SZNAUCER ŚREDNI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy sznaucer średni

Wszystkie odmiany sznaucerów cechują silna osobowość, niespożyta energia, inteligencja i wierność. Uważa się, że średniaki mają większy temperament od olbrzymów, ale są za to mniej pobudliwe niż miniatury.

Sznaucer średni to doskonały pies rodzinny, łatwy w kontakcie i mocno przywiązany do właściciela. Źle znosi samotność i wymaga bliskości człowieka. Najlepiej czuje się w domu z ogrodem, ale nie można go izolować w kojcu. Przystosuje się do życia w mieszkaniu, jeśli tylko zapewni mu się regularny ruch i jakieś zajęcie – znudzony może nabrać niszczycielskich skłonności.

Sznaucer średni uwielbia aportować, biegać przy rowerze (treningi można jednak rozpocząć dopiero z rocznym psem) i pływać. Jeżeli rozładuje energię na spacerach, w domu jest zwykle spokojny i niekłopotliwy.

Psy tej rasy mają doskonały kontakt z dziećmi. Psy rasy sznaucer średni są wyrozumiałe, spontaniczne i zawsze chętne do psot – ale wspólne zabawy powinny się odbywać pod okiem dorosłych.

Średniaki są na ogół tolerancyjne wobec innych psów i nie wszczynają awantur; czasem tylko mogą się zdarzyć sprzeczki między obcymi samcami. Bez problemu dogadają się też z innymi czworonożnymi domownikami. Zdarza im się za to pobiec za obcym kotem lub ptakami, dlatego trzeba na nie uważać i nie pozwalać im na samodzielne wyprawy.

Sznaucery to dobrzy stróże. Z natury czujne i odważne, zareagują na każdą podejrzaną sytuację czy szmer za drzwiami. Choć są nieufne wobec obcych, nie zachowują się agresywnie i odstraszają ich jedynie głośnym szczekaniem.

Umiejętności

Niegdyś psy rasy sznaucer średni towarzyszyły powozom i dyliżansom, a ich zadaniem było pobudzanie koni do biegu. Zajmowały się także ostrzeganiem przed rabusiami i tępieniem gryzoni. Psy te są więc dość samodzielne, pobudliwe i uparte – takie cechy charakteru umożliwiały im wykonywanie powierzonych zadań.

Dziś psy rasy sznaucer średni to przede wszystkim psy rodzinne i stróżujące. Ich wspaniały węch wykorzystuje się też do wykrywania narkotyków, materiałów wybuchowych, a nawet nowotworów skóry. Świetnie radzą sobie na kursach posłuszeństwa (PT – pies towarzyszący), tropienia (PTT – pies towarzysząco-tropiący) i w psich sportach – obedience, agility czy flyballu.

Szkolenie i wychowanie

Sznaucer średni to pies inteligentny, ale równocześnie uparty i dość samodzielny. Nauka przychodzi mu łatwo, jeśli przy tym dobrze się bawi. Szkolenie go wymaga konsekwencji, urozmaiconych ćwiczeń i pozytywnych bodźców. Metody siłowe się nie sprawdzą – sznaucer średni odmówi współpracy.

Temperament i niezależny charakter sznaucerów mogą być niekiedy trudne do opanowania, szczególnie w wypadku samców. Od szczeniaka wymagają stanowczego, ale serdecznego traktowania i socjalizacji. Dobre efekty dają zajęcia w psim przedszkolu, zwłaszcza jeśli właściciele są mniej doświadczeni. Źle wychowane psy rasy sznaucer średni mogą być uciążliwe dla otoczenia.

Dla kogo ta rasa

Sznaucer średni nadaje się zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i dla osób samotnych. Jest odpowiednim towarzyszem dla aktywnego, stanowczego właściciela, gotowego poświęcić psu dużo czasu.

Wady i zalety rasy sznaucer średni

Sznaucer średni – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

bywa uparty
wymaga starannej socjalizacji
może mieć silny instynkt łowiecki

Zalety

przywiązany do właściciela
wesoły i spontaniczny
lubi pracować z człowiekiem
cieszy się dobrym zdrowiem
czujny stróż
nadaje się do uprawiania psich sportów

SZNAUCER OLBRZYM

PINCZER ŚREDNI (PINCZER NIEMIECKI)

Zdrowie rasy sznaucer średni

Psy rasy sznaucer średni są bardzo odporne i na ogół cieszą się dobrym zdrowiem. Sporadycznie mogą wystąpić schorzenia oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA) oraz zaćma. W starszym wieku zdarzają się nowotwory. Powinno się systematycznie kontrolować im uszy i dbać o higienę zębów.

