczeni. Źle wychowane średniaki mogą być uciążliwe dla otoczenia.

Sznaucer na białym tle — fot. Shutterstock

Dla kogo ta rasa

Sznaucer średni nadaje się zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i dla osób samotnych. Jest odpowiednim towarzyszem dla aktywnego, stanowczego właściciela, gotowego poświęcić psu dużo czasu.

Wady i zalety

Wady

bywa uparty
szczeniak pozostawiony samemu sobie może wyrosnąć na krnąbrnego psa

Zalety

przywiązany do właściciela
wesoły i spontaniczny
lubi pracować z człowiekiem
cieszy się dobrym zdrowiem
czujny stróż
nadaje się do uprawiania psich sportów
ze względu na rodzaj szaty sprawdzi się jako pies alergika

Zdrowie

Psy tej rasy są bardzo odporne i na ogół cieszą się dobrym zdrowiem. Sporadycznie mogą wystąpić schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA) oraz zaćma. W starszym wieku zdarzają się nowotwory. Powinno się systematycznie kontrolować im uszy i dbać o higienę zębów.

Żywienie

Sznaucer nie jest wybredny. Zadowoli się dobrą suchą karmą przeznaczoną dla średnich ras. Można żywić go również w sposób tradycyjny, przygotowując posiłki składające się z mięsa, ryżu i warzyw. Trzeba je oczywiście uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi.

Pielęgnacja

Sierść sznaucera wymaga trymowania (wyskubywania martwego włosa) co 3-4 miesiące.

Kąpiel wykonujemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów o twardej sierści, np. dla terierów; na włosy na brodzie, brzuchu i kończynach trzeba nałożyć odżywkę zapobiegającą tworzeniu się kołtunów.

Prawidłowo pielęgnowanego psa wystarczy czesać raz w tygodniu, zwilżając wcześniej sierść wodą lub specjalną odżywką, co zapobiegnie łamaniu się włosa

Historia

Sznaucer średni – podobnie jak jego bracia: sznaucer olbrzym i sznaucer miniaturowy – wywodzi się prawdopodobnie od wiejskich psów, które od stuleci żyły na terenach dzisiejszych Niemiec i Szwajcarii. Ich podobizny pojawiały się na obrazach pochodzących z XVI i XVII w.

Te nieduże czworonogi należały głównie do stajennych i woźniców, dlatego często towarzyszyły powozom i dyliżansom. Ich zadaniem było pobudzanie koni do biegu, ostrzeganie przed rabusiami i tępienie gryzoni w stajniach – z uwagi na to ostatnie zajęcie nazywano je pinczerami stajennymi.

Dwa sznaucery na białym tle — fot. Shutterstock

Początkowo czworonogi te różniły się umaszczeniem i strukturą szaty, jednak w 1836 r. postanowiono je usystematyzować i podzielono na pinczery krótkowłose (należy do nich m.in. doberman) i szorstkowłose.

W latach 40. XIX w. pinczery szorstkowłose zaczęto nazywać sznaucerami (od niemieckiego die Schnauze – pysk, broda). Pierwsza organizacja zrzeszająca miłośników i hodowców rasy – Pinscher Schnauzer Verband – powstała w 1895 r.; w 1921 r. została przemianowana na Pinscher Schnauzer Klub.

Prawdopodobnie współczesny sznaucer średni powstał ze skrzyżowania wspomnianych wiejskich psów ze szpicem wilczastym i terierem szorstkowłosym. O ile można mieć prawie pewność, że pierwsza rasa ma swój udział w powstaniu sznaucera średniego (z uwagi na umaszczenie pieprz i sól), to co do drugiej zdania są podzielone – przemawiają jednak za tym duża pasja łowiecka i temperament średniaków.

Czarną maść uzyskano zapewne w wyniku krzyżówki z black and tan toy terrierem, ale mogła również powstać w wyniku selekcji. Do utrwalenia umaszczenia pieprz i sól przyczynili się w latach 70. XIX w. Georg Gallen i Leonard Kohn.

Wzorzec