Dingo australijski. Czym tak naprawdę są psy dingo?

Dingo australijski to przedstawiciel rodziny psowatych, który zamieszkuje Australię i Nową Gwineę. Najnowsze badania wykazują, że do tego podgatunku należą także dzikie psy zamieszkujące Azję Południowo-Wschodnią i Filipiny. Skąd pochodzą psy dingo? Czy da się je oswoić i trzymać jako domowego pupila?

Skąd pochodzą psy dingo?

Klasyfikacja dingo to wciąż kwestia sporna wśród naukowców – jedni uważają go za jedną z form psa domowego (Canis familiaris), inni za podgatunek psa lub wilka (Canis familiaris dingo lub Canis lupus dingo), jeszcze inni twierdzą, że dingo powinien być traktowany jako osobny gatunek (Canis dingo). Specjaliści są jednak zgodni, że przodkami dingo były psy domowe, które dotarły do Azji wraz z pierwszymi osadnikami prawdopodobnie 5 tysięcy lat temu. Czworonogi te następnie wtórnie zdziczały. Na skutek naturalnej selekcji ich wygląd i zachowanie zmieniły się tak, by jak najlepiej dostosować się do panujących warunków otoczenia.

Jak wygląda pies dingo?

Dingo to pies średniej wielkości, mierzący w kłębie 55-60 cm. Ciało tych czworonogów jest smukłe, zwinne, wytrzymałe i umięśnione – doskonale przystosowane do szybkiego biegu. Dziko żyjące psy dingo ważą zazwyczaj około 15 kg, jednak przy dobrym żywieniu i opiece weterynaryjnej mogą rosnąć znacznie większe i ważyć nawet 20 kg. Czworonogi te mają długie łapy, stojące uszy i długie, proste ogony. Psy te są niezwykle zwinne i skoczne – bez trudu wspinają się po ogrodzeniach i kamieniach, potrafią nawet wchodzić na drzewa. Dingo australijski żyje na wolności zazwyczaj 3-5 lat, natomiast osobniki utrzymywane w niewoli mogą dożywać nawet 14-16 lat.

Sierść psów dingo żyjących w gorących rejonach Australii jest pozbawiona podszerstka. Zwierzęta te żyjące w chłodniejszym klimacie górskim mają dwuwarstwową okrywę włosową, która zabezpiecza je przed zimnem. Dingo australijski występuje w kilku wariantach umaszczenia. Najpowszechniejsze jest jasnorude, choć można zaobserwować także osobniki podpalane i kremowo białe.

Psy dingo – zachowanie

Zachowanie australijskich dingo jest bardzo różnorodne. Młode samce często prowadzą samotniczy tryb życia, natomiast starsze zwierzęta preferują życie w parach. Spotkać można także grupy dingo liczące od trzech do siedmiu osobników. Każda z par lub grup ma swoje terytorium, które opuszcza niezwykle rzadko, wyłącznie w przypadku braku pożywienia. Te dzikie czworonogi żywią się przede wszystkim kangurami i walabiami, oposami, wombatami, dzikimi gęsiami, a okazjonalnie także bydłem domowym, gadami i płazami. Mieszkające w Australii dingo są aktywne przeważnie w okolicy zmierzchu i świtu, co pozwala im na uniknięcie największych fal upałów. W chłodniejszym klimacie psy te można spotkać także w ciągu dnia.

Czym dingo australijski różni się od psa domowego?

Psy dingo można oswoić, jeśli we wczesnym wieku odzieli się je od dzikiej matki i ręcznie odkarmi. Czworonogi te są w stanie żyć w pobliżu człowieka. Czasem zachowują się niezwykle podobnie do psów domowych, choć najczęściej pozostają bojaźliwe i ostrożne w kontaktach z obcymi ludźmi. Niektórzy mieszkańcy Australii używają oswojonych psów dingo do ochrony stad dużych zwierząt gospodarskich. Utrzymywanie ich w roli domowego czworonoga i prowadzenie hodowli jest jednak krytykowane przez ekologów, którzy uważają, że takie działania mogą prowadzić do zwiększenia się populacji hybryd zagrażających populacji dzikich dingo.

W porównaniu do psów domowych, dingo australijskie są bardziej zwinne i zdeterminowane. Potrafią naciskać klamki i otwierać bramy, dzięki czemu ucieczka z domu nie stanowi dla nich żadnej trudności. Zwierzęta te bardzo rzadko szczekają. Między sobą porozumiewają się przede wszystkim fukaniem, warczeniem, wyciem. Korzystają również z komunikacji zapachowej, pozostawiając w otoczeniu feromony znajdujące się w moczu i gruczołach między opuszkami łap.

Czy psy dingo są niebezpieczne?

Stosunkowo duże psy dingo mogą stanowić zagrożenie dla ludzi. Dzikie osobniki unikają jednak człowieka, trzymając się daleko od domostw i hałasów, o ile nie są celowo dokarmiane przez turystów. Niebezpieczeństwo mogą natomiast stanowić krzyżówki dingo z psami domowymi, które żywią mniej obaw wobec ludzi i często zapuszczają się w swoich nocnych wędrówkach do miast i wiosek.

Zapisz się do newslettera Psy.pl i otrzymuj ciekawe treści przed innymi!