Żywienie

Sznaucer średni nie jest wybredny. Zadowoli się dobrą suchą karmą przeznaczoną dla średnich ras. Można żywić go również dietą BARF lub posiłkami przygotowywanymi w domu. Trzeba je oczywiście uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi.

Równie ważna jest regularna profilaktyka przeciwrobacza – tutaj pomocny będzie środek InPar, który zwalcza najczęstsze pasożyty jelitowe u psów, a przy tym jest łatwy w podaniu. Regularne odrobaczanie, dostosowane do trybu życia psa, to podstawa zdrowia i bezpieczeństwa – nie tylko pupila, ale i całej rodziny.

Pielęgnacja

Sierść sznaucera wymaga trymowania (wyskubywania martwego włosa) co 3-4 miesiące. Kąpiel wykonujemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów o twardej sierści, np. dla terierów; na włosy na brodzie, brzuchu i kończynach trzeba nałożyć odżywkę zapobiegającą tworzeniu się kołtunów.

Prawidłowo pielęgnowanego psa wystarczy czesać raz w tygodniu, zwilżając wcześniej sierść wodą lub specjalną odżywką, co zapobiegnie łamaniu się włosa. Warto także pamiętać o pielęgnacji uszu i oczu – rasie zdarza się tendencja do podrażnień, zwłaszcza przy intensywnym trybie życia. Aby skutecznie chronić psa przed pasożytami zewnętrznymi, warto stosować preparaty o sprawdzonym działaniu, takie jak Fiprex – krople na pchły i kleszcze, które zapewniają długotrwałą ochronę nawet przy aktywności w terenie.

Psy.pl baner Sznaucer (2).jpg — fot. redakcja

Akcesoria

Sznaucer średni powinien wychodzić na spacery w wygodnej obroży lub na szelkach typu guard. W przypadku psów tej rasy sprawdza się przede wszystkim tradycyjna smycz, nie krótsza niż 3 metry oraz długa linka treningowa.

Posłanie dla sznaucera powinno być tak duże, by psiak mógł swobodnie wyciągnąć się na nim leżąc na boku. Kaganiec dla psa tej rasy powinien umożliwiać psu swobodne dyszenie – najlepiej sprawdzi się więc kaganiec fizjologiczny.

Historia rasy sznaucer średni

Sznaucer średni – podobnie jak jego bracia: sznaucer olbrzym i sznaucer miniaturowy – wywodzi się prawdopodobnie od wiejskich psów, które od stuleci żyły na terenach dzisiejszych Niemiec i Szwajcarii. Ich podobizny pojawiały się na obrazach pochodzących z XVI i XVII w.

Te nieduże czworonogi należały głównie do stajennych i woźniców, dlatego często towarzyszyły powozom i dyliżansom. Ich zadaniem było pobudzanie koni do biegu, ostrzeganie przed rabusiami i tępienie gryzoni w stajniach – z uwagi na to ostatnie zajęcie nazywano je pinczerami stajennymi.

Początkowo czworonogi te różniły się umaszczeniem i strukturą szaty, jednak w 1836 r. postanowiono je usystematyzować i podzielono na pinczery krótkowłose (należy do nich m.in. doberman) i szorstkowłose.

W latach 40. XIX w. pinczery szorstkowłose zaczęto nazywać sznaucerami (od niemieckiego die Schnauze – pysk, broda). Pierwsza organizacja zrzeszająca miłośników i hodowców rasy – Pinscher Schnauzer Verband – powstała w 1895 r.; w 1921 r. została przemianowana na Pinscher Schnauzer Klub.

Prawdopodobnie współczesny sznaucer średni powstał ze skrzyżowania wspomnianych wiejskich psów ze szpicem wilczastym i terierem szorstkowłosym. O ile można mieć prawie pewność, że pierwsza rasa ma swój udział w powstaniu sznaucera średniego (z uwagi na umaszczenie pieprz i sól), to co do drugiej zdania są podzielone – przemawiają jednak za tym duża pasja łowiecka i temperament średniaków.

Czarną maść uzyskano zapewne w wyniku krzyżówki z black and tan toy terrierem, ale mogła również powstać w wyniku selekcji. Do utrwalenia umaszczenia pieprz i sól przyczynili się w latach 70. XIX w. Georg Gallen i Leonard Kohn.