Słowa i gesty

Siad na gest
Stajemy naprzeciw psa i dla zwrócenia jego uwagi wymawiamy imię pupila. Podnosimy prawą dłoń tak, aby jej wewnętrzna część była zwrócona w kierunku czworonoga. Piesek, który w wieku szczenięcym był uczony „siadania na smakołyk”, z pewnością zrozumie polecenie i usiądzie. Jeśli tego nie zrobi, należy powtórzyć komendę z mniejszej odległości. Potem, w miarę postępów, zwiększamy dystans nawet do kilkunastu kroków. Jeśli nasz podopieczny nie potrafi usiedzieć w miejscu i usłyszawszy polecenie, lub na widok przysmaku podbiega do nas, potrzebny będzie pomocnik przytrzymujący go od tyłu za smycz. Zaraz po udanym wykonaniu ćwiczenia podchodzimy do psa i nagradzamy go.

Waruj na gest
Po opanowaniu komendy „siad na gest” wprowadzamy analogiczną wersję znanej już psu z poprzednich lekcji komendę „waruj”. Sadzamy pieska przed sobą i odchodzimy na długość smyczy. Wypowiadając polecenie „waruj” wysuwamy nieco do przodu lewą nogę oraz prawą rękę, skierowaną w dół, jednocześnie lekko pochylając ciało do przodu. Po wykonaniu ćwiczenia nagradzamy pupila przysmakiem i wydajemy polecenie „siad”. Psiaka, który nie chce wykonać ćwiczenia, należy zachęcić smakołykiem z mniejszej odległości, ewentualnie zmusić do posłuszeństwa energicznym szarpnięciem smyczą w dół. Pamiętać należy jednak, że każde zastosowanie przymusu jest skuteczne tylko wówczas, gdy zaraz po nim następuje pochwała.

Stój na gest
Wielu właścicieli mylnie rozumie polecenie „stój”, próbując stosować je do zatrzymania psa. Tymczasem do tego celu służy komenda „siad” lub „siad zostań”. Polecenie „stój” w rzeczywistości oznacza: „wstań”. Przed wykonaniem tego ćwiczenia pupil może siedzieć albo warować. Mówiąc „stój” podnosimy prawą rękę do wysokości ramion, oraz maksymalnie odsuwamy ją w prawo. Jeżeli to konieczne, delikatnie pociągamy pieska smyczą ku sobie, wykonując jednocześnie prawą nogą krok do tyłu. Gdy nasz pupil przyjmie żądaną pozycję, od razu chwalimy go i podajemy nagrodę. Potem przechodzimy do siadu lub warowania.

Aportowanie
Jest to ćwiczenie bardzo pożyteczne (możliwość wybiegania psa), oraz wychowawcze (zabawa według naszych reguł). Ćwiczymy używając specjalnego koziołka lub miękkiej zabawki szmacianej, względnie gumowej. Najpierw namawiamy pupila do aportu podczas zabawy, po czym sadzamy go przy nodze i mówiąc „aport” rzucamy zabawkę przed siebie na odległość ok. 10 metrów. Gdy nasz podopieczny weźmie ją w pysk, wołamy „do mnie” (pies powinien znać ten rodzaj przywołania z poprzednich lekcji) i odbieramy przedmiot. Jeśli pupil po podjęciu aportu nie chce go przynieść, zachęcamy go wołaniem, jednocześnie odbiegając w przeciwną stronę. Gdy pies nas dogoni, chwalimy go i odbieramy aport. Podczas nauki tego ćwiczenia nie stosujemy przysmaków, ani żadnego przymusu. Pies nie powinien mieć na szyi kolczatki.

Nieprzyjmowanie pokarmu od osób obcych
Do nauki tej sztuczki potrzebujemy pomocnika, który będzie podawać naszemu psu smakołyk. My w tym momencie trzymamy pupila na smyczy i w decydującej chwili wykonujemy energiczne szarpnięcie, jednocześnie stanowczo mówiąc „fuj” lub „nie”. Ćwiczenie powtarzamy w odstępach 2-3 minut, za każdym razem w innym miejscu. Prawdopodobnie po kilku próbach pies, na widok wyciągniętej dłoni pomocnika, odwróci głowę. Właściciel powinien wówczas podać przysmak ze swojej dłoni. Ćwiczenie to jest jedynie elementem psiego savoir-vivre’u i nabyta umiejętność nie zabezpiecza psa np. przed otruciem przez nieprzychylnych mu ludzi. Ten temat poruszymy w następnym odcinku szkolenia.

Jak pies rozumie nasze gesty

– wyprostowana postawa
– jest odbierana jako dominująca; nakazuje posłuszeństwo, uległość
– pochylenie tułowia w stronę psa
– ośmiela psa i zachęca go do zbliżenia się do nas
– przykucnięcie połączone z rozłożeniem szeroko rąk
– zachęta do zabawy, podbiegnięcia do nas, pełna swoboda we wzajemnych relacjach
– dotykanie głowy i grzbietu
– nasza dominacja
Podstawowe zasady przy nauce zmian pozycji

– smakołyk podajemy tą samą ręką, którą pokazujemy komendy. Jeśli pies chodzi przy lewej nodze, powinna to być ręka prawa
– początkowo, oprócz gestów, wydajemy polecenia słowne. Później stopniowo ograniczamy się do sygnałów wzrokowych
– zmieniając pozycję urozmaicamy kolejność poszczególnych ćwiczeń, aby uniknąć wyuczenia automatycznie wykonywanych sekwencji
Jakie rasy reagują najlepiej na komendy słowne lub optyczne

– na gesty doskonale reagują: owczarek niemiecki, retriever, sznaucer, doberman, border collie, owczarek belgijski, wyżeł
– komendy słowne świetnie rozumieją: dog niemiecki, mastif angielski, mastif neapolitański, dog de Bordeaux, bokser, ogar polski, beagle.